Ήταν ο πιο αναγνωρίσιμος έλληνας σκηνοθέτης διεθνώς. Με τις πρώτες ταινίες του άνοιξε το δρόμο στο ρεύμα που θα ονομαζόταν «Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος». Η ελληνική επαρχία, η ελληνική Ιστορία, η ελληνική τραγωδία: «Αναπαράσταση», «Μέρες του ‘36», «Ο Θίασος». Ακολούθησαν ταινίες-ελεγείες για ένα «χαμένο όραμα»: «Οι κυνηγοί», «Μεγαλέξαντρος». Επέστρεψε στο σήμερα, υπό το πρίσμα πάντα της απώλειας του «οράματος»: «Ταξίδι στα Κύθηρα" «Ο Μελισσοκόμος», «Τοπίο στην ομίχλη», «Το Μετέωρο βήμα του πελαργού». «Μια αιωνιότητα και μια μέρα».
Οι συμβολισμοί όλο και περισσότερο βάραιναν στο έργο του. Οι αργοί ρυθμοί, τα μεγάλα μονοπλάνα, οι πυκνοί και εν μέρει επιτηδευμένοι διάλογοι του, έγιναν αφορμή για να λοιδωρηθεί από τους ντόπιους λαιφστυλίστες "κριτικούς" της καταναλωτικής ταχύτητας και του κενού νοήματος. Τους ίδιους τους παρέσυρε το ρέμα. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα μείνει έτσι κι αλλιώς στην ιστορία του ελληνικού και του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Όπως δε έγραφε και ο Τάσος Γουδέλης: «Θα συνεχίσουμε να αναφερόμαστε στον μεγάλο Έλληνα σκηνοθέτη στις επετείους γέννησης και θανάτου του, γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος είχε τη γενναιότητα να υπερασπιστεί ένα έργο, συνεχίζοντας μέχρι το τέλος να συνθέτει απαρέγκλιτα 'μία και μοναδική ταινία' με ιδιοπρόσωπους ρυθμούς, χωρίς να φοβάται μήπως χαρακτηριστεί μανιερίστας. Γιατί ο έμμονος καλλιτέχνης δεν διαπραγματεύεται: μένει σταθερά στο δικό του κέντρο, πάντα 'αριστοκρατικός'. Η σταθερή πορεία του Αγγελόπουλου, σε περιόδους μάλιστα έξαρσης του καταναλωτικού θεάματος, έδωσε ειδικό βάρος στη χειρονομία του και προίκισε το έργο του με το χάρισμα της εξαίρεσης στον ευτελή κανόνα…».
Η, όπως έλεγε ο Ακίρα Κουροσάουα: «Μέσα από το φακό του, ο Αγγελόπουλος κοιτάει τα πράγματα σιωπηλά. Είναι το βάρος αυτής της σιωπής και η ένταση του αμετακίνητου βλέμματος της κάμερας … χάρη στα οποία ο θεατής δεν μπορεί να αποδράσει από τη οθόνη. Αυτού του είδους η κινηματογράφηση, τόσο προσωπική και μοναδική στην ιδιαιτερότητά της, τείνει να επιστρέφει στις ρίζες του σινεμά».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος σήμερα θα γινόταν 90 χρονών. Πέθανε, άδικα, στα 77 του. Είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο λείπει -και από το σινεμά και από τους φίλους του.