Τις τελευταίες 45 ημέρες παρακολουθούμε, με κομμένη την ανάσα, την πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς -ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ- να έχει εμπλακεί στις διαδικασίες τριών εξαιρετικά σημαντικών διαπραγματεύσεων κυμαινόμενης αλληλεξάρτησης.
Θέλουμε καλοπροαίρετα να ελπίζουμε, ότι αυτές θα οδηγήσουν στην αποτροπή του κινδύνου της χώρας να εγκαταλείψει την ευρωζώνη ,παρόλο που αρκετοί βλέπουν ενδείξεις μιας εσκεμμένης φυσιολογικοποίησης του αναπόφευκτου της επανόδου στο εθνοδραχμικό καθεστώς.
Η κάθε μία από αυτές τις διαπραγματεύσεις φαίνεται να έχει τις δικές της πολιτικοοικονομοτεχνικές ορίζουσες , εξαναγκασμούς, λεξιλόγιο, παίκτες, παίγνιο και πρωταγωνιστές καθώς και βαθμούς ασάφειας, αβεβαιότητας έκβασης ,πόλωσης , χρονικών περιορισμών και διακυβεύσεων.
Η πρώτη η του «εξωτερικού» ή και με «δόσεις» ονομαζόμενη άρχισε στις 20 Φεβρουαρίου στις Βρυξέλλες, συνεχίσθηκε στις 9 Μαρτίου και φαίνεται ότι λόγω οικονομικής ασφυξίας αποκτά στην πράξη πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά με την απορρόφηση της «τρόικας» από το πιο μελωδικό σημαίνον Brussels Group(Μπι τζιζ) και τη νέα χωροταξία και έλευση στην Αθήνα των κρυφών εραστών ,ερώτων και μυστηρίων και όχι μόνο του βαπτίσματος.
Η ιεροτελεστία των συναντήσεων αξιολόγησης θα διεξάγεται με σβηστά φώτα και τόνους αποδραματοποίησης στο μεσοδιάστημα όπου αλλάζουν τα σκηνικά για την επόμενη πράξη στο θέατρο : MUFAFA και παραλλαγή. Η εθνική κυριαρχία αποκατεστάθη έστω και αλλά Magritte: Cesi n’est pas une pipe.
Τα κυρίαρχο παιχνίδι σ’ αυτήν την θεαματική διαπραγμάτευση ήταν το chicken game. Στην αποτίμηση όμως του αποτελέσματος που έγινε και η αφορμή να πυροδοτηθεί η δεύτερη διαπραγμάτευση ήταν το παιχνίδι και ο αγώνας στις επάλξεις των λέξεων. Έγινε φανερό σε όλους ότι όταν η κυβέρνηση έλεγε ότι θα γυρίσει σελίδα εννοούσε ότι θα γύριζε σελίδα …λεξικού. Η διαπραγμάτευση έγινε διάλεξη με τις λέξεις να κυνηγούν το πράγμα για να το αλλοτριώσουν και να το τυλίξουν με την προπαγάνδα των non papers. Τόκισαν τις λέξεις με διφορούμενο επιτόκιο την ώρα που ο λιθοστίπτης ξεζούμιζε τους μανδρωμένους κωδικούς του Λογιστηρίου. Η θηλειά στο λαιμό μας ; Συμφωνούμε .Αλλά ποιος έδωσε το σκοινί, σ’ αυτόν τον πόλεμο των ονομάτων των ρόδων;
Η δεύτερη διαπραγμάτευση ,η του εσωτερικού, ενεργοποιήθηκε μετά την συμφωνία -ανάσα της 20ης Φεβρουαρίου ως εσωτερική διελκυστίνδα-πάλη(καζάνι που βράζει) για το τι ακριβώς επετεύχθη με την συμφωνία γέφυρα –απαράδεκτο συμβιβασμό- κατά την αριστερή πλατφόρμα(ΚΟ και ΚΕ) . Αυτή κατέληξε σε προσωρινό μορατόριουμ των δύο κυρίαρχων πλευρών με δύο αποφάσεις , την κήρυξη πολέμου εναντίον όλων (μέσα και έξω, με εξεταστικές επιτροπές, και τηλεδίκες, τηλε- κατηγορίες ,λάσπη στον ανεμιστήρα, χρήση απειλών τζιχ κλπ ) και ειδικά κατά του Βερολίνου και την αποφυγή με ζωϊκή ορμή, της έγκρισης της συμφωνίας από την Βουλή. Το Blame game της μάχης των πλατειών επανήλθε μέσω της αναβάθμισης ως εχθρών πια του εθνολαϊκισμού ,των ιεράκων Σόιμπλε και Ντράγκι . Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Στόχος; η χρήση για μια ακόμη φορά της εργαλειοθήκης της συνομωσιολογίας. Φαίνεται να λένε κυνικά .Αυτή μας έφερε στην εξουσία , αυτή και θα μας διατηρήσει . Σύνθημα ; Ανεβάστε τους τόνους(tones) . Τίποτε δεν θ’ αφήνεται χωρίς ν’ απαντηθεί. Ίτε παίδες ελλήνων με τα μέζεα ορθωμένα.
Η Τρίτη η αποκαλούμενη και «μεγάλη διαπραγμάτευση», για την οποία δόθηκε η λαϊκή εντολή, όπως και θα έπρεπε να αποκαλείται γιατί θα είχε να κάνει με μια ίσως «προστατευμένη έξοδο» στις αγορές, τη χρηματοδότηση για την ανάπτυξη και όχι μόνον, την αναδιάρθρωση του χρέους, βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα εξαρτώμενη από την πορεία των άλλων δύο και ιδιαίτερα αφ΄ ενός , από τον αγώνα στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος με τα διάφορα καπετανάτα που έχουν βγει στο κλαρί και ξεσπαθώνουν και αφ’ ετέρου από την καμένη γη που αυλακιάζουν οι αποδέκτες της γοητείας των παραληρηματικών λόγων των «πυρίκαυστων» ελκυστών της δραχμής και του χάους .
Είναι φανερό ότι η μάχη των μαχών θα λάβει χώρα κατά την ψήφιση των μεταρρυθμιστικών νόμων που θα αναγκασθεί η κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή. Τότε θα κριθούν τα μέλλοντα και στο τι ωφέλησε η στρατηγική της ασάφειας . Τότε θα κριθεί η εσωτερική συνοχή και η ύπαρξη της δεδηλωμένης της. Θα είναι μάλλον η στιγμή που η κυβέρνηση από παίκτης στο παιχνίδι των τόνων θα γίνει το θήραμα(game,κυνήγι για φαγητό) των τόνων.