Η Ελλάδα συγκαταλέγεται, επιτέλους, μεταξύ των χωρών που συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες.
Το γεγονός ότι η διαφωνία για το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ανθρώπων του ιδίου φύλου διαπέρασε οριζοντίως το κομματικό σύστημα, αποδεικνύει ότι το προοδευτικό και το συντηρητικό δοκιμάζονται κυρίως στο πεδίο της πραγματικής ζωής και της καθημερινότητας και δευτερευόντως στο πεδίο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης.
Παραμερίζοντας τις ακραίες φωνές, οι οποίες κατά κύριο λόγο εξυπηρετούν μιντιακές ανάγκες, δεν πρέπει να υποτιμάμε την ακαταμάχητη δύναμη της πραγματικότητας. Και η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα, με τη θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, συγκαταλέγεται, επιτέλους, μεταξύ των χωρών που συμμορφώνονται με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις συνταγματικές ελευθερίες.
Κι αυτό γίνεται ακόμη πιο σημαντικό, σε μία χώρα όπου η εξαετής ύφεση, έχει συντελέσει στο να θεωρούνται τέτοια κορυφαία ζητήματα, ως «περιττές πολυτέλειες».
Θεωρώ πολύ πιο λογικές τις δογματικής μορφής αντιρρήσεις που έχει η Εκκλησία, έτσι όπως εκφράζονται επισήμως από την ηγεσία της, παρά το πολιτικό κρυφτούλι ή το ψάρεμα στα θολά νερά της μισαλλοδοξίας και του φανατισμού.