Είναι αδύνατο να μην επικρίνει κανείς αυτό που γίνεται σήμερα στην Ουκρανία. Και ήταν σχεδόν αδύνατο να είχε προβλέψει κανείς από πριν αυτή την άστοχη και τραγική απόφαση του Προέδρου της Ρωσίας. Βεβαίως δεν είναι δύσκολο να εξετάσεις την αλληλουχία των γεγονότων που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάληξη. Και να διαπιστώσεις ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αν παραβλέποντας τις πιέσεις των  Αμερικανών ανάγκαζε την Ουκρανία να υλοποιήσει τις συμφωνίες του Μινσκ και να πάψει να διακηρύσσει προς όλες τις κατευθήνσεις την πρόθεσή της  να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.

Δεν είναι όμως αυτά το θέμα μας σήμερα. 

Παρακολουθώντας τις δίκαιες αντιδράσεις σχεδόν της πλειοψηφίας των αναπτυγμένων δημοκρατικών   χωρών που αποφασιστικά καταδικάζουν την εισβολή στην Ουκρανία και επιβάλουν πρωτοφανείς κυρώσεις στη Ρωσία, αναρωτιέσαι σε τι προσβλέπουν όλα αυτά και που μπορούν να οδηγήσουν.

Είναι περίεργο ότι στις αντιδράσεις αυτές δεν υπάρχει από κανέναν κάποια πρόβλεψη για την επόμενη μέρα. Όχι για τη επόμενη μέρα της Ουκρανίας, όπου είναι ξεκάθαρο τι πρέπει να γίνει. Πρέπει να διατεθούν απ’ όλους και πρώτα απ’ όλα απ’ τους Ρώσους, σημαντικότατοι πόροι για την ανασυγκρότηση της χώρας. 

Το ζητούμενο είναι η επόμενη μέρα του κόσμου μας, οι αυριανές σχέσεις της Ρωσίας με την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες και η δυνατότητα να επιτευχθεί  κάποια συμφωνία που να διασφαλίσει την ειρήνη στην Ευρώπη και στον κόσμο

Είναι πραγματικά οξύμωρο να ακούς  τους Ευρωπαίους να διακηρύσσουν ότι θα επιβάλουν σκληρές κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά όχι στον ενεργειακό τομέα που την χρειάζονται, και θα αποκλείσουν από το SWIFT όλες τις Ρωσικές τράπεζες, εκτός απ’ αυτές που χρειάζονται για να κάνουν τις πληρωμές για την ενέργεια. Και αν οι Ρώσοι κλείσουν αύριο τη στρόφιγγά, παραβλέποντας τα κέρδη που θα χάσουν;

Θα προσπαθήσουν, λένε, να πετύχουν ενεργειακή αυτονομία. Σε πέντε χρόνια, τρία, δύο; Ως τότε τι.

Και τι θα γίνει με την Ρωσία; Θα την ωθήσουν προς την απομόνωση, προς τον αυταρχισμό και την σκλήρυνση της πολιτικής στο εσωτερικό ; Θα τη σπρώξουν στην αγκαλιά  της Κίνας?

Και τι θα γίνει αν ο Πούτιν, απρόβλεπτος όπως αποδείχτηκε  ότι είναι,  αντιδράσει σπασμωδικά στην πίεση που του ασκείται, όπως έκανε με την Ουκρανία; 

Νομίζουμε ότι είναι καιρός η Ευρώπη να στρέψει την προσοχή της στην επόμενη μέρα και να προσπαθήσει να διασφαλίσει το μέλλον μας. Και γι΄ αυτό είναι σημαντικό να διαχωρίσει τις σχέσεις της από τις ΗΠΑ.

Η Κυβέρνηση του Προέδρου Μπάιντεν σήμερα δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται ούτε καν για τη λήξη του πολέμου στην Ουκρανία. Μάλλον αντιθέτως, ο πόλεμος στην Ουκρανία αντιμετωπίζεται ως εργαλείο για την ανάκαμψη της δημοφιλίας  του Προέδρου, που είναι σήμερα στο ναδίρ. Και γιατί δηλαδή να ενδιαφέρεται; Ή Ευρώπη, η Ρωσία και τα προβλήματά τους είναι πολύ μακριά και οι Αμερικανοί ασχολούνται με αυτά πάντα υπό το πρίσμα των εξελίξεων στο εσωτερικό της χώρας τους.

Γι’ αυτό φαίνεται δεν δώσαν καμία σημασία στα μηνύματα του Πούτιν και τις προτάσεις του για τον τρόπο διασφάλισης της ειρήνης και σταθερότητας στον κόσμο.  Και οδήγησαν  και το ΝΑΤΟ και τους Ευρωπαίους στο να αγνοήσουν τις προειδοποιήσεις του Ρώσου Προέδρου, ο οποίος είχε δηλώσει  ότι αν τον αγνοήσουν θα λάβει μέτρα. Και έτσι φτάσαμε στον πόλεμο της Ουκρανίας.

Καιρός νομίζουμε είναι   η Ευρώπη να πάψει να αγνοεί την κατάσταση όπως  έχει διαμορφωθεί σήμερα: δίπλα μας έχουμε μια πυρηνική υπερδύναμη,  που την έχουμε οδηγήσει σε ασφυκτική απομόνωση, χωρίς να προτείνουμε κάποια διέξοδο από τη κατάσταση αυτή. Και έχουμε να κάνουμε με έναν Πρόεδρο, που υπήρξε πρόσφατα απρόβλεπτος. Που αγνόησε πλήρως τις όποιες πιθανές επιπτώσεις που θα είχε η απόφασή του να εισβάλει στην Ουκρανία. Που πολλοί τον χαρακτηρίζουν δικτάτορα, αδίστακτο, τύραννο, ακόμα και εγκληματία. Ο οποίος όμως, όπως δείχνουν όλες οι μετρήσεις, έχει την στήριξη της πλειοψηφίας του Ρωσικού λαού. 

Είναι νομίζουμε καιρός η ηγεσία της Ευρώπης να σταθμίσει όλα τα παραπάνω και να προσπαθήσει εκτός από τις καταγγελίες και τις κυρώσεις να προτείνει κάποια διέξοδο από την παρούσα κατάσταση που να ικανοποιεί και την Ρωσία και την Ευρώπη. Να προσφέρει στους Ρώσους ανταλλάγματα .

Αφ’ ενός να δείξει στους Ρώσους ποια θα είναι τα οφέλη τους από μια αλλαγή στην πολιτική τους γενικά και ειδικότερα στην Ουκρανία, προσφέροντας συγκεκριμένα κίνητρα,  αφ’ ετέρου να διασφαλίσει την ειρήνη και σταθερότητα στην ήπειρό μας:

          -εσείς αποχωρείτε απ’ την Ουκρανία, εμείς αποσύρουμε τις τάδε κυρώσεις,

          -εσείς υπογράφετε με μας και το ΝΑΤΟ συμφωνία  που να εξασφαλίζει την ειρήνη και    σταθερότητα, εμείς προχωρούμε με την άρση κυρώσεων  κτλ. 

Είναι όμως κάτι τέτοιο εφικτό; Πιστεύουμε ότι πάντα μπορεί να βρεθεί μια διέξοδος, που να ικανοποιεί κα τα δύο μέρη. Η Ευρώπη άλλωστε έχει αρκετή εμπειρία αυτού του  είδους.