Είναι λιγάκι μακάβριος ο τίτλος, ωστόσο για τους κοινούς θνητούς η απάντηση στην διερώτηση της επικεφαλίδας αποσαφηνίζεται, ίσως για λίγους μήνες. Μετά η απάντηση αφορά συνήθως στην ημεροχρονολογία του.
Είναι προφανής ο παραλληλισμός των όσων γράφω, με τις βάσιμα εικαζόμενες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στην χώρα μας. Είναι αδιαμφισβήτητο πως οτιδήποτε του λοιπού δεν εμπεριέχει χρηματοδότηση οδηγεί προς ένα σταδιακό ή ολιγόχρονο μοιραίο. Δυστυχώς το ζήτημα προέρχεται από το γεγονός, πως αναζητείται με καθυστέρηση αυτή, αφού σαν τον Πέτρο την απαρνήθηκε η κυβέρνηση με βδελυγμία την εποχή την κοντινή, πάνω από τρείς φορές . Ήταν η εποχή των υψιπετών αλαζονικών τοποθετήσεων για την ανατροπή του καπιταλισμού μέσα από το – επιμελώς κρυμμένο τότε – ελληνικό χάος . Κάτι ανάμεσα σε λανθασμένες και βιαστικές αναγνώσεις του Αυστραλιανού Σουμπέτερ και σε ανασυρμένες από την παλιά μνήμη θεωρητικές – ημιπαράλογες αναλύσεις του απότακτου στρατιωτικού Μπακούνιν και του πρίγκηπος Κροπότκιν. Στα σχολεία μας έλεγαν πως δεν μπορεί κάποιος να αριστεύει εδώ και στο άλλο μάθημα να είναι στόκος , αναφερόμενοι φυσικά στο ΙQ .
Aυτή η περίεργη μη διαπραγματευόμενη διαπραγμάτευση, αυτή η συμφωνία του Φεβρουαρίου, που όμως κουτοπόνηρα τριτοκοσμικά ουδέποτε εφαρμόστηκε μα κυρίως ο τρόπος που αυτά συντελούνται, δεν μπορούσαν παρά να προοιωνίζονται το γενικότερο κοινωνικό χάος, που μόλις ξεκινά είτε με το μεταναστευτικό και τα προβλήματα στην Σ. Σενγκέν, είτε με το ποιοτικό υβρίδιο των καταληψιών και δημίων μνημείων του πολιτισμικού γίγνεσθαι, στ’ αλήθεια με τόσα πολλά αλλά κυρίως με τον γενικευμένο ζόφο, που έχει ενσυνειδήτως και εμμονικώς επιβληθεί στους πολίτες, οι οποίοι σαν τον ήρωα του Κάφκα στη ΔΙΚΗ, περιμένουν να δικαστούν και να καταδικαστούν, για κάτι που αμέσως ή εμμέσως κατηγορούνται και δεν το γνωρίζουν.
Η ισχυρή παρουσία κυβερνητικής ασυνέχειας και ανεπάρκειας, αρχίζει να δείχνει πως δεν μπορεί τόσο καλά να συμβαδίσει με τους αρχικούς πύρινους πλην κενούς λόγους του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ελάχιστη κατωφέρεια της ιδεοληπτικής αναποτελεσματικότητας του γενικού γκουβέρνου, αρχινάει να γίνεται μόλις ορατή. Στην παγκόσμια πολιτική ιστορία υπήρξαν αρκετοί ιδεοληπτικοί ηγέτες, που έδρασαν μέσα στην ψυχοπαθολογική «ευμάρεια» του δόγματός τους . Ήσαν όμως σκληρά εργατικοί και προσηλωμένοι στην εφαρμογή της δικτατορίας τους, ώστε να την κάνουν ανθεκτική στο χρόνο και καμιά φορά ανταγωνιστική εντός του καπιταλισμού, όπως οι σημερινοί δικτάτορες της Κίνας, φολκλόρ κομμουνιστές. Η εδώ αριστεροακροδεξιά, αποτελεί ένα ατελέστατο μείγμα από λάτρεις της κοσμικής πολιτικής εξουσίας, που ανάμεσα στις βόλτες τους στα ωραία σπίτια των νησιών του Σαρωνικού, συζητούν για τον θάνατο όχι τον φυσικό, ούτε τον οντολογικό αλλά της χώρας έτσι άτσαλα και ανερμάτιστα, αφού αυτόν τον θάνατο τον θεωρούν Ανάσταση. Γνώρισα πριν χρόνια υψηλόβαθμο κληρικό, που εκαλείτο στις κηδείες και αντί συλλυπητηρίων έλεγε «άιντε και στα δικά μας», υπονοώντας την ιδεοληπτικότητά του για την μεταθανάτια ζωή.
Μια κυβέρνηση, όμως που για να απογειωθεί από το 4 στο 36, χρειάστηκε την ψήφο των λεγόμενων μικροαστών νοικοκυραίων δε μπορεί να προσβλέπει σε μιαν άτσαλη πορεία προς μιαν ευφευρεθείσα μεταθανάτια, αλλά υπαρκτή ζωή. Κι ο λόγος απλός. Οι μικροαστοί είναι πολύ, μα πολύ εκδικητικοί όταν χάσουν τη βολή τους κι αρκετά κυνικοί στο να τιμωρούν αυτούς που τους πήραν την μια καρέκλα που είχαν για να τους φέρουν κάποτε πολλές άλλες.
Και γι αυτούς μικρή σημασία, έχει ο τρόπος του θανάτου γιατί απλώς δεν τον θέλουν. Δεν τους προβληματίζουν τα χρέη, οι προθεσμίες, οι στάσεις μα μόνον η ύπαρξή τους, κι όταν αυτή διακυβευτεί απ’ αυτούς που τους νόμισαν δικούς, τότε αρχίζει το κυνήγι θηρευτών – θηραμάτων, με στατιστικά γνωστά αποτελέσματα.