«Ο πολιτικός “τύπου Αβραμόπουλου”. Που το μόνο που τον νοιάζει ακόμα και σήμερα είναι τα φρου-φρου και οι κορδέλες. Εν προκειμένω, να χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο και να έχει αξιώματα. Παρότι έχει αποτύχει ?ο πολιτικός τύπου Αβραμόπουλου? με οτιδήποτε έχει ασχοληθεί, συνεχίζει να διεκδικεί τα πάντα, λόγω των συστημάτων εξουσίας που έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια». Αυτή η σύντομη παράγραφος από το άρθρο του εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλου με τον εύγλωττο τίτλο «Ώρα να τελειώνουμε» στο ηλεκτρονικό περιοδικό Μεταρρύθμιση είναι η αιτία που ο Δημήτρης Αβραμόπουλος κατέθεσε μήνυση για «προσβολή της τιμής και της υπόληψής του» και στον συντάκτη του άρθρου και στο περιοδικό που το φιλοξένησε.

Θίχτηκε λοιπόν η τιμή και η υπόληψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας, που τον Ιούλιο που μας πέρασε, και ενώ ο κόσμος παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις κουρασμένος, ηττημένος, απογοητευμένος ή θυμωμένος, κατέθεσε τροπολογία σε πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης προκειμένου να μπορεί ο υπουργός Εθνικής Άμυνας (δηλαδή, ο εαυτός του) να χρησιμοποιεί για τις μετακινήσεις του τα αεροσκάφη της Μοίρας Μεταφοράς Υψηλών Προσώπων της Πολεμικής Αεροπορίας. Η σκανδαλώδης τροπολογία διέρρευσε και, στο θόρυβο που ακολούθησε, αποσύρθηκε.

Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος στο κείμενό του στη Μεταρρύθμιση αναφέρεται στους πολιτικούς από τους οποίους πρέπει πια να απαλλαγούμε. Μιλάει με σκληρά λόγια για τον Χρήστο Παπουτσή (αναφέροντας ότι άφησε συντρίμμια σε όποια θέση και αν τοποθετήθηκε), αλλά και για τον Απόστολο Κακλαμάνη ως ένα παράδειγμα των «πρώην», των πολιτικών που περιφέρουν απλώς το αγωνιστικό τους παρελθόν επί δεκαετίες – και έτερον, ουδέν. Ωστόσο, η μήνυση εναντίον του ήρθε από τον «πολιτικό-τύπου Αβραμόπουλου», από τον πολιτικό-παλαιάς-κοπής-Αβραμόπουλο τον ίδιο δηλαδή.

Έχει λοιπόν ενδιαφέρον, σε μια περίοδο που ο δημόσιος λόγος έχει ξεφύγει και που τα υβρεολόγια δίνουν και παίρνουν σε καθημερινή βάση, το γεγονός ότι ο κύριος υπουργός ένιωσε να θίγεται η τιμή και η υπόληψή του επειδή ο αρθρογράφος τον κατέταξε στο παλαιό πολιτικό σύστημα. Προφανώς, αισθάνεται ότι δικαιούται και μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο. Ίσως να έχει βλέψεις στην ηγεσία της συντηρητικής παράταξης — έχει κάθε δικαίωμα, βέβαια, να ελπίζει ότι θα διαδεχτεί κάποια στιγμή τον Αντώνη Σαμαρά, ως πιο μετριοπαθής κεντροδεξιός. Η τακτική του είναι αυτή που ακολουθεί χρόνια τώρα, από την αρχή της πολιτικής του καριέρας: περιμένει υπομονετικά, μιλώντας χωρίς να λέει πολλά, αποφεύγοντας απλώς τις κακοτοπιές. Βέβαια, αποφεύγει και τις καλοτοπιές· αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Μάλλον, αυτό είναι το θέμα.

Όταν ο πολιτικός σου βίος και η καριέρα σου προσδιορίζεται όχι τόσο από το πώς θα κερδίσεις αλλά από το πώς δεν θα χάσεις, είναι φυσικό να εκνευρίζεσαι με άρθρα σαν του Ανδρέα Παπαδόπουλου. Και είναι επίσης φυσικό να μην μηνύεις, π.χ., τα κανάλια πανελλαδικής εμβέλειας για όσα δικαίως σου έσουραν για την τροπολογία που πήγες να περάσεις προκειμένου να μπορείς κι εσύ να ταξιδεύεις με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, και την οποία αναγκάστηκες να αποσύρεις κακήν κακώς, αλλά να μηνύεις έναν δημοσιογράφο κι ένα ηλεκτρονικό μέσο που, χωρίς πλάτες, δημοσιεύουν ένα άρθρο γνώμης και κριτικής για το πολιτικό σύστημα. Κι έτσι, ο αρθρογράφος καλείται για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες σε απολογία: την πρώτη κατόπιν αγωγής της Χρυσής Αυγής? τη δεύτερη κατόπιν μήνυσης του Δημήτρη Αβραμόπουλου.

Κι ωστόσο, το εν προκειμένω ημαρτημένο του πάλαι ποτέ «νεότερου δημάρχου της Αθήνας» που φρόντισε η πρωτεύουσα να έχει το «υψηλότερο δέντρο της Ευρώπης» (ας μη μιλήσουμε για τα καγκελάκια που πλημμύρισαν την πόλη), είναι ότι, καταθέτοντας την εν λόγω μήνυση, στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του και φανερώνει ότι, για κάποιο λόγο, έχει απωλέσει την ψυχραιμία του. Ο άλλοτε διπλωμάτης, που έχει κατηγορηθεί ότι ενδιαφέρεται (και ως πολιτικός) κυρίως για τη λαμπερή εικόνα και ελάχιστα για την ουσία, ίσως δεν χαίρει πια της δημοτικότητας που απολάμβανε μια φορά, και πιθανόν για αυτό να χάνει το σύνηθες αστραφτερό χαμόγελό του – το χαμόγελο που είχε διατηρήσει ακόμη κι όταν ο αντίπαλός του Θ. Πάγκαλος στις δημοτικές εκλογές του 1994 τον αποκάλεσε «κύριο τίποτα» και εκτόξευσε τη δημοτικότητά του? ορισμένοι ισχυρίζονται μάλιστα ότι με τον τρόπο αυτό ο Πάγκαλος «χάρισε» στον Αβραμόπουλο τη δημαρχία.

Αλλά έκτοτε έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, και ο «μετρ των δημοσίων σχέσεων» δεν είναι πλέον σαράντα αλλά εξήντα και χρονών, και έχει δοκιμαστεί σε θέσεις ευθύνης. Έχει δημιουργήσει, με μεγάλη αποτυχία, το δικό του κόμμα, το Κίνημα Ελεύθερων Πολιτών, το οποίο ευτυχώς διαλύθηκε έναν χρόνο μετά την ίδρυσή του*, διότι διαφορετικά θα είχε το ίδιο ακρωνύμιο με τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, την υπέροχη έμπνευση του Σταύρου Μπένου? έχει θητεύσει ως υπουργός Τουριστικής Ανάπτυξης, ως υπουργός Υγείας και ως υπουργός Εξωτερικών. Είναι η στιγμή κατά την οποία ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν έχει πια όλη την πολιτική ζωή μπροστά του, αλλά την περισσότερη πίσω του? νιώθει ενδεχομένως πιεστικές πλέον τις φιλοδοξίες του. Και ?παρόλο που, όταν ανέλαβε υπουργός Εθνικής Άμυνας, εντυπωσίασε με την κουλ εμφάνισή του στις ασκήσεις του στρατού (αλησμόνητη η εικόνα του με γυαλιά Ray-Ban και στρατιωτικό τζάκετ αλά Τομ Κρουζ στο Top Gun)? μοιάζει να μην διαθέτει την απαιτούμενη ψυχραιμία απέναντι στην κριτική, όπως είναι φανερό από την κατάθεση της πρόσφατης μήνυσής του εναντίον του Ανδρέα Παπαδόπουλου και της Μεταρρύθμισης.

Προτείνουμε στον κ. Αβραμόπουλο να πιάσει στασίδι στην υπηρεσία Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ώστε να παρακολουθεί κάθε κριτική που ασκείται εναντίον του. Και να μη σταθεί σε κάτι λεπτομέρειες περί ελευθερίας του λόγου κ.λπ. (ορθώς και δικαίως ο Γιάννης Μεϊμάρογλου, εκδότης της Μεταρρύθμισης, στην απάντησή του προς τον κ. Αβραμόπουλο επικαλείται την ελευθερία του λόγου: ας μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα έχει κατ’ επανάληψη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων εναντίον δημοσιογράφων. Το dim/art σύντομα θα επανέλθει αναλυτικά σε αυτήν την πλευρά του ζητήματος). Ελπίζουμε τέλος να μην του διαφύγει ούτε το κείμενο αυτό. Πώς να το κάνουμε; Δηλώνουμε: Θέλω κι εγώ να μου κάνει μήνυση ο Δημήτρης Αβραμόπουλος! (Τρόπος του λέγειν, κ. υπουργέ, δεν κυριολεκτούμε? συγκεντρωθείτε στα καθήκοντά σας καλύτερα).

* * *

Το ΚΕΠ ιδρύθηκε από τον κύριο Αβραμόπουλο μετά την ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις εκλογές του 2000 και αμέσως οι δημοσκοπήσεις τού έδωσαν πολύ υψηλά ποσοστά, που έφταναν μέχρι και 24%. Τα ποσοστά εν συνεχεία έπεσαν και, εν τέλει, το ΚΕΠ ανέστειλε τη λειτουργία του και ο αρχηγός του, αφού εξήγησε ότι σόρι αλλά δεν μπορεί να τα βάλει με τον δικομματισμό, επανέκαμψε στη Νέα Δημοκρατία. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι, λοιπόν, ο μοναδικός αρχηγός κόμματος το οποίο έφτασε στο 24% και δεν κατέβηκε ποτέ στις εκλογές. Υπ’ αυτήν την έννοια, ίσως και να έχει ένα δίκιο, που ενοχλήθηκε από την κατηγοριοποίηση στους «πολιτικούς τύπου Αβραμόπουλου»: η αλήθεια είναι ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δύσκολα ταξινομείται ως πολιτικό πρόσωπο, καθώς κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.