Η συλλογή του Θόδωρου Σούμα, Παράλογοι συνήθεις πόθοι, διέπεται από την προσπάθεια και την ανάγκη του συγγραφέα να βρει, να συλλέξει και να εκφράσει την αλήθεια των ερώτων και της σεξουαλικότητας των προσώπων μέχρι τέλους. Αυτός είναι κι ο λόγος, άλλωστε, που ορισμένα, σκοτεινά τολμηρά διηγήματα, μερικές φορές μοιάζουν με νατουραλιστικά και πορνογραφικά πεζογραφήματα. Τα πληγωμένα συναισθήματα κι οι τραυματισμένες και ματαιωμένες προσδοκίες, ελπίδες κι επιθυμίες των προσώπων, τα οδηγούν – και οδηγούν την περιγραφή τους και τη γραφή των διηγημάτων – στον ζόφο, στον πόνο, στις διαστροφές ή στην ωμή, άσεμνη έκφραση. Κάποιες/οι αναγνώστριες/ες μπορεί να σοκαριστούν από τα σεξουαλικά στοιχεία των διηγημάτων, μα η ζωή είναι έτσι ζοφερή, ωμή, άμεση, απροσχημάτιστη κι αναίσχυντη, και τα ψυχοερωτικά τραύματα των ανθρώπων οδηγούν σε περισσότερη ωμότητα, κυνισμό, απρέπεια κι αμοραλιστικό σκεπτικισμό. Σήμερα, στο ερωτικό πεδίο, δίπλα στον άλλο πόλο της ψυχρότητας, της ασέξουαλ συμπεριφοράς, της αδιαφορίας και σεμνοτυφίας, κάνει έντονα αισθητή την παρουσία του το κυνικό σεξ, η οδύνη του αποτυχημένου, αδιεξοδικού έρωτα, η ελευθεριότητα, η επώδυνη ασυνεννοησία, οι παραβιάσεις των ταμπού, η έλλειψη επικοινωνίας, τα έκλυτα ήθη και ο σεξουαλικός ζόφος.
Η συλλογή του Θόδωρου Σούμα, Παράλογοι συνήθεις πόθοι, περιλαμβάνει διηγήματα που άλλοτε αναδεικνύουν τον τρελό κι εξωφρενικό χαρακτήρα των ιστοριών έρωτα και σεξ των προσώπων, κι άλλοτε την απελπισμένη. εφιαλτική και γελοία πλευρά τους. Διαβάζοντας αυτή τη συλλογή διηγημάτων που αποτελείται από αλλόκοτες, μερικές φορές συνειδητά πορνογραφικές, ερωτικές ιστορίες, διαπιστώνουμε πως όλα τα πρόσωπα έχουν μια ροπή κι ευαισθησία έναντι του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, πιθανόν γιατί αναζητούν τον έρωτα και την ερωτική ευτυχία· κι επειδή δεν τα βρίσκουν, αρκούνται στην αναζήτηση κάποιου υποκατάστατού τους, δηλαδή του σεξ.
Το ότι αρκετοί χαρακτήρες φέρονται ως ερωτύλοι αποτελεί μάλλον μια υπαρξιακή, ασυνείδητη κατάσταση και ροπή τους, την αναζήτηση της κατάστασης της ευτυχίας, της αγάπης και της ψυχοσωματικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Στο πλαίσιο αυτής της διαδρομής κι απεγνωσμένης έρευνάς τους, μερικές φορές φτάνουν στα άκρα, ίσως επειδή ο ερωτισμός είναι η αποδοχή της ζωής ως τα ακραία όριά της, ως τον θάνατο, ως τη διακινδύνευση της ισορροπημένης, συμβατικής και κανονικής ζωής.
Η Συλλογή των 14 ερωτικών Διηγημάτων, Παράλογοι συνήθεις πόθοι αποτελεί το τρίτο μέρος μιας βιωματικής τετραλογίας αυτομυθοπλασιών του συγγραφέα. Η τετραλογία αυτή, μια τετραλογία της φυγής, του αγώνα, του έρωτα, της επιθυμίας και της προσωπικής σπατάλης, άρχισε να εκδίδεται το 2019 ανάποδα από τη χρονολογική, κανονική σειρά των πεζογραφημάτων της, δηλαδή πρώτο εκδόθηκε το τέταρτο χρονολογικά βιβλίο της, από τις εκδόσεις Βακχικόν, Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή. Ακολούθως εκδόθηκε το δεύτερο, χρονολογικά, βιβλίο της, Ο Βασίλης –ψευδώνυμο Γιάννης– στην αριστερά (1971-2008), εκδ.Επίκεντρο.
Τι συνδέει αυτά τα τέσσερα βιωματικά βιβλία; Μια κοινή, βιοπολιτική οπτική, σχετική με την εξουσία του σώματος και επί του σώματος και της κοινωνίας και επί της κοινωνίας· δηλαδή ο κοινός παρονομαστής των προσδιορισμών, των επηρειών της εξουσίας τόσο του ενός σώματος επί του άλλου σώματος, όσο και της κοινωνίας, ενώ κοινωνία και σώματα είναι συνδεδεμένα. Και τα τέσσερα πεζογραφικά βιβλία, συν την παλιότερη συλλογή τριών διηγημάτων μου «Η Κλαίρη και η θάλασσα», εκδ. Απόπειρα, εκθέτουν κυρίως με βιωματική προσέγγιση (και ενίοτε λογικά, ορθολογικά) τις μνήμες του σώματος και του εγώ που υποφέρουν και επιθυμούν, ποθούν, εν μέσω κοινωνίας.
Ο Θόδωρος Σούμας γεννήθηκε στη Ν.Φιλαδέλφεια της Αθήνας, όπου έβγαλε το δημοτικό, καθώς και το γυμνάσιο και το λύκειο, τα δυο τρελά θηριοτροφεία της συνοικίας. Σπούδασε κινηματογράφο στη Γαλλία και στο Βέλγιο και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο Paris VIII. Είναι συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου, αρθρογράφος και δοκιμιογράφος. Έχει δημοσιεύσει στις εκδ. Απόπειρα τη συλλογή διηγημάτων Η Κλαίρη και η θάλασσα, στις εκδ. Βακχικόν τη νουβέλα Το ημερολόγιο ενός αδέξιου εραστή, και στις εκδ.Επίκεντρο, τη μυθιστορηματική μαρτυρία Ο Βασίλης –ψευδώνυμο Γιάννης– στην αριστερά (1971-2008). Στις εκδ. Αιγόκερως δημοσίευσε 6 βιβλία για τον κινηματογράφο: Κινηματογράφος & σεξουαλικότητα/ερωτισμός, Έρωτας,ψυχολογία και αισθητική στο χολλυγουντιανό σινεμά, 12 Ευρωπαίοι σκηνοθέτες, Κινηματογράφος και έρωτας, Εθνικές κινηματογραφίες, στιλ και σκηνοθέτες και το Κινηματογραφικοί Δημιουργοί. Είχε την επιμέλεια του βιβλίου Σταύρος Τσιώλης, εκδ. Νεφέλη, του οποίου έγραψε το μεγαλύτερο μέρος. Γράφει στα περιοδικά The books’ Journal και Δένδρο. Έχει γράψει πολλά κείμενα για το σινεμά σε διάφορα έντυπα: στα κινηματογραφικά περιοδικά Σύγχρονος Κινηματογράφος, Οθόνη, Καθρέφτης, Camera-stylo, Κινηματογράφος και επικοινωνία, Αντι-κινηματογράφος, σε βιβλία-μονογραφίες σκηνοθετών του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο περιοδικό Τέταρτο, στην εφημερίδα Αυγή και στον Θούριο. Aνέλαβε την αρχισυνταξία και έγραψε άρθρα στα ετήσια Αλμανάκ της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου, Κινηματογράφος 2003 έως και Κινηματογράφος 2009. Υπήρξε υπεύθυνος ύλης του κινηματογραφικού περιοδικού ΚΙΝΟ. Έχουν δημοσιευτεί κινηματογραφικά κείμενά του στις ιστοσελίδες Cinephilia, Bookpress, Fractal, Vakhikon, Kemes.wordpress, Camerastyloonline, Filmandtheater, κ.α. Στα ιστολόγια μημαδαςτημαργαριτα, Μεταρρύθμιση και Athens Voice δημοσιεύονται πολιτικά και κινηματογραφικά άρθρα του. Στο τελευταίο δημοσιεύει άρθρα για το μπάσκετ. Έχει δημοσιεύσει βιβλιοκριτικές στις ιστοσελίδες Bookpress, Ο αναγνώστης, Fractalart, Athens Voice, Χάρτης και Vakhikon. Έχει γυρίσει το ένα μέρος της μεγάλου μήκους κινηματογραφικής ταινίας-δίπτυχο Περί έρωτος, και δύο ταινίες μικρού μήκους, Ταυτότητες και ρόλοι και Ο διαγραμμένος.