Ψηφίστηκαν τα νέα «μέτρα», ψηφίστηκε και ο προϋπολογισμός του 2013 που τα επιβεβαιώνει (και ως ένα σημείο τα επαυξάνει) και τώρα τρέχουμε στην Εσπερία για τα 31,5 δις, συν αρκετά άλλα που μας «χρωστάνε» από το πρώτο μνημόνιο. Η στιγμή είναι καλή για έναν πρώτο απολογισμό. Με ή και χωρίς τα δις.

.

1. Η ανεργία βρίσκεται στο 25% (και στο σχεδόν 50% για τους νέους), μισθωτοί και συνταξιούχοι έχουν χάσει τουλάχιστον το ένα τέταρτο των εισοδημάτων τους, η χώρα πλησιάζει ως προς την οικονομία στα επίπεδα του ’70 και μερικοί αναφέρουν και τα επίπεδα του ’60, επενδύσεις δεν γίνονται εδώ, στο εξωτερικό καταφεύγουν πολλοί νέοι για να βρουν δουλειά και πολλοί μεγάλοι και μικροί κεφαλαιούχοι για να σιγουρέψουν τα όσα νόμιμα ή παράνομα έχουν, το συγκεκριμένο πρόγραμμα για αύριο παραμένει άγνωστο («ανάπτυξη», λένε, χωρίς να εξηγούν πώς, από ποιους, σε ποιους τομείς, με ποιο σχέδιο…).

.

2. Άλλαξαν για πολλούς τα πάντα, αλλά δεν άλλαξε καμιά από τις κάκιστες συνήθειές μας: Η διαφθορά από πάνω ως κάτω και από κάτω ως πάνω, είναι πάντα κυρίαρχη, τα κλειστά επαγγέλματα παραμένουν κλειστά, το Δημόσιο δεν έχει αναδιοργανωθεί και το μόνο που καταφέραμε είναι ένα νέο μίσος -λες και δεν μας έφταναν τα παλαιά- του καθενός εναντίον όλων των άλλων, γιατί κανένας «καθένας» δεν φταίει για τίποτε, για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι και θέλουμε χαιρέκακα να τους ισοπεδώσουμε αν νομίζουμε ότι κάτι έχουν ως τώρα διασώσει.

.

3. Διαλύθηκε το πολιτικό σύστημα, εμφανίστηκε ένας δυναμικός, βάρβαρος, αγράμματος και κυρίως βαθιά πρόστυχος και μολοντούτο με λαϊκό έρεισμα και χωρίς ουσιαστικό αντίλογο νεοναζισμός, η παραδοσιακή αριστερά λαϊκίζει ασύστολα, χωρίς καμιά συγκεκριμένη ρεαλιστική πρόταση, πέρα από τα όσα προτείνονται στις καφετέριες από τους θαμώνες τους, ο κόσμος, ο πολύς, δεν ξέρει καν πώς και κυρίως αν αξίζει τον κόπο να εκδηλωθεί -απόδειξη η ουσιαστική γύμνια των διαδηλώσεων, τα κόμματα ζουν στον (ταφικό) κόσμο τους και όσα κάτι προσπαθούν, βρίσκονται αντιμέτωπα με τους πουριτανούς της κατ’ αυτούς ρεαλιστικής προόδου.

.

4. Όλα αυτά σημαίνουν ότι οι πολιτικές της τρόικας και η δική μας αδυναμία να προχωρήσουμε και με δικές μας πρωτοβουλίες σε μια ουσιαστική μεταρρύθμιση, μας οδήγησαν από κοινού στο σκοτάδι. Και ας παρατήσουν όσοι τροϊκανοί θυμούνται την πάταξη της φοροδιαφυγής και τα άλλα, για να εξηγήσουν την αποτυχία τους: εκβιασμός των «εταίρων» μας για τις μεταρρυθμίσεις, όπως συνεχώς γίνεται για τη συνεχή μείωση των συντάξεων και των μισθών, ποτέ δεν διαπιστώθηκε.

.

5. Όσο για τους πολιτικούς που δεν μας αξίζουν, το παραμύθι κουράζει πια και δεν πείθει. Ανέκδοτο και μάλιστα χωρίς χιούμορ έχει καταντήσει. Απόδειξη ότι το χρησιμοποιεί και ο Μίκης Θεοδωράκης.

.

6. Και το αύριο; Αν υπάρξει πειστικό, δημοκρατικό, προοδευτικό, ρεαλιστικό και δημοκρατικό σχέδιο ανάκαμψης και το στηρίξει ο λαός, η αλλαγή μπορεί να έρθει.

.

Δύσκολο; Συμφωνώ!