Η πρώτη εκδοχή (ας την ονομάσουμε «το Μεγάλο Θέατρο») είναι ότι η κυβέρνηση δρα σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι χωρίς λίγο θέαμα τα μέτρα δεν περνούν εύκολα από τη Βουλή. Οι κυβερνώντες κάνουν λοιπόν τους σκληρούς, προκειμένου να συσπειρώσουν την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα ψηφίσει τα μέτρα νομίζοντας ότι αντιστέκεται. Όταν θα καταλάβει ότι «έφαγε το γάιδαρο», αφενός θα είναι αργά να κάνει κάτι, αφετέρου θα είναι κρίμα να κολλήσει στην ουρά.Η δεύτερη εκδοχή (ας την ονομάσουμε «η Ηρωική Έξοδος»), θέλει τους κυβερνώντες να αντιλαμβάνονται (α) ότι τα μέτρα δεν περνούν από την κυβερνητική πλειοψηφία και (β) ότι οι δανειστές δεν κάνουν πίσω, κι ως εκ τούτου να ετοιμάζονται για έξοδο μέσω εκλογών, ώστε να πετάξουν την καυτή πατάτα στον επόμενο, κάνοντας στο μεταξύ το μεγαλύτερο δυνατό πάταγο.

Η τρίτη εκδοχή; Ούτε τα έχουν βρει με τους Ευρωπαίους, ούτε ετοιμάζονται για έξοδο από την κυβέρνηση, αλλά εξακολουθούν να εμπνέονται από το «φάντασμα» του Γιάνη Βαρουφάκη κι έτσι πιστεύουν ότι οι καθυστερήσεις, οι «εκρήξεις», οι κυριαρχικές αναφορές και οι πολιτικές διαπραγματεύσεις θα κάμψουν τους θεσμούς και θα τους εξασφαλίσουν μια καλύτερη συμφωνία.

Το πιο πιθανό σενάριο κατά τη γνώμη μου; Ένας συνδυασμός των τριών: νομίζουν ότι έχουν συνεννοηθεί με τους Ευρωπαίους (όμως δεν είναι και σίγουροι), τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι καθυστερώντας κερδίζουν, και ετοιμάζονται για ηρωική έξοδο από την κυβέρνηση αν η «στρατηγική» αυτή δεν τους βγει.