Αν είχε τολμήσει ο αρχηγός πέρσι το καλοκαίρι, φέτος η κυβέρνηση θα έψαχνε για επενδυτές. Φορτικά και μετ’ επιτάσεως. Τι λιμάνια και αεροδρόμια, τι τρένα και δρόμους, τι Ελληνικά και ξένα, τι νησιά και θάλασσες. Και στον Παρθενώνα μέσα θα έστηναν αναψυκτήριο που λέει ο λόγος. Τώρα, για το ποιοι και πόσοι θα τσίμπαγαν θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Προσφορά πάντως θα υπήρχε. Και όροι πολύ συμφέροντες.

Δεν ήθελε πολύ κόπο, τρόπο ήθελε και τόλμη που δεν είχε. Μεταξύ μας, καλώς που δεν την είχε. Στη φάση εκείνη, αν έκανε καπάκι ένα δεύτερο δημοψήφισμα με ερώτημα «Grexit or remain» έπαιρνε την έξοδο χαλαρά με ένα 60-70% και μια βδομάδα γλέντι στο Σύνταγμα. Παγιωμένη αντίληψη ο αντιευρωπαϊσμός σ’ αυτή την κοινωνία. Σε περιόδους αναταραχής και με κατάλληλη μόχλευση μπορεί να πιάσει μεγάλα νούμερα.

Γι’ αυτό συμβουλεύω τους νέους και φιλόδοξους πολιτικούς πριν πιάσουν δουλειά να κουβεντιάσουν με 10-20 απλούς ψηφοφόρους του «ΟΧΙ», ανά την Ελλάδα. Θα ’χουν να πάρουν πολλά και χρήσιμα εφόδια για την καριέρα τους.

Αν είχε τολμήσει, λοιπόν. Να προχωρήσει στην έξοδο από το ευρώ και να βάλει σε λειτουργία το πλάνο Χ(;). Σήμερα η Ελλάς θα ήταν μια ημισοσιαλιστική δημοκρατία νέου τύπου, με έντονο λάτιν χρώμα. Δηλαδή, με μεσαία τάξη υπό ραγδαία προλεταριοποίηση και με μια νέα ανερχόμενη κρατικοδίαιτη νομενκλατούρα που θα διαχειρίζονταν τη φτώχεια. Σταδιακά θα προχωρούσε σε εθνικοποιήσεις τραπεζών, καναλιών και κάποιων βιομηχανιών, αν τις έβρισκε ζωντανές, φάρμακα θα φτιαχνε ο στρατός, λεφτά για πετρέλαιο θα του δινε ο Σόιμπλε. Κατά τα άλλα ελλείψεις βασικών εισαγομένων προϊόντων, μαύρη αγορά, υποτίμηση και πληθωρισμός και των γονέων, κρατική καταστολή και έντονη κυβερνητική προπαγάνδα. Το κοινοβούλιο θα δούλευε κανονικά αλλά δεν θα μπορούσες και να «ρίξεις» την κυβέρνηση. Κάποιες συνταγματικές ελευθερίες θα έμπαιναν σε συζήτηση. Το «κάν’ το όπως ο Ερντογάν» θα ήταν έργο που θα το’ χαμε δει πρώτοι στην Ελλάδα. Κανείς δεν ξέρει ούτε μπορεί να μαντέψει πόσο δράμα θα ήταν η κατάσταση και για ποιους. Ο ορισμός του ειρηνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, με δημοκρατία και ελευθερία όπως λέγαμε παλιά. Blood, sweat and tears, αλλά με σοσιαλισμό και αξιοπρέπεια. Πάντως όχι με νεοφιλελευθερισμό. Η Ελλάδα είναι αριστερή ότι και να ψηφίζει.

Όμως τέτοια κυβέρνηση χρειάζεται, όσο καμιά, το ζωντανό χρήμα. Χρήμα ζεστό, κρατικό για να καλύψει ανάγκες και κυρίως για να πληρώνει τους ΔΥ δηλαδή το εργαλείο της, το στήριγμά της. Στρατός, αστυνομία, δάσκαλοι, γιατροί, παπάδες, γραφιάδες κλπ. Αν απορείτε γιατί σήμερα υπάρχει τέτοια νηνεμία στο Σύνταγμα και την Ομόνοια είναι γιατί όλοι αυτοί δεν έχουν σοβαρούς λόγους να κλείσουν το μαγαζί και να βγουν στους δρόμους. Αντιθέτως κάνουν και το σταυρό τους που η κρίση τους βρήκε στην πλευρά των insiders και όχι στων outsiders. Αφού έφυγαν οι σαμαροβενιζέλοι κάτι θα γίνει.

Στην αναζήτηση εισαγόμενου χρήματος και με δεδομένο ότι Ρωσία, Ιράν, Κίνα κ.λπ. αδέλφια δεν θα έδιναν ποτέ δανεικά και αγύριστα όπως οι κουτόφραγκοι, η κυβέρνηση θα έπρεπε να πουλήσει, να παραχωρήσει, να διαθέσει, να νοικιάσει, να ενεχυριάσει δημόσια περιουσία. Ασημικά και μεταξωτά, προικώα και κειμήλια. Σε κρατικές οντότητες αλλά και σε ιδιώτες. Τότε ο ιδιώτης δεν θα ήταν κοράκι και ο ξένος, τοκογλύφος και κατακτητής αλλά συνέταιροι της ημισοσιαλιστικής διακυβέρνησης, επενδυτές που στηρίζουν το εγχείρημα της πρώτης φορά Αριστεράς. Φυσικά κανείς δεν θα μάθαινε τους ακριβείς όρους αλλά αυτά θα ήταν λεπτομέρειες.

Δύσκολο να προβλέψουμε αν θα υπήρχαν πρόθυμοι αγοραστές για δουλειές σε μια ευρωπαϊκή χώρα νέου τύπου. Αλλά αν η συμφωνία ήταν συμφέρουσα γι’ αυτούς, γιατί να μην υπήρχαν. Εδώ σήμερα γίνονται επενδύσεις υψηλού ρίσκου στην κεντρική Αφρική.

Εξάλλου το αλφαβητάρι του κομμουνισμού δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύονται οι ξένες επενδύσεις σε μια σοσιαλιστική χώρα, αν αυτό είναι καλό για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και το τι είναι καλό ή κακό είναι φυσικά σχετικό. Τι άλλο είναι η δίκαιη ανάπτυξη; Ανάπτυξη που την καθορίζει η λαϊκή εξουσία, δηλαδή ο κομματικός μηχανισμός που κυβερνά και την εγγυάται.

Τέλος πάντων, όλα αυτά είναι στον κόσμο το «αν». Στην όχι και τόσο ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε το πρόβλημα των επενδύσεων είναι λίγο σύνθετο. Άλλο να κυβερνάς μια χώρα σε σοσιαλιστική πορεία που εσύ οργάνωσες και άλλο μια αστική δημοκρατία στην οποία είσαι και νιώθεις προσωρινός και μουσαφίρης. Και είσαι έτοιμος για αλλαγή μιας και όσα υποσχέθηκες δεν τα έκανες, το αντίθετο, έκανες χειρότερα και από αυτούς που αντικατέστησες. Κάποιοι παράγοντες που αποτελούν και τον κορμό της εξουσίας φυσικά και επιζητούν τις επενδύσεις. Γι’ αυτό επέλεξαν και κατάλληλη ηγεσία για να τις τρέξει. Αν μειωθεί η ανεργία και μπουν και χρήματα στα ταμεία προφανώς και η κυβέρνηση ωφελείται. Αλλά αυτά είναι πράγματα που θέλουν χρόνο και τεχνογνωσία.

Καθώς η χώρα βυθίζεται και η κυβέρνηση βλέπει τα ποσοστά της να πέφτουν και την πολιτική της ακτινοβολία να ψύχεται πρέπει να κάνει κάτι και για τους δικούς της ανθρώπους. Τους παλιούς καλούς αριστερούς ψηφοφόρους που δεν ψήφισαν για να γλιτώσουν τον ΕΝΦΙΑ αλλά για να δουν την πατρίδα τους στο σοσιαλιστικό προτσές. Με ξεπουλήματα έστω και σε κινέζους συντρόφους, αυτούς τους δυσαρεστείς. Πόσο μάλλον όταν πουλάς σε ευρωπαίους καπιταλιστές τα τρένα σε τιμές Μήτρογλου. Οι πασόκοι που είδαν φως και μπήκαν αύριο θα πάνε σε όσους τους τάξουν ή τους δώσουν περισσότερα. Το θέμα είναι τι κάνεις με τους κομμουνιστές, τους εναλλακτικούς, τους αναρχίζοντες, τους οικολόγους, τους αντιαυταρχικούς, τους ακτιβιστές, τους δικαιωματιστές. Τι κάνεις με το λαό σου;

Κάτι πρέπει να του δώσεις. Οι Σκουριές σκούριασαν. Ότι είχαν να προσφέρουν στην επανάσταση το πρόσφεραν. Και σύμφωνο συμβίωσης έδωσες (καλώς) και βαρυποινίτες έξω έβγαλες (κακώς) και Τζαμί έδωσες (καλώς) και τους πρόσφυγες διαχειρίστηκες (κουτσά στραβά) και no borders ανέχτηκες (και πληρώνεις) και απλή αναλογική προώθησες (επικίνδυνο) και ψήφο στα 16 (κουφό) και το άβατον το κοιτάς με κατανόηση (διαχρονικά) και ώρες από τα σχολεία έκοψες (κακώς αλλά τι άλλο να κάνεις) και τα συμβούλια διοίκησης ακύρωσες (κάκιστο αλλά δημοφιλές) και το Mega έκλεισες (κακώς, μια χαρά κανάλι ήταν). Όλα πάγια και διαρκή αιτήματα της Αριστεράς και συ τα έκανες πράξη. Αλλά με τον καπιταλισμό πως καθαρίζεις;

Ο αριστερός κόσμος δεν θέλει μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις. Ούτε ο υπόλοιπος κόσμος τις θέλει. Είναι δουλειές απρόσωπες με πίεση, ανασφάλεια και λίγα λεφτά πλέον. Σε ψήφισε έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του το σοσιαλισμό του μέλλοντός του. Δημόσια ιδρύματα θέλει με σίγουρο μισθό και τις καλύτερες συνθήκες εργασίας της υφηλίου. Με διευθυντές που δεν σε κοιτούν στα μάτια, που ντρέπονται να σου ζητήσουν ακόμα και τα στοιχειώδη. Χωρίς ατομική ευθύνη. Αν ήταν να εντατικοποιηθεί ο καπιταλισμός ψήφιζαν κι άλλους που ξέρουν και τη δουλειά καλύτερα.

Γι’ αυτό και βλέπουμε παιχνίδια με την αρχαιολογία και κλάματα και υπαναχωρήσεις και απέλπιδες προσπάθειες να μην υλοποιηθούν «επακριβώς» οι επιταγές του μνημονίου. Δημόσιες επενδύσεις αναζητά ο κόσμος, ακόμα και ο εγχώριος επιχειρηματικός. Συμπράξεις ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, που χαμένο είναι πάντα το δημόσιο συμφέρον και ωφελημένοι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι σ αυτές. Αυτό είναι το αναπτυξιακό όνειρο αυτής της χώρας. Και ότι πολιτικά κομπρεμί γίνονται και ότι αγιογραφίες στήνονται αυτό το στόχο έχουν. Η Ελλάς να συνεχίσει το παλιό καλό βιολάκι. Οι ικανοί και απαιτητικοί ούτως ή άλλως φεύγουν. Οι πλούσιοι έχουν το βιος τους ασφαλισμένο. Οι πολιτικάντηδες και το προσωπικό τους πάντα θα επιβιώνουν. Οι δανειστές κάνουν πλέον πως δεν βλέπουν, οι νόμοι να περνάνε, να μην εξαγριώνονται τα κοινοβούλιά τους. Πως θα γινότανε να γίνουμε όλοι οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι;

Το στοίχημα που «παίζεται» σήμερα στα πολιτικά γραφεία είναι να μείνει η Ελλάδα ως έχει. Κρατισμός κι απάνω τούρλα. Σε μια τέτοια Ελλάδα πάντα θα υπάρχει μια θέση εξουσίας και για την αριστερά τη μαστόρισσα του κρατισμού. Το θέμα είναι πια αριστερά. Γιατί δεν θέλει πολύ να βγει μια άλλη αριστερή χαρισματική περσόνα και να μαζέψει το χαρτί υποσχόμενη ξανά μανά τα ίδια. Έχει και η Ζωή γυρίσματα και σπίτι χωρίς Γιάνη προκοπή δεν κάνει. Αυτό φοβούνται όσοι αντιδρούν στις ιδιωτικοποιήσεις. Πέρα από τις αριστερές ιδεοληψίες υπάρχει και η πολιτική επιβίωση. Σε μια διαρκή ασταθή ισορροπία η Ελλάδα θα πληρώνει πάντοτε το νόθο και ιδιοτελή αριστερισμό της.