Με τη ολοκλήρωση των ολιγοήμερων αυγουστιάτικων διακοπών, η προεκλογική μάχη για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, αναθερμαίνεται μπαίνοντας στον τελευταίο μήνα της αναμέτρησης. Οι υποψήφιοι πρόεδροι μπορεί να μείωσαν την προεκλογική τους δραστηριότητα , τιε μέρες του Δεκαπενταύγουστου, όμως δεν “ησύχασαν” τελείως. Οι συναντήσεις με φίλους και υποστηρικτές στους τόπους των ολιγοήμερων διακοπών τους , έδωσαν την αφορμή , άλλοι περισσότερο και κι άλλοι διακριτικότερα να υπογραμμίσουν την παρουσία τους και να μην αδρανήσουν τελείως στη κούρσα για την ηγεσία του κόμματος. Έχοντας καταστρώσει πια τις βασικές γραμμές της στρατηγικής καθενός/ μιάς πυκνώνουν τις περιοδείες, τις ομιλίες και τίς συζητήσεις με φίλους και μέλη του κόμματος καθώς τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
Το βασικό δίλημμα που καλούνται να απαντήσουν οι υποψήφιοι και όσοι θα πάνε ψηφίσουν, οι οποίοι εκτιμάται πως ίσως να ξεπεράσουν τις 270 .000 της προηγούμενης εκλογής το 2021, είναι: Τί ηγεσία χρειάζεται το ΠΑΣΟΚ; Αρχηγό για να διευθ΄θυνε τη Χαριλάου Τρικούπη ή αρχηγό εν δυνάμει πρωθυπουργό;
Μία ηγεσία που θα επιδιώξει να κυβερνήσει ή να παραμένει μόνο αντιπολίτευση; Μια ηγεσία ιδεολογικής συνέπειας (ποιας;) με στόχο να ηγεμονεύσει στην αντιπολίτευση αποποιούμενο κάθε κυβερνητική ευθύνη ή μια ηγεσία που θα το επαναφέρει σε τροχιά διακυβέρνησης της χώρας για να θέσει στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ τους δικούς όρους του, όπως επιτάσσει η ιστορική του διαδρομή ; Μία ηγεσία που θα περιμένει ( πόσο;) να ωριμάσουν οι συνθήκες για να μην, δήθεν, ταυτιστεί με “δεξιές” πολιτικές ή μια ηγεσία που θα εκμεταλλευτεί τη πολιτική συγκυρία που διαμορφώνει η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η εμφανής αποδυνάμωση της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη ώστε θα θέσει τα μεγάλα διλήμματα της εποχής και θα προτείνει λύσεις; Με άλλα λόγια μία ηγεσία που θα καταφέρει να έχει λόγο το ΠΑΣΟΚ για το μέλλον της χώρας και την ανάλογη ευθύνη υλοποίησης των προτάσεων της ή μια ηγεσία που θα υιοθετήσει το δόγμα «μακριά από μας κι ας τα βρούν οι υπόλοιποι»;
Ο αντίλογος , που ακούγεται, είναι πώς η νεα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να συμπράξει με τη ΝΔ σε ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας και ότι μόνο ως φορέας ανασύνθεσης της ευρύτερης Κεντροαριστεράς έχει μέλλον είναι τουλάχιστον ανιστόρητος κι εκ του πονηρού. Με τη προσέγγιση αυτή ήταν λάθος του Ανδρέα Παπανδρέου να συνεργαστεί με τον μεγάλο αντίπαλό του, Κ. Μητσοτάκη, που τον είχε μάλιστα παραπέμψει μαζί με τον Συνασπισμό της Αριστεράς , στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα. Ας ειπωθεί ευθέως. Επίσης τα περί ανασύνθεση της ευρύτερης Κεντροαριστεράς είναι (σκόπιμα;) νεφελώδη αφού τα ερωτήματα είναι ισχυρά: Σε ποια πολιτική πλατφόρμα θα βασίζεται; Τη μορφή θα πάρει; Μήπως ενιαίου πολιτικού σχήματος ; Με ποιά κόμματα και με ποια ηγεσία; Κι αν θα υπάρξει μια τέτοια ηγεσία γιατί γίνονται οι εσωκομματικές εκλογές;
Επ αυτών των διλημμάτων οι υποψήφιοι θα κληθούν να τοποθετηθούν στα μέσα Σεπτεμβρίου στη συνεδρίαση της Κ.Ε. όπου αναμένεται να ανακοινώσουν το σχέδιό τους. Ακόμη κι άν θεωρητικά , όπως όλοι διακηρύσσουν ότι θέλουν το ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστή, ο τρόπος τον οποίο προτείνουν για να το εφαρμόσουν ,προσδιορίζει τελικά τον μελλοντικό ρόλο του κόμματος. Κόμμα διαμαρτυρίας ή κόμμα εξουσίας! Την απάντηση θα τη δώσει το κάθε μέλος και ο κάθε φίλος του κόμματος και θα δείξει το ποιός ή ποια θα εκλεγεί και τι ρόλο θα έχει το ΠΑΣΟΚ.