Με καλούς οιωνούς ξεκινάει την πορεία της η κυβέρνηση, εφόσον επιβεβαιωθεί και επισήμως η επιλογή του αγωγού ΤΑP για τη διοχέτευση αερίου από το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη. Είναι σημαντικό ότι η κατασκευή του τμήματος που θα περνάει από την Ελλάδα θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας, έστω και πρόσκαιρα, αλλά πολύ σημαντικότερο είναι το μήνυμα αυτής της επιλογής. Και μάλιστα αμέσως μετά το ναυάγιο της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ.
Το μήνυμα, λοιπόν, μπορεί να διαβαστεί με διπλό τρόπο. Είτε ότι διεθνώς εμπεδώνεται η άποψη πως η κατάσταση στην Ελλάδα βρίσκεται στο στάδιο της σταθεροποίησης και στο εξής η χώρα θα πορεύεται ομαλά και χωρίς κίνδυνο αναταραχής, οπότε δεν θα κινδυνεύει και ένας αγωγός αερίου διεθνούς σημασίας, όπως ο ΤΑΡ. Είτε τα διεθνή κέντρα αποφάσεων θεωρούν ότι οπωσδήποτε πρέπει να σταθεροποιηθεί η κατάσταση στην Ελλάδα, ιδιαίτερα με την τροπή που έχουν πάρει οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Τουρκία, και η διαδρομή του ΤΑΡ μέσα από ελληνικό έδαφος θα βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Είναι σαφές ότι όπως και να διαβαστεί το μήνυμα, οδηγεί σε θετικές σκέψεις και αισιόδοξα συμπεράσματα. Κυρίως γιατί διαφαίνεται η βούληση του διεθνούς παράγοντα να μην αφήσει την Ελλάδα να καταρρεύσει. Εκτός και αν η Ελλάδα το επιθυμεί διακαώς, όπως έχει δείξει συχνά τα τελευταία 3-4 χρόνια. Κι ενώ υπάρχουν κάποιες ενδείξεις βελτίωσης, η αλήθεια είναι ότι η χώρα μας εξακολουθεί να είναι απρόβλεπτη και η κυρίαρχη νοοτροπία της, εκείνη, δηλαδή, που μας έφερε στο χείλος της αβύσσου και ακόμη παραπέρα, παραμένει αναλλοίωτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη κυβερνητική κρίση, που έκανε τους ξένους να μας κοιτούν με ανοιχτό το στόμα και να τρίβουν τα μάτια τους…
Αγνωστο αν και σε πόσους είναι αντιληπτό, αλλά ό,τι καταστρέφεται θέλει πολύ περισσότερο χρόνο για να ξαναφτιαχτεί ή να αντικατασταθεί. Με αυτήν την έννοια, απαιτείται πολύ περισσότερος χρόνος για να αποκατασταθεί η κλονισμένη αξιοπιστία μιας χώρας. Ιδιαίτερα μιας χώρας σαν την Ελλάδα, που ταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, αποστρέφει το πρόσωπό της από την πραγματικότητα, δεν θέλει ή αδυνατεί να κάνει τις προσπάθειες που της αναλογούν και περιμένει τη σωτηρία από τον από μηχανής θεό, άρα τους έξω. Τους οποίους, όμως, ταυτόχρονα αποστρέφεται, καταριέται, βδελύσσεται ή θέλει να κοροϊδέψει με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Μακάρι η κυβέρνηση που σχηματίστηκε από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τα δύο κόμματα τα οποία θεωρητικά πιστεύουν σε όλες τις εκφάνσεις της ευρωπαϊκής προοπτικής, τα δύο κόμματα που υποτίθεται ότι αναγνωρίζουν τις αναπηρίες της ελληνικής πραγματικότητας και θέλουν να τις διορθώσουν, να πετύχει. Από τις ευχές, τις θεωρίες και τις υποθέσεις ώς την πράξη, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη. Οταν μάλιστα τα πρόσωπα που αναλαμβάνουν να μετουσιώσουν τα λόγια σε έργα έχουν πίσω τους ιστορία και μέτριες επιδόσεις. Από την άλλη πλευρά, λίγη αισιοδοξία δεν κάνει κακό, με την προσδοκία ότι η στήριξη (αλλά και η εποπτεία) από έξω θα συνεχιστούν.