Η μελέτη των Γιαννίτση – Ζωγραφάκη είναι πολύ ενδιαφέρουσα και απεικονίζει σε σημαντικό βαθμό την προχειρότητα με την οποία έγιναν οι διάφορες περικοπές, φορολογήσεις κλπ. σε εφαρμογή των μνημονίων. Μάλιστα με δικές μας αποφάσεις ή παραλείψεις και όχι με εκ των έξω επιβολή.

Πρέπει όμως να προσέξουμε ορισμένα πράγματα για να μην καταλήγουμε σε συμπεράσματα που δεν τεκμηριώνονται -έστω και αν έχουμε την εντύπωση ότι είναι σωστά. Βέβαια, κρατάω την επιφύλαξη ότι το παρόν σημείωμα βασίζεται στην παρουσίαση της μελέτης στον τύπο και την τηλεόραση.

Η σύγκριση για τις μειώσεις που υπέστησαν οι φορολογούμενοι ανά 10% ομάδας εισοδήματος γίνεται με μεταβαλλόμενο -και μη ελεγχόμενο- το δείγμα. Δηλαδή, ας πάρουμε μια ακραία περίπτωση -που πιθανότατα δεν ίσχυσε- χάριν παραδείγματος. Έστω ότι στο ανώτερο 10% του δείγματος του 2008 υπήρχε ένα σημαντικό ποσοστό ανθρώπων που καταστράφηκαν τελείως, έχασαν το 100% του εισοδήματός τους, και το 2012 ανήκουν στο κατώτατο (εισοδηματικό) 10%. Αυτό δεν φαίνεται πουθενά και συνεπώς δεν βγαίνει συμπέρασμα ως προς την επίπτωση της κρίσης στο ανώτατο 10%. Το 2012 το ανώτατο 10% περιέχει εν πολλοίς άλλους ανθρώπους (που μάλλον ήταν στο δεύτερο ανώτερο επίπεδο πριν). Παρεμφερή πράγματα μπορεί να ισχύουν -ή να μην ισχύουν- και για τις υπόλοιπες ομάδες εισοδημάτων.

Επίσης το ποσοστό των ανθρώπων κάτω από το όριο της φτώχειας είναι ένας σχετικός δείκτης που δείχνει την ανισότητα κατανομής εισοδήματος και όχι τη φτώχεια. Με δυο λόγια αν όλοι ανεξαιρέτως έχουν εισόδημα μόνον 1000 ευρώ το χρόνο το ποσοστό κάτω από το όριο της φτώχειας θα ήταν μηδενικό!

Από τα λίγα που σίγουρα δείχνει η έρευνα των Γιαννίτση-Ζωγραφάκη είναι αυτή η τραγική μείωση στο κατώτατο επίπεδο. Δηλαδή αν π.χ. στο κατώτατο επίπεδο οι μισθωτοί είχαν μέσο εισόδημα μόλις 2604 ευρώ/χρόνο τώρα έχουν μέσο εισόδημα 1703 ευρώ/χρόνο. Ήτοι υπάρχει μείζον θέμα πρόνοιας για την κατώτατη κατηγορία. Πόσω μάλλον δε γι’ αυτούς που δεν έχουν καθόλου εισόδημα.