Σε λίγους μήνες θα κληθούμε στην Κάλπη. Η ψήφος μας θα καθορίσει, πάλι, το παρόν και το μέλλον το δικό μας και της Χώρας. Στον ενδιάμεσο χώρο, μεταξύ του εαυτού μας και της Χώρας βρίσκεται πλειάδα ενδιαφερομένων, όπως τα παιδιά μας, οι συγγενείς, η παρέα μας. Είναι η κουλτούρα που μας περιβάλλει, το περιβάλλον μας, η οικονομία, η θέση μας σε έναν κόσμο που φαντάζει όλο και πιο απειλητικός.  Όλα αυτά εξαρτώνται από την … ψήφο μας. Και, θεωρητικά τουλάχιστον, για αυτά θα αποφασίσουμε σύντομα στην κάλπη.

Ένα ενδιαφέρον, αρχικό, ερώτημα είναι πόσο ενδιαφέρουν τα υπόλοιπα σε σχέση, ας πούμε, με το ενδεχόμενο της δικής μας … «προαγωγής», στη δουλειά. Ένα άλλο ερώτημα αφορά στο επίπεδο και στην ποιότητα της πληροφόρησης σχετικά με την ποιότητα των εναλλακτικών επιλογών. Ένα τρίτο είναι αν οι προηγούμενες επιλογές μας επηρεάζουν τις μελλοντικές. Είναι,  με άλλα λόγια, για να το θέσουμε στο πλαίσιο του πραγματικού σημερινού διακυβεύματος, την επιλογή Κυβερνήσεως, αν θα ψηφίσουμε αντιΣΥΡΙΖΑ, ή προΝΔ. Βέβαια, πάντα υπάρχουν και οι «ιδεολογικές» επιλογές, ΚΚΕ και ΧΑ, αλλά, αυτό ανήκει στη σφαίρα άλλων …επιστημών.

Το να είναι κανείς σήμερα αντιΣΥΡΙΖΑ συνεπάγεται συνολική απόρριψη των πεπραγμένων του κατά τη διακυβέρνηση. Απόρριψη σημαίνει, πάνω από όλα, αποφυγή επανάληψης. Και την περίπτωση των εκλογών, στην Ελλάδα σήμερα, τουλάχιστον, σημαίνει επιλογή Κυβέρνησης που δεν περιλαμβάνει το ΣΥΡΙΖΑ. Σε άλλες χώρες, η επιλογή μίας τρίτης πολιτικής δύναμης θα μπορούσε να θεωρηθεί ρεαλιστική με το ενδεχόμενο κυβερνητικών συνεργασιών. Στην Ελλάδα, βλέπε ΔΗΜΑΡ,  το ενδεχόμενο αυτό είναι «καμένο». Συνεπώς, ψηφίζουμε αντί και υπερ Κυβέρνησης ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ.

Τούτων δοθέντων, το να είναι κανείς σήμερα αντιΣΥΡΙΖΑ του «επιτρέπει» να είναι προΚΙΝΑΛ,  ακόμη και προΑΝΕΛ και προΕΚ. Ως προς την εκλογική του συμπεριφορά, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Εκλογικές προτιμήσεις που δεν οδηγούν σε κυβερνησιμότητα δεν έχουν νόημα στο σημείο που βρίσκεται η χώρα. Η Οικονομική μας κατάσταση και το διεθνές περιβάλλον δεν επιτρέπουν χαλαρές ή ιδεοληπτικές επιλογές. Αυτό είναι λυπηρό για όσους δεν «καλύπτονται» από τα δύο κυβερνητικά κόμματα. Είναι, όμως αναγκαίο κακό.

Και, όπως συμβαίνει συνήθως, υπάρχει και το «ουδέν κακό αμιγές καλού». Η προβλεπόμενη και επιθυμητή εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ με επαναφορά στα «παραδοσιακά» επίπεδα του 4% θα επιτρέψει στο μέλλον την αναζήτηση και άλλων επιλογών, κεντρώων, δεξιών και αριστερών, αλλά πάντα στα επίπεδα της πολιτικής επιλογής και όχι σε στυλ «ρεσάλτου» στην εξουσία από ένα ευκαιριακό «τσούρμο τρελαμένων» όπως αυτό που επιλέξαμε, και μάλιστα δύο φορές. Το τρις εξαμαρτείν «ου σοφής κοινωνίας» και ας στενοχωρηθούν οι φίλοι του ΚΙΝΑΛ.