Δυστυχώς, λίγο πριν από τις πάλαι ποτέ πολυαναμενόμενες και τώρα μάλλον ακριβοθώρητες διακοπές του καλοκαιριού, επανήλθαν το κλίμα της ανασφάλειας και η αίσθηση της οικονομικής και κοινωνικής αβεβαιότητας. Παρά τις κάποιες βελτιώσεις των οικονομικών δεδομένων και τις θριαμβολογίες του πρωθυπουργού για το ελληνικό success story, ήρθε το ίδιο το πολιτικό σύστημα να επιδείξει, για μία ακόμα φορά, την αβάσταχτη ελαφρότητά του. Ενώ οι τρόποι ύπαρξης και αναπαραγωγής της κοινωνίας υφίστανται μια βιαιότατη αναπροσαρμογή, οι μηχανισμοί του συστήματος, παρά τη ρητορική των αλλαγών, λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο όπως παλιά.
Ενδεικτικές είναι οι τελευταίες συμπεριφορές του, που αν και η απαξία τους είναι περισσότερο συμβολική, αποδεικνύουν την ηθελημένη αδυναμία του να αντιληφθεί την ουσία και το μέγεθος της εγχώριας κρίσης. Ο διορισμός του κ. Παπουτσή στην Παγκόσμια Τράπεζα εμφανίζει το πολιτικό προσωπικό να ενδιαφέρεται για την τακτοποίηση μόνο των μελών του. Το γεγονός που υπερέβη όμως κάθε όριο σοβαρότητας ήταν η προσπάθεια του υπουργού Αμυνας κ. Αβραμόπουλου, με τροποποίηση που κατέθεσε στη Βουλή, να «πετάει» και αυτός με το κυβερνητικό αεροσκάφος. H κοινωνία φλέγεται γύρω του και ένας θεωρούμενος σημαντικός πολιτικός προκρίνει ως άμεση δική του προτεραιότητα το πώς θα ταξιδεύει. Η πολιτική ως συμπεριφορά ενός ζηλιάρικου μικρού παιδιού. Η εικόνα δε της Βουλής το διήμερο της συζήτησης και ψήφισης το λεγόμενου πολυνομοσχεδίου ολοκλήρωσε και αποτύπωσε τη μελαγχολική παρακμή της περιόδου. Κατ? αρχάς η Βουλή, όπως προκύπτει από τα πλάνα της ολομέλειάς της, επελέγη ως πεδίο ενδυματολογικής «αντίστασης» κατά του κατεστημένου. Τα σχετικά μακρινά πλάνα παραπέμπουν μάλλον σε καφενείο επαρχιακού θερέτρου παρά στη Βουλή των Ελλήνων. Οι θεσμοί έχουν κάποιους τυπικούς άγραφους κανόνες και δεν είναι πασαρέλες εκκεντρικών και λαϊκίστικων ενδυματολογικών αντιλήψεων. Κατά τα άλλα, περίσσεψαν οι ύβρεις, οι βωμολοχίες, οι φτηνές καταγγελίες, η ακρότατη λεκτική βία, ο χυδαίος «αντιγερμανισμός», κυρίως από τη μεριά της «αριστερής» και της εθνολαϊκής και φασιστικής αντιπολίτευσης.
Δυστυχώς, απέναντι στην κυβερνητική προχειρότητα, την ατολμία, την απουσία μεταρρυθμιστικού σχεδίου και τη διαρκώς ελλοχεύουσα νεοδημοκρατική πρόθεση για την κατάληψη του κράτους, ως εναλλακτική λύση προβάλλει ένα χαοτικό σύνολο άναρθρων κραυγών και φαντασιώσεων κάθε είδους. Η απουσία μιας ορθολογικής οπτικής της κρίσης και των αιτίων της και συνακόλουθα και μιας μεταρρυθμιστικής σοσιαλδημοκρατικής πρότασης εξόδου από αυτήν είναι περισσότερο έκδηλη από κάθε άλλη φορά.