Κάνεις λίγο να χαλαρώσεις και αμέσως σφίγγεται η ψυχή σου, γιατί όντως κάποια πράγματα, είναι ανεπανάληπτα φρικτά.

Από παιδί αναρωτιόμουν, για τους αντιφρονούντες στα σοβιετικά καθεστώτα,  καθώς διεκτραγωδούσαν, πολύ απλούστερα πράγματα, από αυτά που υπέφεραν.Όπως για παράδειγμα, το πως  ενημερώνονταν.

Όντως  μένοντας στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και παρακολουθώντας τα,  νιώθεις ανήμπορός, απέναντι σ’ ένα καθεστώς δόλιας παραπληροφόρησης, που διαμορφώνει συνειδήσεις, που εξευμενίζει, δίκην  Ευξείνου Πόντου, τη δική μας ύβρη, θεωρώντας την πταίσμα και αναδεικνύοντας την δική τους αντίδραση, ανοσιούργημα ειδεχθές και επικίνδυνο.

Εκείνο όμως, το οποίο δεν έχουμε αντιληφθεί, είναι πως όλη ετούτη η επιπόλαιη συμπεριφορά, των μέσων μαζικής επικοινωνίας και των κυβερνητικών παραγόντων, οδηγούν στην όξυνση ενός άκριτου αντιευρωπαϊσμού,  που με τη σειρά του, τροφοδοτεί αντιδράσεις, διχαστικές.

Τα πελώρια ποσοστά, σε σχέση πάντα με το 37%, υποστήριξης της κυβερνητικής τακτικής, του ψευτοτσαμπουκά, της ψιλοειρωνείας, της ψιλοπλακίτσας, τελείως καφενειακού επιπέδου, της πλήρους απουσίας, μιας όντως πολιτικής πρότασης, δεν δείχνουν απλώς ερασιτεχνισμό.

Υπάρχουν, ενότητες σοβαρών ανθρώπων, συμπολιτών μας, που έχουν ξεφύγει τελείως, που ουρλιάζουν άκριτα υπέρ της πτώχευσης και της επαναφοράς στη δραχμή.

Λόγω της ευμάρειας και του πλούτου, που γεύτηκαν, νομίζουν πως ένα μικρό διάλειμμα, ρομαντικής πενίας, που θα τρώμε την ντοματούλα από την αυλή και το αβγουλάκι από την κοτούλα μας, θα είναι τόσο κιούτ…

Είναι όμως, και μια συνθήκη που συγχέει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και τα πελώρια προβλήματα που γιγαντώνουν πια στην περιοχή μας, ως προσδοκία παράδων από την εσπερία και όχι ως ισότιμη συμμετοχή, σε μια συλλογικότητα, σε ένα θεσμό που η συνύπαρξη μας με τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά έθνη σε αυτόν, διασφαλίζει, τουλάχιστον, τη συνέχεια της χώρας μας.

Λέγαμε, αρκετό καιρό πριν, πως όσο βαθαίνει ο διχασμός, τόσο τα πράγματα γίνονται χειρότερα, γιατί δεν υπάρχει επιστροφή και συγγνώμη..

Τα πράγματα  γίνονται πολύ πιο δύσκολα, όταν σ΄αυτό το διχαστικό κλίμα οξύνουμε, όσο μπορούμε, περισσότερο τα πνεύματα και προσπαθούμε να επιβάλουμε άποψη και κλίμα, περιβάλλον, που στηρίζει άκριτα κάθε κυβερνητικό σαλτανάτι…

Εδώ ακριβώς,  είναι χρέος  και των πολιτικών δυνάμεων του όντως  φιλοευρωπαϊσμού, να επαναπροσδιορίσουν, το πλαίσιο, την αιτία. Να περιγράψουν, με σαφήνεια, τι εννοούν, όταν λένε παραμονή στην Ευρώπη, πάση  θυσία.

Δεν ισχύει, πια, στη χώρα, κυρίως δε στη γλώσσα και στην κουλτούρα μας, η έκφραση,  τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Δεν παραλείπεται τίποτε.Τα ευκόλως εννοούμενα, επαναλαμβάνονται δυο και τρεις φορές και αναλύονται και τέσσερις και πέντε.

Γιατί πρέπει να γίνονται και κατανοητά.

Και δυστυχώς 30 χρόνια, μετά την μεγάλη στιγμή, όχι απλώς δεν είναι ευκόλως εννοούμενη η θέση μας, αλλά θέλει και επεξήγηση.

Και ειλικρινά σας παρακαλώ μην ορκίζεστε ότι οι δικοί μας έτσι και οι δικοί μας αλλιώς…

Τα ποσοστά στήριξης των χειρισμών της σημερινής κυβέρνησης, δεν οφείλονται απλώς, στην πρόσθεση  Χρυσαυγιτών , ΑΝΕΛ και ΚΚΕ…

Υπάρχει μαγιά και κυρίως προζύμι έτοιμο και ξινισμένο κυρίως στη συντηρητική παράταξη αλλά και το πασοκ…

Το ποτάμι ναι μεν ευρωπαϊκός προσανατολισμός αλλά άποψη για την Ευρώπη ακόμη δεν ακούσαμε…

Τι εννοείτε κι εσείς ωρε παιδιά κλεφτόπουλα από τη Σαμαρίνα, όταν λέτε Ευρώπη;;; μην επαναλάβετε τη ρετσέτα καινοτομία, επιχειρηματικότητα και νεωτερισμός…δεν πείθετε ούτε τις μανάδες και τις αδερφές σας…κάτι άλλο πιο πρόσφορο;;;