Να τονίσω απαρχής πως δεν ξέρω  αν ένα ντιμπέιτ  μερικών απαντητικών δευτερολέπτων , που αφορά σε εσωκομματικές εκλογές είναι ο καταλληλότερος  χωροχρόνος για να αναπτυχθούν – έστω και ως επικεφαλίδες – όσα θα αναφέρω ευθύς αμέσως , κατά το δυνατόν συνοπτικά 

1. ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ :  Είναι μία λέξη – όρος , που φυσιολογικά ακούστηκε κάποιες φορές καθώς μιλάμε για κόμμα ενταγμένο στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές . Ωστόσο από όλους αναφέρονταν άχρωμα και με δεδομένη την ακινησία της ενώ οι κυβερνητικές εμπειρίες – ήδη από τα τέλη του 20ου αιώνα – προσέθεταν καινούργιες συνιστώσες , που επέβαλε η νομοτέλεια της εξέλιξης της ζωής. Δεν είναι δυνατόν να μένουμε στα αρχαϊκά σοφά λόγια του Κάουτσκι και των άλλων πρωτοπόρων μιάς καθώς  τότε η Σ/δημοκρατία επιχειρούσε να εμπεδωθεί ως ενάντια πράξη στον λενινισμό , ενώ πλέον είναι ένας πολυποίκιλος πόλος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , πόλος οιονεί σταθερότητας. Μόνο που εκτός από τον μηχανιστικό Κεϋνσιανισμό , έχει πάρει πολλά κι από τον οικονομικό φιλελευθερισμό , πέραν φυσικά του κοινωνικού που εξαρχής διεκήρυττε . Αντίστοιχα τα σκληρά μοντέλα του  αυτορρυθμιζόμενου  φιλελευθερισμού – εξαιρουμένων των σκληρών ηγετών της Ουγγαρίας ή της Πολωνίας – ενσωμάτωσαν πτυχές του δημιουργικού , όπως εθεωρείτο ,  κρατισμού- και μάλιστα στην Ελλάδα ήδη από την δεύτερη εποχή του Κ.Καραμανλή το 1974 - για να φτάσουμε στο  σήμερα όπου πολλές χώρες συντηρητικών διακυβερνήσεων  ρίχνουν τόνους κρατικού χρήματος για να συντηρηθεί και να πάρει μπροστά κατόπιν η οικονομία υπό την απειλή των πανδημιών. Ο Κόστα , ο Μπάιντεν , ο Μακρόν , ο Ντράγκι , κ.ά κάνανε περίπου το ίδιο. Να θυμήσουμε δε πως την μεγάλη μάχη για το αλληλέγγυο Ταμείο Ανάπτυξης την έδωσε και την δούλεψε πολιτικά ο Γάλλος ΥΠΟΙΚ  Μπρυνό Λεμέρ , ως το 2017 στέλεχος και υποψήφιος των Γάλλων Ρεπουμπλικάνων και επικεφαλής της κεντρώας τάσης , με την ίδια ακριβώς πορεία του φωτεινού Ζακ Ντελόρ – εκείνος από τον Πομπιντού στον Μιτεράν. Συνεπώς σχηματικά μιλάμε για υβριδική εξελικτική Σ/δημοκρατία εντός του πλαισίου της ψηφιακής και ρομποτικής επανάστασης και των παραμέτρων εργασίας , που αυτές επανορίζουν. 

Η Σ/δημοκρατία και ο Συντηρητισμός δεν δουλεύουν ερήμην της εξελίξεως , εντοιχισμένες στα απλά τσιτάτα του Κράτους Πρόνοιας , που με ελάχιστες εξαιρέσεις ως αρχή απότελεί κοινή κατάκτηση της ανθρωπότητος. Όχι δεν άκουσα από όσους την συχνοανέφεραν κάτι που να δείχνει , το πως την αντιλαμβάνονται εντός των επενδύσεων , εντός των ΣΔΙΤ στα οποία η συμβολή του ΠΑΣΟΚ στο θεσμικό πλαίσιο ήταν ουσιαστική. Μια Σ/δημοκρατία του 1980 , άχρωμη και λίγη σε σχέση με την απαιτήσεις τού σήμερα .

2. ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ : Που και που ακούγονταν η λέξη  , όμως αντί να εστιαστούν στις ιεραρχήσεις στόχων , προτεραιοτήτων , εναλλακτικών συνδυάζονταν μόνο με τις ΑΠΕ , κι αυτό  μονολεκτικά . Μάλιστα προσηνής υποψήφιος με γλυκό λόγο , πλήν δίχως νούμερα, ανέφερε την αλλαγή παραγωγικής βάσης και την ταμίευση πλούτου , μέσω εξαντλητικής αποκέντρωσης , που ξεκινά από την Αυτοδιοίκηση και φτάνει ως το τελευταίο Πανεπιστημιακό Τμήμα. Ακραία άποψη  την οποία το κόμμα του κατά καιρούς έχει απορρίψει  μετά την διασπάθιση συλλήβδην δημοσίου χρήματος μέσω ανελέγκτων  αποκεντρωτικών θεσμών.

3. ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ , ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ , ΠΑΙΔΕΙΑ : Δεν σχολιάζω καθώς ούτε τα αρκτικόλεξα των παραπάνω λέξεων δεν αναφέρθηκαν.

4. ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ :  Εκφέρονταν όταν εκφέρονταν με ενοχές , προτιμητέες οι λέξεις αλλαγή , κόμμα και δυό τρείς άλλες που δεν έχουν τίποτα το επιλήψιμο μα όμως δεν έχουν και καμμιά σχέση με το δεόν γενέσθαι. Εμπειρική παρατήρηση : Μόνον ο Λοβέρδος την χρησιμοποιούσε αυτούσια και αποενοχοποιημένα και ίσως πιο συχνά από τους άλλους.

5. ΑΡΙΣΤΕΡΑ – ΔΕΞΙΑ : Πλήν του Λοβέρδου , που όχι πάντα επιτυχώς λόγω χρόνου ίσως , πάσχιζε να κάνει φλάς σε νέους ορισμούς , και πάλι υβριδικούς όπως και είναι , οι άλλοι ήταν σε μια ελαφρώς παραλλαγμένη λογική των ίσων αποστάσεων , που διεκόνησε η αείμνηστη Πρόεδρος ως τον θάνατό της .Μάλιστα ακούγονταν διάφορες εκδοχές – δίχως αίτιο , αιτιατό – περί της βάσης των αριστερών κομμάτων και άλλων που λογικά δεν έστεκαν. Απλώς ένα ματάκι το έκαναν κι εδώ δεν μιλάμε για συνεργασίες με τον όποιον άλλο  – αυτές καθορίζονται από τους εκλογικούς συσχετισμούς , τις τότε γειτνιάσεις , την πατριδογνωσία. Κι αυτά τα έχει λύσει διεθνώς η ζωή , της οποίας  ο Κόστα , η Μέρκελ , ο Σόλτς είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες του πως φτάνεις στο ίδιο σημείο Α , από διαφορετικά μονοπάτια και με λοκομοτίβα την αστική δημοκρατία και τους πόλους σταθερότητας.

6. ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ:  Παραμένω λάτρης μιας παλαιότερης φράσης του Αλέκου Παπαδόπουλου , πως πατριώτης είναι εκείνος που εκτός από τα θούρια για την πατρίδα , είναι εντάξει  στις υποχρεώσεις που απορρέουν από την ιδιότητα του πολίτη , όπως συνέπεια στους φόρους κατά το δυνατόν και με ειλικρίνεια . Ή το άλλο του Βενιζέλου : ΄΄ Βλέπω πως με ευθύνη  του συνόλου των κομμάτων και βοηθούσης της πανδημίας , χάνεται λίγο λίγο η αποκτηθείσα αυτογνωσία αναφορικά με τους δημοσιονομικούς – κάθε φορά – λογισμούς. Και φυσικά την φράση της Άννας Διαμαντοπούλου σε πρόσφατο κείμενό της πως το παιχνίδι στην νέα απόπειρα είναι αν θα αναπαράξουμε την ιστορία , ή έχοντας αναμμένο το καντήλι της μνήμης διαβάσουμε σωστά το μέλλον και συμβεί ουσιωδώς μια νέα αρχή στον υβριδικό Σοσιαλδημοκρατικό – Σοσιαλφιλελεύθερο  τόπο της πολιτικής , για το ελάχιστο καλό πρώτα της χώρας και κατόπιν του πολιτικού πεδίου.

7. Παρότι στηρίζω απαρχής Α.Λοβέρδο , και αραιά και που το επαναλαμβάνω , λέω πως κατ΄εμέ το κάτι που θα μπορούσε να αποφύγει χωρίς να αποστεί των θέσεών του ήταν η απάντηση για τις Πρέσπες και των συνθηκών , κυρίως της Βιέννης , που την διέπουν . Μπορούσε να δώσει περίπου την ίδια απάντηση , χωρίς την απλοϊκότητα των τριών λέξεων . Και όχι ο Π.Θ. δεν υπαναχώρησε καθώς δεν μπορούσε να το κάνει , άπαξ και συνέβη να αποτελεί Διεθνή Συνθήκη και μάλιστα πολύπλοκη.

Να συμπληρώσω στον Ν.Ανδρουλάκη και στα καταλογιζόμενα σ΄αυτόν ως προς την απουσία κοινοβουλευτικής έδρας , πως τα ονόματα που συχνά αναφέρει πλήν του Σάντσεθ και προσθέτοντας τον Ματεό Ρέντσι , πως προϋπήρξαν βουλευτές των κοινοβουλίων , επιπλέον δε ανέλαβαν σε διάστημα το πολύ δυό μηνών καθήκοντα ΠΘ , όπότε ήσαν ως να είχαν το όλον των εδρών και την  πρωτοκαθεδρία στο ομιλείν κοινοβουλευτικώς , και πάντως εντός άλλων εθών και ηθών , του συνταγματικού βίου των χωρών. Όπερ έδει δείξαι στην  περίπτωση του κ.Ανδρουλάκη.

Οι άλλοι υποψήφιοι χρησιμοποίησαν έναν γλυκύ και αρνητικό αποδεικτικά λόγο , πλήν του ιδεολογικού μου αντιθέτου Χ.Καστανίδη , που παρά τις συνήθεις γενικότητες μακρών προτάσεων , ανέδειξε άθελά του την σημασία του μπαρουτοκαπνισμένου κοινοβουλευτικού , τουλάχιστον ακόμα ,  ανδρός στις ελληνικές πολιτικές διακυβεύσεις . 

‘Οσα ανέφερα παραπάνω , δεν τα ήθελα σε ανάλυση τύπου think tank παρά μόνο ως περιεκτικές επικεφαλίδες τριών κατανοητών γραμμών , δίκην της άλλης αντιλήψεως του 21ου αιώνα.

Το τι θα κάνω και το τι δεν θα κάνω , Θεού θέλοντος , στο παραβάν το επανέφερα παραπάνω , όμως το μείζον είναι η ανασύνθεση των κοσμοαντιλήψεων του χώρου ώστε να καταστεί ωφελιμότερος για τον  τόπο  , ξαναρχίζοντας από την μέση.