Το κορυφαίο έργο του Δάντη μόνο κωμωδία δεν είναι…έχει Βιργίλιους , Βεατρίκες, κωνικές αναπαραστάσεις του Άδη, Αχέροντες  και μεγάλο οντολογικό και πολιτικό συμβολισμό. Γι΄αυτό και είναι μεταιχμιακό συγγραφικό έργο εις τους αιώνας των αιώνων.

Εδώ όμως τις προηγούμενες ημέρες με την συγγραφή της μπακαλικής λογιστικής , που ως γνωστόν διαφέρει από την κανονική Λογιστική όσον η Κόλαση από τον Παράδεισο , επιχειρήθηκε η – δήθεν – επίλυση ενός ζητήματος που αποτελεί θέσφατο είτε αποδώ είτε αποκεί για τον ημεδαπό πολιτισμικό και ψυχοσυναισθηματικό ιστό.

Στην ουσία βέβαια επρόκειτο για μια συναλλαγή , η οποία είναι θεμιτή αν την δεί κανείς ως μια θεσμική διαπραγμάτευση ανάμεσα στην κοσμική εξουσία της κρατικής υπόστασης και στην αντιπροσωπευτική ηγεσία μιας θεσμισμένης  και εκκοσμικευμένης  Εκκλησίας , ο πυρήνας σχηματισμού της οποίας είναι το χριστολογικό δόγμα.Mε την διαφορά πως ήταν παραθεσμική και συνεπώς απορριπτέα.

Η εξέλιξη είναι γνωστή. Μα άλλωστε πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει για μιάν υπόθεση που δεν επιλύθηκε με θεσμικό τρόπο επί εποχής Τρίτση, αντιπροσωπεύθηκε δε εμμέσως πλην σαφώς στην υπόθεση των ταυτοτήτων και στον διαφανή τρόπο με τον οποίο την χειρίστηκε ο Κ.Σημίτης. Τα θρησκευτικά συλαλλητήρια του Χριστόδουλου κι αυτά ήταν πεντακάθαρα, μιας και με οχλώδη  εθνολαϊκιστικό  μετωπικό τρόπο επεχείρησε να δείξει πως η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που αναφέρει το Σύνταγμα περί επικρατούντος θρησκεύματος .

Εδώ ωστόσο υπήρξε μια μπαγαποντιά – τουλάχιστον – που με αφέλεια ομολόγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, πριν αλέκτωρ λαλήσει. Ποια; Η συνέργεια Κράτους – θέσμιας Εκκλησίας στην διαιώνιση του πελατειακού Κράτους με τον πιο αισχυντηλό τρόπο.

Μία υπόγεια  οικονομική συναλλαγή , αμφίβολης νομιμότητας , έλαβε χώρα. Δίνω παίρνω και ανάποδα. Κι όταν αυτή στράβωσε ο ΠΘ  θυμήθηκε  την εμπράγματη  οικονομική δικαιοπραξία της Κυβέρνησης. Το παράδοξο – σε συμβολική διάσταση – είναι πως επί Κυβερνήσεως  που αυτοαποκαλείται Αριστερά , ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος μίλησε περί βίαιης ανατροπής εργασιακών σχέσεων χωρίς υποτυπώδη διάλογο. Το φαντάζεστε ; Μια φορτισμένη μαρξικού τύπου διατύπωση από έναν λόγιο κληρικό , γέννημα της Χρυσοπηγής δεύτερης γενιάς.

Αν ήταν τόσον απλά αλλά ταυτόχρονα και καθοριστικά για την πορεία του τόπου , αυτά που αφορούν στην ουσία των σχέσεων Κράτους Εκκλησίας  τότε δεν μπορώ να φανταστώ πως επί Κ.Καραμανλή , επί Α.Παπανδρέου και υπαινικτικά μέσω ταυτοτήτων επί Κ.Σημίτη  δεν δρομολογήθηκε – αν απαιτείται – ο καθαρός όπως λέμε χωρισμός. Αναφέρω και την περίοδο Κ.Καραμανλή καθώς είναι γνωστό στους παροικήσαντες την εποχή εκείνη πως ο πρώτος Υπ.Παιδείας  Κ. Ζέππος , προσπάθησε από κοινού με τον Σεραφείμ να οριοθετήσουν εκ νέου τις σχέσεις μετά και την πλήρως εκκοσμικευμένη και αντιδραστική θέση της Ιεραρχίας επί Συνταγματαρχών , η οποία ουσιαστικά συνέχιζε την δράση του Εκκλησιαστικού Οργανισμού πλειοψηφικώς ως παραθεσμικού  κέντρου εξουσίας από τον Διχασμό και πέρα.

Στην ουσία και με αφανή win win  δεν υπάρχει ταύτιση  Κράτους Εκκλησίας , στον βαθμό που το Κράτος κάνει αυτά που του πρέπουν και δεν αφήνεται σε διακυβεύσεις αμφισβήτησης του ρόλου του. Κατά συνέπεια εδώ , ετούτες τις ημέρες , επιχειρήθηκε ένα πλιάτσικο αμφοτερόπλευρο για ιδιοτελείς λόγους , που όμως κατήργησαν τα όρια επαναφέροντας επικαιροποιημένες τις πελατειακές σχέσεις Κράτους Εκκλησίας του παρελθόντος.

Ο σοφός Σ.Μάνος είπε το αυτονόητο , που παράπεσε…είπε δηλ. πως οι κληρικοί είναι ειδικής φύσεως Δ.Υ. και μάλιστα κατ΄ουσίαν ανήκοντες σε Ν.Π.Δ.Δ. , συνεπώς ως εργαζόμενοι πρέπει με ασφάλεια να τοποθετηθούν πέρα κι έξω είτε από την Ενιαία Αρχή Πληρωμής είτε από αμφίβολες επιδοτήσεις γενικώς. Δώστε – είπε – το πολύ μια 5ετία με αμφίπλευρο διάλογο που θα έχει και την ιδιότητα της ασφαλούς μετάβασης και πάντα κατά τις προτεραιότητες της χώρας .

Κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Είδαμε όμως και ανακοινώσεις τόσον από το ΚΙΝΑΛ όσο κι από την ΝΔ , με επικεφαλίδα…. συντασσόμαστε με την απόφαση της Ιεραρχίας. Όχι κι έτσι ρε παιδιά , θέλω να πω με πιο κομψές εκφράσεις μπορεί να ειπωθεί αυτό που νομίζετε χωρίς γλοιώδεις συνειρμούς.  Eπιπλέον  το τι πιστεύει για την μετά θάνατον ζωή ένας πολιτικός  ή αν είναι Χ.Ο.  ή δωδεκαθεϊστής , άθεος ή αγνωστικιστής δεν είναι κριτήριο ορθολογισμού στον διακανονισμό ζητημάτων ορίων άσκησης εξουσίας …από τον Μοντεσκιέ , μπορεί και πιο πριν αυτά.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ :  Ένα ακόμα ζήτημα τσουβαλιάστηκε για τα – κατά Γουώρχολ – πεντάλεπτα δημοσιότητας από τις πολιτικές ελίτ με πρωτουργό και αποκλειστικό υπεύθυνο  τον τωρινό ΠΘ, σε αγαστή ιδιοτελή συνέργεια με τον Ιερώνυμο . «Είναι βέβαιο πιά πως πάμε σε εκλογές σύντομα σε συνθήκες , όπου η Εκκλησία γίνεται Σημίτης , ο Σημίτης αντίβαρο του κρυμμένου στην Κουμουνδούρου Άκη , τα κόμματα του φιλελευθερισμού να δηλώνουν   «…είμαστε Χ.Ο. , με την Ιεραρχία» και οι Ρουβίκωνες να δηλώνουν αυτό που θα ‘πρεπε αναγκαστικά να γράφει η αστυνομική ταυτότητα της χώρας …ΜΠΑΧΑΛΟ …εννοείται  με πλήρη παρερμηνεία του νοήματος της ΘΕΙΑΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ….κακόμοιρε μέγιστε Δάντη Αλιγκιέρη…ποιός ο Δάντης, ποιός ο Βιργίλιος και ποιά η Βεατρίκη, σε τούτο το θεομπαιχτικό αλισβερίσι του εγχώριου εθνολαϊκισμού ;