Στο τελευταίο άρθρο του στη «Μεταρρύθμιση», με τίτλο, «Ποτάμι: Αντίπαλος ή στήριγμα του παλαιοκομματικού συστήματος;», ο Σωτήρης Βαλντέν ένιωσε την ανάγκη να αναλύσει το φαινόμενου του «Ποταμιού», προφανώς για να εξηγήσει γιατί η ΔΗΜΑΡ, το κόμμα στο οποίο είναι μέλος της ηγεσίας, έχει τόσο χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις. Πολύ δε περισσότερο, καθώς -όπως προκύπτει από τις μετρήσεις- το «Ποτάμι» απορροφά ένα πολύ σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων που στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν ΔΗΜΑΡ.
.
Λογικά όλα αυτά. Θα περίμενε κανείς από ένα στέλεχος με την εμπειρία και την πολιτική και θεωρητική κατάρτιση του Σ. Β., να αναζητήσει ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες που οι ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ την εγκαταλείπουν μαζικά. Μάλιστα, η κατάσταση αυτή παρατηρείται στις δημοσκοπήσεις από την εποχή που το κόμμα του Φ. Κουβέλη αποχώρησε από την κυβέρνηση και ανέκρουσε πολιτική πρύμνα προς άγνωστη κατεύθυνση, αναζητώντας νέο πολιτικό στίγμα. Κυρίως όμως, ξεκίνησε τον δρόμο της επιστροφής προς το κέλυφος της ευθυνόφοβης Αριστεράς, που προτιμά να καταγγέλλει, αντί να αναλαμβάνει ευθύνες. Η αποχώρηση των ψηφοφόρων της συνεχίστηκε και όταν η ΔΗΜΑΡ έκανε το επόμενο μοιραίο πολιτικό λάθος, τορπιλίζοντας τις προσπάθειες για την ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς. Πολέμησε την προσπάθεια των «58», που γέννησε πολλές ελπίδες στους ανέστιους πολίτες του χώρου και έφτιαξε το δικό της δορυφορικό σχήμα, έναν δήθεν «τρίτο πόλο», υποτιμώντας την νοημοσύνη των πολιτών που αγωνιούν για την ανασυγκρότηση του χώρου. Έτσι, τα ποσοστά της εμφανίζονται ακόμη χαμηλότερα.
.
Συγκεκριμένα: H ΔΗΜΑΡ στις βουλευτικές εκλογές του 2012, με το σύνθημα «Η αριστερά της ευθύνης – έχουμε τη λύση», συγκέντρωσε ποσοστό 6,25%. Μετά από ένα χρόνο αποχώρησε από την κυβέρνηση εθνικής ευθύνης -όπως την αποκαλούσε- και έπεσε στις δημοσκοπήσεις στο 3- 3,5%. Στη συνέχεια και μετά το μποϊκοτάζ της Κίνησης των 58 και της ΕΛΙΑΣ και τη δημιουργία του δικού της πόλου, οι δημοσκοπήσεις τη δείχνουν στο 2- 2,5%.
.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς ότι ένα στέλεχος όπως ο Σ. Βαλντέν, θα αναρωτιόταν τι έφταιξε. Να κάνει μια έστω πρώτη κριτική αποτίμηση των επιλογών της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, στις οποίες και ο ίδιος συνέβαλε.
.
Δυστυχώς, όμως, ο Σ.Β ανέσυρε το παλαιό και δοκιμασμένο εγχειρίδιο των θεωριών συνομωσίας. «Για όποια κακά μάς συμβαίνουν, φταίνε οι άλλοι». Από τον τίτλο του άρθρου και την πρώτη πρόταση του κειμένου του, προτρέπει τον αναγνώστη να υποψιαστεί πως κάτι πονηρό συμβαίνει με το «Ποτάμι». Πως κάποια συμφέροντα του κατεστημένου κρύβονται από πίσω και το χρησιμοποιούν ως εφεδρεία, μετά το -κατά τον Βαλντέν- ναυάγιο των 58. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Πίσω από την κατασκευασμένη του εικόνα υπάρχει η πραγματικότητα ενός σχήματος που έχει ως πυρήνα πεισμένους μνημονιακούς και προωθείται από το ίδιο περίπου κατεστημένο που προσπάθησε να προωθήσει την κίνηση των «58». Φαίνεται πως οι επικοινωνιολόγοι του μνημονιακού μπλοκ, απογοητευμένοι από τα αποτελέσματά τους στο χώρο των διανοουμένων «εκσυγχρονιστών», αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους σε ένα νεότερο και λιγότερο πολιτικοποιημένο κοινό. Στόχος όμως παραμένει ο ίδιος: η όρθωση ενός αναχώματος απέναντι στον «κίνδυνο» του ΣΥΡΙΖΑ και η ρυμούλκηση του ενδιάμεσου χώρου στον κυβερνητικό συνασπισμό».
.
Τόσο απλά τα πράγματα. Σε μια συμπαιγνία, λοιπόν, όλα τα ΜΜΕ προβάλλουν το «Ποτάμι» και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Και φυσικά και οι δημοσκόποι. Συλλήβδην. Τόσο απλά!
.
Με πολλά από τα σημεία κριτικής που κάνει ο Σ.Β σχετικά με τη φυσιογνωμία και τα πολιτικά ή «απολιτίκ» χαρακτηριστικά τού «Ποταμιού», θα μπορούσε να συμφωνήσει κανείς… και άλλα να τα θεωρήσει υπερβολικά.
.
Η αλήθεια είναι πως το φαινόμενο «Ποτάμι», δεν είναι κάτι περίεργο στην εποχή μας, συμβαίνει και σε άλλες χώρες και όχι μόνο της κρίσης. Ειδικά για την Ελλάδα, το «Ποτάμι» ήρθε να καλύψει το κενό, μετά την αποτυχία της δημιουργίας της μεγάλης ΕΛΙΑΣ, για την οποία η ευθύνη της ΔΗΜΑΡ είναι τεράστια. Συνειδητά αποφεύγει- προς το παρόν τουλάχιστον- να πάρει σαφείς θέσεις σε καυτά θέματα, επιχειρεί να παρουσιαστεί ως «αντιπολιτικό» κόμμα, αξιοποιώντας την μεγάλη απογοήτευση ιδιαίτερα των νέων από τους πολιτικούς. Αναμφισβήτητα, όμως επιχειρεί να κάνει πολιτική παρέμβαση, άρα δρα πολιτικά. Και έχει κάθε δικαίωμα, καθώς η πολιτική δεν είναι δικαίωμα μόνο των «επαγγελματιών» πολιτικών. Θα κριθεί από τους πολίτες, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα.
.
Ωστόσο, ολόκληρο το κείμενό του Σ.Β. διακατέχεται από την θεωρία της συνωμοσίας σε βάρος της Αριστεράς και κυρίως της δημοκρατικής αριστεράς, όπως σημειώνει. Κατηγορεί το «Ποτάμι» για κόμμα «μαϊμού» κάτι ως «Δούρειος Ίππος» του κατεστημένου να σταματήσει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ξεγελώντας τους αφελείς πολίτες που ανήκουν στον χώρο της Κεντροαριστεράς και μάλιστα πολλοί από αυτούς υπήρξαν ψηφοφόροι ή ακόμη και μέλη της ΔΗΜΑΡ. Τόσο αφελείς! Ή μήπως και ψεκασμένοι; Ποιος ξέρει!
.
Ο Σ. Β ανησυχεί για τη συνωμοσία αυτή που επιχειρεί – όπως λέει- να βάλει φραγμό στο δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, αποκαλύπτοντας έτσι το δικό του προσωπικό σχέδιο -το οποίο άφησε να διαφανεί και σε προηγούμενες παρεμβάσεις του- να επαναφέρει στην αγκαλιά του κόμματος του Α. Τσίπρα το απολωλός πρόβατο, τη ΔΗΜΑΡ.
.
Χρησιμοποιεί τους όρους «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», ακριβώς με τον ίδιο ανιστόρητο τρόπο που τους χρησιμοποιεί και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και πάνω στους οποίους χάραξε όλη την στρατηγική του, η οποία τον οδηγεί σε αδιέξοδο. Το βλέπουν άλλωστε κάποια από τα πιο προσγειωμένα στελέχη του και αναζητούν διεξόδους. Ωστόσο, σύμφωνα με την στρατηγική αυτή στην οποία επιμένει ο Σ.Β, υπάρχουν οι μνημονιακοί, στους οποίους προφανώς ανήκουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΛΙΑ, «58» και το κόμμα «μαϊμού» του Στ. Θεοδωράκη, και οι αντιμνημονιακοί στους οποίους επίσης, προφανώς ανήκουν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝΕΛ, ο Β. Πολύδωρας, ο Νικολόπουλος, αλλά και η Χρυσή Αυγή. Υποστηρίζει ακόμη το επιχείρημα της υποψήφιας για την Περιφέρεια Αττικής, Ρένας Δούρου, ότι δηλαδή, υπάρχει μνημονιακός και αντιμνημονιακός τρόπος να διαχειρίζεσαι τα σκουπίδια! Άρα η αντιπαράθεση γίνεται σήμερα μεταξύ αυτών των δύο πόλων και όχι μεταξύ Αριστεράς, Φιλελεύθερου Κέντρου και Δεξιάς.
.
Τέλος, ο φίλος Σ. Βαλντέν, καταλήγει: «Η Δημοκρατική Αριστερά, ως ο μόνος αυθεντικός προοδευτικός τρίτος πόλος που μπορεί να επιβιώσει μέσα από τις συμπληγάδες του νέου διπολισμού, αποτελεί ζωτική ανάγκη για την κεντροαριστερά και για τον τόπο». Έτσι, φέρνει στο νου εκείνο το παλαιό κουκουεδίστικο «Ένα είναι το Κόμμα» και όλοι οι υπόλοιποι είναι άμεσα ή έμμεσα, εκουσίως ή ακουσίως, όργανα της αντίδρασης και του κατεστημένου.
.
Κατά τον Βαλντέν, λοιπόν, δεν υπάρχει πρόβλημα στρατηγικών επιλογών της ΔΗΜΑΡ. Η συνεχώς μειούμενη απήχησή της οφείλεται στο δόλιο σχέδιο του κατεστημένου, που ρίχνει «στάχτη στα μάτια» των αφελών πρώην ψηφοφόρων της ΔΗΜΑΡ, τους οποίους, ως «πεφωτισμένος», επιχειρεί να αφυπνίσει. ή -όπως σωστά επισημαίνει ο Μιχάλης Μητσός στα ΝΕΑ-,«… φταίει ο διαιτητής, ο καιρός είναι κακός, ο αντίπαλος κάνει πολλά φάουλ. Ο τελευταίος υπεύθυνος είναι ο Θεοδωράκης…». Και εάν η Ιστορία καταγράψει διαφορετικά τα πράγματα, τότε, τόσο το χειρότερο για την Ιστορία!