Η απάντηση στο ερώτημα μπορεί να είναι απλή και προφανής , μπορεί μετά να έχει βαθμούς δυσκολίας και στο τέλος να θέσει η απάντηση την ερώτηση του τίτλου.
Στερεοτυπικά το ΚΙΝΑΛ είναι μια αλγοριθμική μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ , δίχως την γραμμικότητα της ευθείας από το παλιό κομματικό Κέντρο στο ΠΑΣΟΚ…Θεωρητικώς υποτίθεται πως εκφράζει ένα ρεφορμιστικό πόλο , όπως – και ορθώς – έχουν μετεξελιχτεί τα κόμματα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού στην Δύση , είτε πούμε για τα λίγα ακμάζοντα όπως αυτά της Ιβηρικής είτε για τα παρηκμασμένα ή ανύπαρκτα , όπως την Γερμανίας ή της Αγγλίας , καθώς ο Κόρμπιν έχει μια ριζοσπαστική μεν ιδιαιτερότητα , που όμως μάλλον καλύπτει την γενικευμένη ανεπάρκειά του.
Αυτά φυσικά δεν αποκαλύπτουν και τον αντίστοιχο λόγο του ΚΙΝΑΛ , καθώς πελαγωμένο σ΄έναν φαύλο υπαρξιακό κύκλο κατέληξε να έχει δυό όψεις , μια κοινοβουλευτική η οποία άλλοτε κινείται συμπαραστατικά προς τη Κυβέρνηση κι άλλοτε αντιπαραθετικά , εξίσου λογικά σε πρώτη ανάγνωση αν όμως δεν είχεν υπάρξει ως οιονεί δόγμα η αμηχανία . Αυτή που οδήγησε στις ίσες αποστάσεις και μια κομματική ή πολυκομματική υπόσταση , με διακυβεύσεις που αφορούν καταστατικότητες , εσωτερισμό επικλήσεως πνευμάτων , κουκκιά ελέγχου του τίποτα και γενικά μικροδιευθετήσεις αν το ΚΙΝΑΛ είναι ΠΑΣΟΚ , το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ ή ποια η θητεία ενός καταργηθέντος πολιτικού οργάνου , που αν και καταργήθηκε στην πράξη ισχύει κατ΄όνομα και ανασύρεται κατά περίπτωση. Παρά το μικρό μεν , υπαρκτό δε ποσοστό περί το 8% της 7ης Ιουλίου αυτό το ιδιότροπο αρχηγοκεντρικό κόμμα αφορά σε ασήμαντο ποσοστό τις γενιές , που τώρα μπαίνουν στον παραγωγικό ιστό ενώ εμφανίζει μιαν ανοχή , που αγγίζει και την αποδοχή σε ηλικίες , που είναι ή τείνουν στην επαγγελματική συνταξιοδότηση. Δεδομένου του φυσικού αναποφεύκτου των θανάτων από γηρατειά , το ΚΙΝΑΛ είναι σαν μια μισοάδεια δεξαμενενή ύδατος , που χάνει κι άλλο νερό από τρύπες στην βάση της λίγο λίγο , ενώ οι εξωτερικές εισροές είναι αμελητέες.
Στην ζωή πολλά πράγματα εξηγούνται τουλάχιστο μέχρι κάποιου προχωρημένου σταδίου , κι εδώ μια πρώτη διαπίστωση είναι η απουσία έστω και ενός μέσου πολιτικού λόγου που να αφορά στην χώρα.
Με θλίψη κοιτάζει κανείς προς τα πίσω , όπου κι αν ανήκει σήμερα , βλέποντας από το 90 και μετά τους Προέδρους να μιλούν για την χώρα και τις λύσεις , με ή χωρίς πολιτικούς συμψηφισμούς και να ακολουθούν τα κορυφαία κατά περίπτωση στελέχη . Αυτή η σειρά τελείωσε με το τέλος της Προεδρίας Βενιζέλου το 15. Ποιος θυμάται το 77 και την προσωρινή ρήξη Σημίτη – Ανδρέα για την θέση του πρώτου για ΝΑΙ στην ΕΟΚ των κοινωνιών , ποιος θυμάται την πιο ώριμη και τελευταία προθανάτια τοποθέτηση του Παπανδρέου για το χρέος και την απειλή , που αυτό συνιστούσε για την χώρα , κι ας ευθύνονταν ο ίδιος για ικανό τμήμα της διόγκωσής το ; Ή τις Κ.Ε. να συζητούν με τις ώρες αν το το εξοπλιστικό πρόγραμμα Αρσένη ήταν και πόσο κατάλληλο για την χώρα. Πριν το ΠΑΣΟΚ επανακάμψει το 1993 .
Τώρα , οι κομματικοί ασχολούνται με το αν η κότα έφτιαξε το αυγό ή ανάποδα και κουβέντιάζοντάς το μέσα σε σπαρασσόμενα αντίπαλα εσωκομματικά θούρια , θα καταναλώσει δύο εικοσιτετράωρα και βάλε…οι Βένετοι και οι άλλοι αυτή την φορά ως στελέχη μιάς κατά περίσταση ΚΟΕΣ θα μιλούν για μιά μελλοθάνατη υπόσταση την ώρα των επενδύσεων , την ώρα των διπλωματικών εμπλοκών στα Βαλκάνια , την ώρα που Πράσινοι και Φιλελεύθεροι με προγραμματικές διακυβεύσεις υποκαθιστούν την καθιζάνουσα Σ/δημοκρατία με τις λαμπρές πάντα εξαιρέσεις – όχι στο όνομα ονειρώξεων , μα στον λόγο της σύγχρονης επικαιρότητας- και συνεργάζονται μαζί της , στα πολλά σημεία όπου συμπίπτει ο ρεφορμισμός τους .
Οι μορφές των λειψάνων-χρήσεων κατά περίσταση – δεν φέρνουν πολίτες , την ίδια ώρα που αρκετά Συντηρητικά κόμματα δείχνουν ρεαλιστικές κατευθύνσεις με επεξεργασίες σε επίσημα ή ιδιωτικά think tank , που κινούνται σ΄αυτό που υποτίθεται έπρεπε να κάνει ο ρεφορμισμός …σ΄αυτό που γενικά και μετά τον Μακρόν αποκαλούμε Κέντρο . Το κάνει επιτυχώς ο ΠΘ από καιρό , το κάνει με κυμάνσεις η Μέρκελ , είναι έτοιμος να το κάνει ο Κούρτς της Αυστρίας με την διαφαινόμενη συνεργασία με τους Πρασινοφιλελεύθερους.
Όποιος δεν κατανοεί γιατί οι τρείς πυλώνες της Ασφαλίσεως είναι το μόνο επίκαιρο και πολύ ρεαλιστικό μοντέλο για τις χώρες και την χώρα είναι πράγματι αλλού ή ακόμα χειρότερα δεν πήρε χαμπάρι τους καινούργιους καταμερισμούς εργασίας. Όποιος νομίζει την Εκπαίδευση στατική και δεν αντιλαμβάνεται τις αναγκαιότητες της διά βίου μαθήσεως – θυμάμαι τον σοφό καθηγητή μου Θ.Π.Τάσιο να διακόπτει το μπετόν αρμέ ή την Στατική αιφνιδιαστικά και να μιλά γι΄αυτήν ήδη από το 1982 , ας πούμε – είναι μακρά νυκτωμένος ..Όποιος αναφέρει την 4η Β.Επανάσταση μη γνωρίζοντας τίποτ΄άλλο γι ΄αυτήν πέραν των ρομπότ βρίσκεται ΄΄ αργά πολύ αργά μέσα στην νύχτα ΄΄…Όποιος δεν μπορεί να τοποθετηθεί αυθορεί και παραχρήμα για τα Θεσμικά και την Παιδεία , έπαιξε κι έχασε. Και φυσικά έτσι παίζουν όσοι και όσες υποδύονται αρχαϊκά μοντέλα καμαρίλας στην εποχή των αναζητήσεων και των συνθέσεων. Έτσι εμφανίζεται σήμερα ένα πολυπολιτισμικό συνέδριο , κάτι χωρίς γνώση της πολυπολιτισμικότητας του πολιτικού και γεωπολιτική συγκριτική , όπως προσφυώς γράφει ο Γ.Βούλγαρης στο τελευταίο σπουδαίο βιβλίο …΄΄ η Ελλάδα είναι χώρα κατεξοχήν γεωπολιτική ΄΄ ενόσω είναι πάντα διχαστική , συμπληρώνω , όπως από παλιά τόλεγε με την λέξη ανάδελφον Έθνος ο Σαρτζετάκης κι ως μη έχοντες νού γελάγαμε ωσότου ρημάχτηκε όλον , το πάν από τους Λαφαναζοβαρουφάκηδες.
Λείπει ο λόγος της Παιδείας , ο συγκροτημένος , ο επιχειρησιακός για την χώρα από τον πόλο ΚΙΝΑΛ ΠΑΣΟΚ ή ανάποδα , κατά το γούστο . Κι όταν το Κέντρο θα γκώσει από τα δάνειο Κέντρο του νουνεχούς Κεντρώου ΠΘ , θ΄αναζητήσει αλλού – το που δεν το ξέρω – την πολιτική μεθαδόνη και πάντως όχι σε φεουδαρχικά κομματικά μοντέλα του 19ου αιώνος …
«Η τυμβωρυχία των χεριών δονεί τους πελαργούς
Είπαν να πιούν τήλιο για τον επίμονο βήχα
Μα αντίκρυσαν τις μυθικές σαρκοφάγους τρομακτικές
Και πέταξαν γι΄αλλού την τύχη τους να κάμνουν»
Αλεξ. Ν. Γιαννής