Η εγκαθίδρυση της ερντογανικής δεσποτείας με το δημοψήφισμα της Κυριακής προκάλεσε μεγάλη ανησυχία στις χώρες του δημοκρατικού τόξου, στο οποίο ανήκει και θέλω να ανήκει η Ελλάδα.
Ωστόσο, η επίσημη Αθήνα αντιμετώπισε χλιαρά, σχεδόν αδιάφορα, το ζήτημα. “Οι αποφάσεις του τουρκικού λαού για το μέλλον του θα γίνουν σεβαστές” αναφέρει η ανακοίνωση του Μαξίμου. Επομένως, αφού μίλησε ο λαός, αυτό είναι δημοκρατία, άρα εμάς τι λόγος μας πέφτει;
Μα φυσικά, ουδείς περίμενε να εισβάλουμε στη γείτονα και να εμποδίσουμε την εφαρμογή των δεδομένων που δημιουργεί η προχθεσινή κάλπη. Τα αυτονότητα. Απορία ψάλτου, βήξ.
Ούτε όμως στη συνέχεια της ανακοίνωσης υπήρξε κάποιου είδους επισήμανση ή υπαινιγμός για τα καταλυτικά γεγονότα που συμβαίνουν στην πόρτα μας. “Παρακολουθούμε με προσοχή και ενδιαφέρον τις εξελίξεις και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος”.
Απλώς με προσοχή και ενδιαφέρον; Τι είναι στρατιωτική άσκηση με νέου τύπου οπλικά συστήματα;
Καθόλου προβληματισμό και ανησυχία δεν ενέσπειρε στο Μαξίμου η επικράτηση του “Ναι” στον Erdogan που θα μετουσιωθεί σε απόλυτο, ανέλεγκτο, μονάρχη, ο οποίος θα αποφασίζει για τη ζωή και -κυριολεκτικά- για το θάνατο των υπηκόων του, κάνοντας, πιθανότατα, χρήση της τεράστιας ισχύος του όχι μόνο εντός της τουρκικής επικράτειας αλλά και εκτός συνόρων;
Το ολιγόλογο κείμενο της ηγεσίας της κυβέρνησης αναφέρει «εμείς στηρίζουμε τη σταθερότητα και τη δημοκρατία στη γείτονα».
Και πάλι αδιάβαστοι οι κυβερνώντες. Πόση σταθερότητα αποπνέει το 51-49 της κάλπης; Η τουρκική κοινωνία είναι πλήρως διχασμένη έστω κι αν δεν εκφράζεται πολιτικά αυτός ο διχασμός κι γι’ αυτό φρόντισε η δημοκρατία του Erdogan που πάταξε κάθε άλλη φωνή. Το είπε (και εκείνος) άλλωστε: όσοι δεν είναι μαζί μας, όσοι δεν είναι με το ΝΑΙ, είναι προδότες και εναντίον…
Ως προς τη δημοκρατία του Erdogan, θυμίζω ότι από το περασμένο καλοκαίρι και με πρόσχημα το πραξικόπημα συνελήφθησαν 115 χιλιάδες πολίτες ως γκιουλενιστές. Αστυνομικοί, στρατιωτικοί, δικαστές και εισαγγελείς και τοπικοί αξιωματούχοι. Απολύθηκαν 126 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, 5.000 πανεπιστημιακοί εκδιώχθηκαν από τις θέσεις τους, 140 δημοσιογράφοι φυλακίστηκαν, 178 μέσα ενημέρωσης έκλεισαν ή τέθηκαν υπό κρατικό έλεγχο.
Πώς είναι δυνατόν ένα καθεστώς με αυτά τα χαρακτηριστικά “να συνεισφέρει στο διάλογο και τη συνεργασία μας στη βάση του αλληλοσεβασμού” που ελπίζει η κυβέρνησή μας;
Όποιον κι αν ρωτήσεις -ακόμη και έναν φασίστα – θα σου πει, ότι είναι δημοκράτης. Δεν αρκεί να μιλάς υπέρ του λαού και να εμφανίζεται ο αποκλειστικός προστάτης του για να θεωρείσαι δημοκράτης. Τα δημοκρατικά ιδεώδη και οι δημοκρατικές αρχές έχουν το περίεργο χαρακτηριστικό να πρέπει να αποδεικνύονται στην πράξη, καθημερινά, με οποιαδήποτε αφορμή και υπό κάθε περίσταση και όχι απλώς με επίκληση των λέξεων του Συντάγματος.
Επιπλέον, ο σωστός δημοκράτης καυτηριάζει κάθε βιασμό της Δημοκρατίας όπου συμβαίνει και δεν σιωπά για λόγους δήθεν εθνικού συμφέροντος.
Οι πολιτικοί που θεωρούν τη δημοκρατία σκοπό και όχι εργαλείο για την επίτευξη άλλων σκοπών, πρέπει συνεχώς να θυμούνται τη ρήση του Σολωμού: “Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό, ό,τι είναι αληθινό” και έτσι να πράττουν.
Και πιο αληθινό γεγονός από την κατάργηση της δημοκρατίας στη γειτονική Τουρκία δεν υπάρχει.