Δεν το κρύβω. Δεν ανήκω, ούτε και θέλω, στην κατηγορία της δημοσιογραφίας των ανέξοδων κηνσόρων της δημόσιας ζωής. Των τροφών του λαϊκισμού και των επωαστήρων φασιστικών όφεων. Των κατ? επάγγελμα αρχαγγέλων που ισοπεδώνουν πρόσωπα και πολιτικές αποκρύπτοντας τις σύνθετες λύσεις, οι οποίες απαιτούνται για υπερτριαντακονταετή προβλήματα που έχουν δημιουργήσει ένα απολιθωμένο δάσος. Ολων όσοι έχουν «ελευθέρας» στο διαχρονικό πάρτι «οργής του λαού». Του αεί αμέτοχου, άμωμου και άσπιλου για έργα ανδρών που οι ίδιοι ανέδειξαν και συνεχίζουν να αναδεικνύουν σε δημόσια αξιώματα.
Δεν το κρύβω. Τιμώ μια ευάριθμη ομάδα πολιτικών που στην πιο δραματική περίοδο της χώρας από τη Μεταπολίτευση, αφήνει πίσω της «καμένες καλύβες» πριν κατακάψει ολοσχερώς τη χώρα ο Ιμπραήμ της κρίσης και τα φουσάτα των εγχώριων ταχυδακτυλουργών της ευημερίας. Σε αυτή την ομάδα των πολιτικών, με τις όποιες αβελτηρίες, συμπεριλαμβάνονται και άνθρωποι που διετέλεσαν υπουργοί Οικονομικών από πρώτου Μνημονίου και εντεύθεν. Ο σημερινός είναι ένας από αυτούς.
Το αγαθό των πολιτικών κινήτρων ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν απαλλάσσει ευθυνών φορείς και πρόσωπα για ατελέσφορες πολιτικές.
Ευρισκόμενοι στο τέταρτο έτος του Μνημονίου δεν μπορεί παρά να είναι αποδεκτή ως «γόνιμη αγανάκτηση» η οργή για την ασυλία στη μάστιγα της οικονομίας. Τη Μεγάλη Φοροδιαφυγή. Αυτή που αν στοιχειωδώς ελεγχόταν δεν θα απέλιπε η ελπίδα σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά ότι «κάτι αλλάζει». Διότι, αν υπάρξει αυτό το «κάτι», όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Είναι λυτρωτικό, ίσως και συνεγερτικό, αυτό το «κάτι».
Πλην, όμως, εν τη παλάμη και ούτω… ελπίσωμεν. Τα λόγια δεν αρκούν. Οσα φέρεται ειπών ο Γ. Στουρνάρας προς τους εφοριακούς έχουν αναμφίβολα την αξία τους. Κυρίως, για την «πολιτική προστασία» που προσφέρθηκε (και προσφέρεται) σε μεγάλους φοροφυγάδες. Για τους «untouchables» της ελληνικής κοινωνίας. Είπε ο υπουργός: «Δεν θα κουραστώ να το τονίζω, ότι δεν υπάρχουν «ανέγγιχτοι». Οποιος κλέβει φόρους και ο Πάπας ο ίδιος να είναι, θα πληρώνει».
Προς στιγμήν αναθάρρησα και αμέσως μετά ξαναμελαγχόλησα. Στη χώρα μας σκέφθηκα, non habemus Papam…