Το θεσμικό έλλειμμα της χώρας είναι ότι καθένας απαιτεί να δουλεύει κάθε θεσμός σύμφωνα με αυτόν και όχι αυτός σύμφωνα με το θεσμό.
Ο υπάλληλος που συνήθως -φυσικά όχι πάντα- πιστεύει ότι χρωστά χάρη σε αυτόν που τον έβαλε και όχι στο θεσμό θεωρεί ότι είναι ιδιοκτήτης του θεσμού και οφείλει να αποφασίζει αυτός. Παραδείγματος χάριν οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ απαιτούν να αποφασίσουν αυτοί για την τύχη της ΔΕΗ, ασχολούνται με την πολιτική της επιχείρησης, νομίζοντας ότι προσελήφθησαν όχι ως υπάλληλοι αλλά περίπου ως ιδιοκτήτες. Αυτοί θα τα κανονίσουν όλα! Και αν δεν συμφωνούν με τους ιδιοκτήτες, δηλαδή όλους μας, τα συμφέροντα των οποίων διαχειρίζεται η Βουλή και η κυβέρνηση, τραβάνε και μία κατάληψη, διότι έτσι τους γουστάρει και θα πιέσουν αναγκάζοντας τους αντιπροσώπους μας να υποχωρήσουν. Μερικοί καλοβλέπουν την υπόθεση: Είπαμε, μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση. Εμβριθείς αναλύσεις για το δικαίωμα στην κατάληψη -αυτονόητα παράνομη ενέργεια, που τους ικανοποιεί όλους. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και άλλοι μπορεί να ζητήσουν και δημοψήφισμα (κάτι σαν τη συνέλευση των μετόχων), και αν έχουν μαζέψει 120 ψήφους στη Βουλή, μπορεί να πιθανολογούν ότι δεν θα βγει πρόεδρος και άρα να γίνουν εκλογές! Μπας και αναλάβουν αυτοί και αρχίσουν να κόβουν λεφτά.
Ο μαθητής αντιλαμβάνεται το σχολείο σαν το εξάωρο πριν από το φροντιστήριο και απαιτεί να μην τον ενοχλεί με περιττά μαθήματα, εξετάσεις κ.λπ. Έτσι, αφού δεν κατάφερε να πάρει 10 στην Άλγεβρα και 10 στη Γεωμετρία στην Α’ Λυκείου, διαμαρτύρεται γιατί θα μείνει μετεξεταστέος. Δεν πρέπει; Τότε να καταργηθούν οι βαθμοί και να προάγονται όλοι. Να μπαίνουν και όπου θέλουν στο πανεπιστήμιο και κυρίως να βγαίνουν. Ίσως με κατάργηση των εξετάσεων. Κάτι τέτοιο λέει άλλωστε η «αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς». Να προάγονται όλοι, να μπαίνουν όλοι, να βγαίνουν όλοι, να διορίζονται όλοι. Μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για πολύ.
Το αυτονόητο είναι ότι κάποιος που άρχισε 18 χρόνων σπουδές και τώρα είναι 28 μάλλον δεν είναι κατάλληλος για τις σπουδές αυτές. Αλλά για όλα αυτά φταίει κυρίως όχι το κακό το ριζικό μας, αλλά το ότι στο σχολείο δεν μαθαίνουν οι μαθητές για την πολιτική. Το θεσμικό κενό καλλιεργείται, γιατί νομίζουν ότι η απόφαση μιας πλειοψηφίας νομιμοποιεί παράνομες ενέργειες. Εκπαίδευση για την πολιτική λοιπόν. Από τους καθ’ ύλην αρμόδιους. Τους πολιτικούς επιστήμονες που υπηρετούν στα σχολεία. Όχι από φιλόλογους, οικονομολόγους και άλλους. Εκπαίδευση για την πολιτική μπας και βρούμε απαντήσεις στα αυτονόητα. Γιατί αυτές μας λείπουν…