Πολιτική είναι η πραγμάτωση της φιλοσοφίας. Είναι ο τρόπος που η «δύναμη» της εξουσίας εκπορεύεται από τον λαό και οργανώνει τη ζωή των πολιτών. Και αυτός ο τρόπος προσδιορίζεται ιδεολογικά. Για παράδειγμα, μια πρόταση για την αύξηση των θέσεων εργασίας διαφέρει όταν ξεστομίζεται από ένα ναζιστικό κόμμα, ένα σοσιαλιστικό ή ένα φιλελεύθερο κόμμα. Πολιτική δεν είναι η επιλεκτική συγκόλληση «καλών» προτάσεων που διατίθενται από τους διάφορους κοινωνικούς ή ακαδημαϊκούς χώρους. Δεν είναι μίμηση επιτυχημένων πρακτικών και αποφυγή αποτυχημένων. Αραγε μια δημοκρατία δεν πρέπει να επιμένει στην περιορισμένης αποτελεσματικότητας εκπαίδευση των παιδιών των Αθίγγανων; Δεν πρέπει να αρνείται τη βιαιοπραγία επί των αστέγων παρά την «αποτελεσματικότητά» της στην απομάκρυνσή τους από τους δημόσιους χώρους;
Πολιτική δεν είναι η ουδέτερη τροχονόμηση των ιδεών και προτάσεων στην προσπάθεια της πραγμάτωσής τους. Αν είναι αυτό, επαναπροσδιορίζουμε την πολιτική ως ηγεμονία του τεχνοκρατισμού έναντι της ιδεολογίας και της φιλοσοφίας. Αναγορεύουμε την πράξη και το γεγονός σε γεννήτορα μιας ψευδεπίγραφης «ιδεολογίας» που άγεται και φέρεται κατά τις απαιτήσεις της ευρηματικότητας, του «στυλ», του «trendy» και του «image». Και είναι αυτή ακριβώς η «ιδεολογία» που κυριάρχησε πριν από την κρίση, στην περίοδο της νεόπλουτης «ευμάρειας», όπου η επίδειξη «εξυπνακισμού» και πλούτου προσδιόριζε το κοινωνικό και ιδεολογικό status. Μόνο που ο νεοπλουτισμός έφερε κυνισμό και διαφθορά, καταλήγοντας στην εθνική παρακμή που διανύουμε. Και δυστυχώς εμφανίζονται ακόμα «κόμματα» και «πολιτικοί» που υπηρέτησαν αυτήν την παρακμή και αποτελούν γνήσια τέκνα και εκφάνσεις της «ιδεολογίας» της.
Η κρίση αφορά το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα όσο και την ιδεολογία που τα συγκροτεί σε ενιαίο σχηματισμό. Η υπέρβασή της απαιτεί ένα άλλο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα και πρωτίστως την ανασυγκρότησή τους με άλλη, ξεκάθαρη ιδεολογία. Με αλήθεια και σαφήνεια γι? αυτά που πρέπει να κάνουμε και για το όραμα που μετουσιώνει αρχές και περιγράφει τις αξίες της δημοκρατικής πολιτείας που θέλουμε να οικοδομήσουμε. Με ποιους, για ποιους, πού, πώς, γιατί. Το νέο, είναι κόμματα με ιδεολογία και θέσεις που θα την πραγματώνουν. Πολιτικοί με ευθύνη λόγου που δεν παραληρούν με συνθηματολογίες και συγκινητικές γενικόλογες κοινοτοπίες, διεκδικώντας την προσέλκυση ψηφοφόρων αποκρύπτοντας, παρασύροντας, γητεύοντας. Από αυτό έχουμε. Επιτέλους! Οχι άλλη εκκωφαντική σιωπή λαμπερών και φλύαρων επιφαινόμενων.