Τα πρόσφατα έκτροπα πρέπει να μας διδάξουν ορισμένες αλήθειες που αποφεύγουμε να δούμε κατάματα. Αλήθεια πρώτη: Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός. Ενίοτε εκδηλώνεται όπως στη Μανωλάδα και αλλού, υποφώσκει όμως σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Ετσι εξηγείται και η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής που τον εκφράζει ανοιχτά. Το ότι οι συμπεριφορές αυτές δεν υπήρξαν ποτέ στη χώρα και ότι είναι ξένες με τον πολιτισμό μας, δεν αληθεύουν.
Δεν υπήρξαν στο παρελθόν γιατί δεν υπήρχαν ξένοι στην Ελλάδα. Από τη στιγμή όμως που δημιουργήθηκε μεταναστευτικό ρεύμα και ακόμα πιο πολύ όταν οι μετανάστες αυτοί δεν ήσαν πλέον κυρίως ομόθρησκοι, αλλά απολύτως διαφορετικοί και δυσκολότερα εντάξιμοι στις τοπικές κοινωνίες, το πράγμα ξέφυγε. Και θα ξεφύγει ακόμα περισσότερο αν δεν αντιμετωπιστεί. Η αντιμετώπιση όμως ενός προβλήματος προϋποθέτει την αποδοχή της ύπαρξής του. Αρα, ας αποδεχθούμε καταρχήν ότι στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός.
Αλήθεια δεύτερη: Οφείλουμε να θέσουμε το ερώτημα, πώς είναι δυνατό σε συνθήκες μαζικής ανεργίας να υπάρχουν εργασίες που καλύπτονται μόνον από μετανάστες; Οποια και να είναι η απάντηση -χαμηλότερα μεροκάματα, ή ανυπαρξία ενδιαφέροντος από τους αυτόχθονες, ή και τα δύο-, ένα είναι το συμπέρασμα. Οι μετανάστες που προσφέρουν αμειβόμενη πραγματική εργασία, μόνιμη ή εποχική, πρέπει να νομιμοποιούνται, να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους και να έχουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στη χώρα. Οσοι το αρνούνται για οποιονδήποτε λόγο δεν έχουν θέση στην Ελλάδα, και εκείνοι οι εργοδότες που τους αναγκάζουν να το κάνουν πρέπει να τιμωρούνται αυστηρά. Αυτά δεν αποτελούν πρωτοτυπία.
Αλήθεια τρίτη: Χρειαζόμαστε μια ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Αποτελεσματική φύλαξη των συνόρων και περιορισμό του μεταναστευτικού ρεύματος. Είναι προφανές ότι έχουμε προ πολλού υπερβεί τα όρια αντοχής. Καταγραφή -κατά το δυνατόν- των παράνομων μεταναστών με παράλληλη αξιολόγηση των δεξιοτήτων τους και των υπαρκτών αναγκών της χώρας σε εργατικό δυναμικό. Οσοι δέχονται να εργαστούν όπου τους υποδειχθεί εντάσσονται στην προηγούμενη κατηγορία και νομιμοποιούνται.
Οι υπόλοιποι επαναπροωθούνται στις χώρες προέλευσής τους. Οι νόμιμοι μπορεί να πολιτογραφηθούν υπό προϋποθέσεις, ενώ τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, που έχουν φοιτήσει σε ελληνικά σχολεία και το θέλουν, πρέπει να πολιτογραφούνται αυτοδίκαια, να υπηρετούν στον στρατό και να είναι επιλέξιμα για όλες τις θέσεις του δημόσιου τομέα. Η Ελλάδα έχει δημογραφικό πρόβλημα και το χρειάζεται, ενώ μόνο μια κοινωνία όπου η σύνθεση της αστυνομίας π.χ. μοιάζει με την πραγματική σύνθεση του πληθυσμού της μπορεί μεσοπρόθεσμα να ελπίζει ότι θα ζήσει σε συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και ισονομίας. Οσο πιο γρήγορα καταλάβουμε τις αλήθειες αυτές, τόσο το καλύτερο.