Είναι γεγονός ότι τις τελευταίες πέντε ημέρες επικρατεί ένα κλίμα συνταγματικής κρίσης, εντονότερης πόλωσης και παρασκηνιακών δολοπλοκιών, οι οποίες υπονομεύουν τον κοινοβουλευτισμό, μειώνουν ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στα κόμματα του κοινοβουλίου και δημιουργούν την εικόνα μιας διαλυμένης βουλής, η οποία είναι αδύνατον να βρεθεί σε συνεννόηση ώστε να προασπίσει το εθνικό συμφέρον, το οποίο αποτελεί και τον απώτερο σκοπό της.
Αρχικά έχουμε την πολυσυζητημένη πρόταση μομφής κατά του υπουργού οικονομικών Γ. Στουρνάρα, η οποία κατατέθηκε στις 30-3 στο προεδρείο της βουλής. Το αν ήταν σύμφωνη προς το Σύνταγμα ή όχι έχει ήδη αναλυθεί και από τις δύο πλευρές, αφενός από τον Κ. Χρυσόγονο και αφετέρου από τον Σ.Τσακυράκη και τον Κ. Μποτόπουλο. Από το άρθρο 84 παρ.2 του Συντάγματος το οποίο δηλώνει ρητά ότι «Η Βουλή μπορεί με απόφαση της να αποσύρει την εμπιστοσύνη της από την κυβέρνηση ή από μέλος της?, συνάγεται εκ γραμματολογικής ερμηνείας, ότι μέσα στην εξάμηνη προθεσμία που παραχωρεί στη συνέχεια το εδάφιο ?β του ίδιου άρθρου δίνεται η δυνατότητα να κατατεθεί πρόταση δυσπιστίας ΕΙΤΕ στην κυβέρνηση ΕΙΤΕ σε μέλος της. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος ύπαρξης του «ή». Αν δεν υπήρχε η φράση «ή από μέλος της», αυτό θα σήμαινε ότι η αντιπολίτευση δύναται να κάνει πρόταση μομφής μόνο κατά της κυβέρνησης συνολικά. Αυτή τη δυνατότητα επιλογής παραχωρεί το Σύνταγμα.
Το παιχνίδι βέβαια που κρυβόταν πίσω από αυτή την κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από πολιτικό είναι και θεσμικό, αφού με την εν λόγω κίνηση προσπάθησε να παρελκύσει τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες με βάση την προθεσμία για συζήτηση περί της πρότασης δυσπιστίας που παραχωρεί το άρθρο 142 παρ. 2 του κανονισμού της βουλής, έτσι ώστε να μην προλάμβανε να ψηφίσει η ολομέλεια το πολυνομοσχέδιο και το Eurogroup να μην ενέκρινε την δόση προς την Ελλάδα. H πρόταση δυσπιστίας απορρίφθηκε από τον πρόεδρο της βουλής κατά παράβαση των καθηκόντων του, αφού ούτε το άρθρο 142 του ΚτΒ ούτε τα 11,12 και 14 που αφορούν τις αρμοδιότητες του Προέδρου της βουλής, αναφέρουν, ως μια από αυτές, την δυνατότητα απόρριψης πρότασης δυσπιστίας. Μόνο η ολομέλεια είναι αρμόδια να κρίνει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, παρ?όλη αυτή την παρέκβαση από τα καθήκοντα, η κίνηση του Μεϊμαράκη ήταν καθαρά διαδικαστική και αποσκοπούσε στην συνέχιση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών αφού αντιλήφθηκε τις βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ? όλα αυτά, η παρέκκλιση από τον Κανονισμό δεν αίρεται επειδή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το πολιτικό κόστος και από τις δύο πλευρές πάντως είναι μεγάλο.
Μιας και έγινε λόγος για πολιτικό κόστος, το συγκεκριμένο αυξάνεται με τη δημοσιοποίηση του βίντεο που περιλαμβάνει τη συνομιλία μεταξύ του Τάκη Μπαλτάκου και του Ηλία Κασιδιάρη. Μέσα από το βίντεο γίνεται φανερός ο ακόμα εν εξελίξει κίνδυνος της Χρυσής Αυγής, αλλά και οι στενές σχέσεις μεταξύ μελών της Ν.Δ με τη Χρυσή Αυγή. Το αν ήταν σωστό είτε όχι να καταγράψει κρυφά ο Η. Κασιδιάρης τη συνομιλία του με τον γενικό γραμματέα της κυβέρνησης και το αν θα ασκηθούν μηνύσεις για συκοφαντική δυσφήμιση δεν είναι της παρούσης. Ένα είναι το σίγουρο. Ότι έπεσε το προσωπείο της κυβέρνησης και αποκαλύφθηκε ότι η Χρυσή Αυγή, παρά το μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε με την φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της, εξακολουθεί να επιβιώνει μέσα από ορισμένα άτομα που την κάνουν να φαίνεται ακόμα ισχυρή καθώς με το εν λόγω βίντεο θα παρουσιαστεί αδικημένη και ότι εσφαλμένως επιχειρήθηκε η σύλληψη ορισμένων μελών της. Είναι κρίμα πάντως για ένα κόμμα όπως η Ν.Δ, που συγκαταλέγεται στα δημοκρατικά, «στο δημοκρατικό τόξο», να εμπεριέχει άτομα τα οποία διαθέτουν στενές σχέσεις με το ακρο-δεξιό μόρφωμα.
Και είναι ακόμα πιο κρίμα, για μια χώρα που ζει με το όνειρο να γίνει επιτέλους Ευρωπαϊκή και να λειτουργεί με τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, να μπορεί ο οποιοσδήποτε να εισβάλλει μέσα στη βουλή και να ασκεί βιαιοπραγίες έναντι βουλευτών! Πού είναι ο έλεγχος; Πού είναι η αποτελεσματικότητα της ασφάλειας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση θα συλλάμβανε επ?αυτοφώρω τον υιό του Μπαλτάκου; Πού είναι ο σεβασμός στους θεσμούς ευρύτερα ;