«ο Φώτης Κουβέλης είναι ο άνθρωπος που μπορεί να είναι η αναφορά και η συναίνεση της πλειοψηφίας στη Βουλή».

.

Με την παραπάνω, μεταξύ άλλων, φράση απάντησε πριν λίγες μέρες ο  Κος Λυκούδης σε ερώτηση σχετικά με το ενδεχόμενο να προταθεί ο Κος Κουβέλης ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

.

Στην απάντησή του οι λέξεις συναίνεση και πλειοψηφία εκφράζουν την ουσία του προβλήματος της εκλογής ΠτΔ.

.

Εξηγούμαι:

.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη χώρα μας είναι περισσότερο σύμβολο παρά πόλος θεσμικής εξουσίας, αλλά  ουδείς αμφιβάλλει ότι όσο πιο ισχυρός είναι ο συμβολισμός, τόσο πιο ισχυρή είναι η υπόρρητη μεν, πραγματική δε εξουσία του προσώπου που ενσαρκώνει το σύμβολο.

.

Και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι ένας ισχυρός συμβολισμός.

.

Που έχει τη δυνατότητα να θέσει τη συναίνεση ως θεσμικό πρόταγμα πραγμάτωσης του πολιτειακού του ρόλου, συναίνεση που προφανώς θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως σημείο αναφοράς όχι μόνο για την νομοθετική, αλλά και για την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία.

.

.

Αρκεί να θέλει και ο ίδιος ο Πρόεδρος!

.

.

Γιατί αν η λειτουργία του θεσμού ήταν ανεξάρτητη από το πρόσωπο, όλοι οι ΠτΔ θα ήταν ίδιοι, άντε και λίγο καλύτερος εκείνος που θα είχε ένα παράστημα μεγαλοπρέπειας, έναν comme il faut ενδυματολογικό κώδικα και μία αβρόφρονα αστική κουλτούρα που θα του επέτρεπε μία εθνικώς υπερήφανη παρουσία στους εθνικούς  μας εορτασμούς και μία αξιοπρεπή παρουσία στα διεθνή φόρα, υπό την προϋπόθεση ότι θα ήξερε τουλάχιστον καλά Αγγλικά (ποτέ δεν ξέρεις τι μας ξημερώνει).

.

Να για παράδειγμα ένας καλός Πρόεδρος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα μπορούσε να είναι ο π.χ. Κος Αβραμόπουλος.

.

.

Αλλά τι είδους συναίνεση θα εξέπεμπε ο π.χ. Κος Αβραμόπουλος;

.

Η απάντηση προϋποθέτει το ερώτημα τι είναι η πολιτική συναίνεση, αφού προφανώς  για πολιτική συναίνεση μιλά και ο Κος Λυκούδης. Και η απάντηση  φυσικά είναι ότι πολιτική συναίνεση δεν είναι οι εκδηλώσεις αβρότητας,  οι ευγενείς διατυπώσεις, τα μπλέ Armani  και οι λογικές του μέσου όρου.

.

Συναίνεση λοιπόν, αλλά μεταξύ τίνων και για να γίνει τι, προς ποια κατεύθυνση, με ποιους στόχους, με ποια χρονοδιαγράμματα, με ή χωρίς ανοιχτές δημόσιες δεσμεύσεις των συναινούντων, με ή χωρίς την συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών;

.

Η χώρα μας χρειάζεται τη συναίνεση πολιτικής, διανοητικής και επιχειρηματικής ελίτ, ώστε να δημιουργηθεί εκείνο το πλειοψηφικό κοινοβουλευτικό ρεύμα που θα μπορέσει να αλλάξει την πολιτική ατζέντα, να υπερβεί το αδιέξοδο δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

.

Να πείσει μία κοινωνία εθισμένη στον ιδεολογικό κομφορμισμό του δεξιού και αριστερού κρατισμού ότι:

.

1. το μοντέλο ανάπτυξης και οι τεράστιες στρεβλώσεις στο κράτος, στα κόμματα, στο συνδικαλισμό και σε κρίσιμους επιχειρηματικούς τομείς έφερε το συγκεκριμένο  ελληνικό μνημόνιο.

.

2. η κρίση απλά επέσπευσε την κρατική χρεοκοπία και η Ευρωπαϊκή Ενωση απέτρεψε την ανεξέλεγκτη πορεία της και τις δραματικές επιπτώσεις που θα είχε στις  πιο αδύναμες οικονομικά, εργασιακά και  πολιτιστικά ομάδες του πληθυσμού.

.

3.  η εκπλήρωση των όρων της δανειακής σύμβασης με την Τρόικα είναι ο μοναδικός δρόμος, για να μπορέσει το κράτος στο μέλλον να δανείζεται από τις αγορές κεφαλαίων, με διαρκή, ορθολογικό και βιώσιμο τρόπο, ανεξάρτητα από τις διαφωνίες που υπάρχουν για πλευρές της δανειακής σύμβασης και τις πολιτικές που κάθε μία εκφράζει.

.

4.  δεν αμφισβητείται η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, όποιες κι αν είναι οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

.

Ή ανήκουμε ή δεν ανήκουμε στο εξελισσόμενο σύστημα αξιών της ευρωπαϊκής οικογένειας. Ευρωπαϊκή Ένωση α λα καρτ δεν υπάρχει για κανέναν.

.

5.  βασική υποχρέωση της κυβερνητικής πολιτικής τα επόμενα χρόνια είναι η κατάργηση του πελατειακού κράτους, των αντικοινωνικών αντιαναπτυξιακών, συντεχνιακών προνομίων, η πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, τα πολυδιάστατα επιχειρηματικά κίνητρα για ολόπλευρη ανάπτυξη με έμφαση στις εξαγωγές. Μόνο έτσι μπορεί να προστατευθεί το ανθρώπινο κεφάλαιο.

.

6. επείγει ο άμεσος διαχωρισμός δημόσιας εκπαίδευσης και εκκλησίας προς την κατεύθυνση του πλήρους διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας.

.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε όλα όσα πρέπει με συναίνεση ν’ αλλάξουν.

.

Αυτή όμως είναι η συναίνεση που έχουμε ανάγκη, γιατί αυτή και μόνο μπορεί να απελευθερώσει το δημιουργικό δυναμικό μας και να βάλλει τις βάσεις για να εκσυγχρονιστεί το κράτος, η οικονομία και η κοινωνία μας.

.

Αλλιώς θα έχουμε την άλλη συναίνεση, την τόσο γνωστή μας πια, τη συναίνεση στην καταστροφική ακινησία. που όμως ευνοεί το κορπορατίστικο, αντινεωτερικό status.

.

Τη συναίνεση στη διαχείριση του αδιέξοδου.

.

Που θέλει να καταργήσουμε αλλά και να διατηρήσουμε τα συντεχνιακά προνόμια. Να καταργήσουμε αλλά και να διατηρήσουμε το πελατειακό κράτος.

.

Να μοιράσουμε το πλεόνασμα σε όσους με κοινωνικά κριτήρια το έχουν περισσότερο ανάγκη, αλλά και σε όσους κατά κανένα τρόπο δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτή την κατηγορία.

.

Να κάνουμε το κράτος καλύτερο, μικρότερο και φθηνότερο και ταυτόχρονα να το αφήσουμε κακό, μεγάλο και ακριβό.

.

Με αυτού του είδους τη διακομματική «συναίνεση» πορευτήκαμε σε όλη σχεδόν τη μεταπολίτευση.

.

Με αυτήν φτάσαμε στην κρατική χρεοκοπία που κάνει να αναβιώνουν σήμερα ιδεολογίες και δυνάμεις που υπονομεύουν τις αναμφισβήτητες δημοκρατικές μας μεταδικτατορικές κατακτήσεις.

.

Και φθάνουμε στις προτάσεις για τον νέο ΠτΔ μας.

.

Ούτε θέλω, ούτε μπορώ να προεξοφλήσω το είδος της συναίνεσης για το οποίο θα ήταν πρόθυμος να εργαστεί ο Κος Κουβέλης ως ΠτΔ μας.

.

Λέω απλά ότι αν είναι να συνεχίσει το σημερινό είδος, έ τότε προτιμώ τον Κο Αβραμόπουλο.

.

Πώς να το κάνουμε δηλαδή, ο άνθρωπος έχει έναν άλλον αέρα από τον Κο Κουβέλη.

.

Κι αν είναι να έχουμε ΠτΔ ίσα-ίσα για ενδοκυβερνητικές ισορροπίες και πολωτικές λογικές, τουλάχιστον ας προτείνει κάποιος εχέφρων ρεαλιστής τον Κο Παπουτσή.

.

Μη σας πω ότι θα τον δεχτεί κι η Κα Σακοράφα.

.