Κρίσιμη η επόμενη εβδομάδα για το Κυπριακό, καθώς τα εμπλεκόμενα μέρη θα προσπαθήσουν ξανά να λύσουν τον γόρδιο δεσμό των εγγυήσεων στη Γενεύη.
Για τελευταία, ίσως, ευκαιρία μιλάνε μερικοί, μέχρι την επόμενη, σκέφτονται άλλοι. Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι κάθε νέα ευκαιρία ήταν πάντα μικρότερη από την προηγούμενη και ότι ο κύκλος των χαμένων ευκαιριών στενεύει ολοένα και περισσότερο.
Ο εθνικολαϊκισμός, σε Ελλάδα και Κύπρο, προεξοφλεί μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια, πασπαλίζοντας την επιχειρηματολογία του με αρκετή δόση παραβιάσεων και Αγιασοφιάς. Λες και περιμέναμε ποτέ η βιώσιμη λύση να προέλθει από τις ειλικρινείς προσπάθειες της Τουρκίας, ιδιαίτερα σήμερα με τον σουλτάνο στο τιμόνι της. Ή λες και η μη λύση και η συνεπακόλουθη μεταφορά των τουρκικών συνόρων στη Λευκωσία – γιατί περί αυτού ουσιαστικά πρόκειται – θα είναι προβληματική για τους γείτονές μας.
Είναι εντυπωσιακό να διαβάζεις σε ρεπορτάζ, ακόμα και «επαναστατικών» οργάνων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ότι η όποια συζήτηση για εγγυήσεις, μετά τη συμφωνία, συνιστά «ξεπούλημα» της Κύπρου. Είναι προφανέστατα αντιφατική η έννοια των εγγυήσεων σε μια χώρα-μέλος της ΕΕ. Όπως είναι και απαράδεκτη η ύπαρξη σ’ αυτήν στρατευμάτων κατοχής επί τόσες δεκαετίες. Το ίδιο καταδικαστέο ήταν βέβαια και το στρατιωτικό πραξικόπημα Ιωαννίδη-Σαμψών, που πρόσφατα θυμηθήκαμε με αφορμή την περί την χούντα αναζωπύρωση της συζήτησης, που καταστρατήγησε με πρωτοφανή βιαιότητα τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα και στις δύο αναγνωρισμένες κοινότητες του νησιού. Η ιστορία, για μια ακόμα φορά, δεν αρχίζει από εκεί που μας συμφέρει…
Ας μην υπενθυμίσουμε ξανά ότι με την ψήφιση και εφαρμογή του σχεδίου Ανάν δεν θα υπήρχε αυτή τη στιγμή στην Κύπρο ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης.
Κι ας προσπαθήσουμε, αυτή τη φορά, να συμφωνήσουμε σε ένα λογικό και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα σταδιακής αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων καθώς και στην αντικατάσταση των εγγυητριών δυνάμεων με τις θεσμοθετημένες ευρωπαϊκές εγγυήσεις στις χώρες-μέλη.
Ο μαξιμαλισμός δεν μας βοήθησε ποτέ στις διαπραγματεύσεις, ούτε και στην εξασφάλιση ισχυρών συμμαχιών διεθνώς. Το Κυπριακό, όπως και πολλά άλλα εθνικά και μη προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο σε συμβιβαστική και ρεαλιστική βάση.
Αν φυσικά θέλουμε να λυθεί.