Διαβάζω σε ρεπορτάζ στο in.gr για τις (μη) εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Αθήνας – Σκοπίων για «το όνομα»:

«Το πρόβλημα το έχει ο Ζάεφ. Να τιθασεύσει τον υπουργό του, να περάσει στην κοινή γνώμη τη συμφωνία. Εμείς κάναμε τα πάντα για μια καλή συμφωνία. Και είναι πράγματι καλή υπό τις παρούσες συνθήκες», λένε κυβερνητικοί αξιωματούχοι στην ελληνική κυβέρνηση».

Αλλά πριν 20 περίπου ημέρες ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών ήταν που, μετά από συνάντηση με τον Σκοπιανό συνάδελφο του, δήλωνε ότι αυτοί, δηλαδή οι δυο υπεξ, έχουν ολοκληρώσει τις συζητήσεις, άρα έχουν καταλήξει σε συμφωνία και πλέον το λόγο τον έχουν οι δυο πρωθυπουργοί.

Ηταν αυτές οι δηλώσεις για τις οποίες ο πρωθυπουργός, με ανακοίνωση του Γραφείου του, ουσιαστικά αποδοκίμαζε τον υπουργό του, γιατί βιάζεται να φωνάξει «χοπ» χωρίς να έχει κανείς πηδήξει το χαντάκι!

Και τώρα, η κυβέρνηση, μέσω κάποιων «αξιωματούχων», κατηγορεί τον υπουργό Εξωτερικών των Σκοπίων ότι εμποδίζει τον πρωθυπουργό του να περάσει στην κοινή γνώμη της ΠΓΔΜ τη συμφωνία, «που είναι πράγματι καλή υπό τις παρούσες συνθήκες», όπως προσθέτουν οι μη κατονομαζόμενοι κυβερνητικοί αξιωματούχοι…

Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι έχει ξεκινήσει για τα καλά το γνωστό «παιχνίδι ευθυνών», εν αναμονή της ευκαιρίας να πλασαριστεί στην ελληνική κοινή γνώμη η συμφωνία στην οποία έχουν καταλήξει οι δυο πλευρές, ως μια συμφωνία «που είναι πράγματι καλή, υπό τις παρούσες συνθήκες»!

Κι  αυτό που επίσης καταλαβαίνω, είναι οτι το «κλειδάκι» για το πλασάρισμα της συμφωνίας είναι η φράση, «υπό τις παρούσες συνθήκες» – «ε, τι να κάνουμε, αυτό μπορούσαμε υπό τις παρούσες συνθήκες…»!

Παραβλέποντας το γεγονός οτι «οι παρούσες συνθήκες» είναι οι καλύτερες δυνατές που μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση σε συνομιλίες – διαπραγματεύσεις για το όνομα της ακατονόμαστης, δεν μπορώ να αποφύγω κάποιες απορίες. Όπως:

– Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν σοβαρά να λύσει το πρόβλημα και όχι να το κλείσει – όπως εύστοχα επισημαίνει ο επικεφαλής των ΜΕΤΑρρυθμιστών της Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης σε συνέντευξη του στο ΑΠΕ – γιατί δεν επεδίωκε εξ αρχής να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για καλύτερες συνθήκες, που σίγουρα θα μπορούσαν να διαμορφωθούν, αν π.χ. ενημέρωνε έγκαιρα και υπεύθυνα, την αντιπολίτευση, επιδιώκοντας έτσι, μέσα από έναν διάλογο των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, να πάει στις συνομιλίες εκφράζοντας ένα αρραγές ελληνικό μέτωπο, το οποίο και θα ελάμβανε πολύ πιο σοβαρά ο «διεθνής παράγων», αντι να το δει ως ευκαιρία να δημιουργήσει ρήγμα στο εσωτερικό των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Αλλά τότε θα ήταν ένα άλλο κόμμα. Δεν θα ήταν ο Σύριζα.

Και πάντως, αυτό το προσχηματικό «υπό τις παρούσες συνθήκες», που ξαφνικά εμφανίστηκε τώρα, περισσότερο προϊδεάζει οτι για κλείσιμο το πηγαίνουν, παρά για λύση.

Που είναι χειρότερο από τη μη λύση.