Για πολλούς αναλυτές η κίνηση του Σαμαρά για τη διενέργεια εκλογών εντός του Ιανουαρίου είναι κίνηση win-win, δηλαδή, ακόμη κι αν χάσει τις εκλογές, θα είναι κερδισμένος. Διαφωνώ πλήρως με αυτήν την άποψη. Όποιος ηττάται στις εκλογές είναι ο ηττημένος, και αν μάλιστα το μέγεθος της ήττας εκτιμηθεί ως σημαντικό, τότε διαφαίνεται και η αντικατάστασή του στην αρχηγία. Ο εκάστοτε νικητής έχει την άνεση να χαράξει την πορεία του, εφόσον διαθέτει τις ικανότητες. Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ως γνωστόν το ρίσκο Σαμαρά προέκυψε από το ματαιωμένο success story και την εμφανή αδυναμία της διαλυθείσας Βουλής να ψηφίσει τα νέα επώδυνα μέτρα. Συνεπώς στις είκοσι ημέρες που απομένουν πρέπει να ανατρέψει τις δυσμενείς δημοσκοπήσεις, αλλά νομίζω πως μόνον η πρόκληση φόβου δεν αρκεί γι’ αυτό. Πρέπει να δώσει και μία προοπτική, κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Και βέβαια θα κληθεί να απαντήσει στο ερώτημα τι νέα μέτρα συμφώνησε με τους δανειστές. Επιβεβλημένο το ερώτημα, η απάντηση με κόστος. Ο έτερος της συγκυβέρνησης, το ΠΑΣΟΚ, θεώρησε συμφέρουσες τις εκλογές βασισμένο σε μία σωστή και σε μία λάθος εκτίμηση. Η σωστή εκτίμηση αφορούσε τη “μεταρρυθμιστική” κόπωση της Βουλής και η λανθασμένη το ότι η προκήρυξη εκλογών θα αιφνιδίαζε τον Γ. Παπανδρέου, δυσκολεύοντας το εγχείρημά του. Δεν αντιλήφθηκαν πως ο χρόνος λειτουργεί σε βάρος του Γ Παπανδρέου, καθώς σε βάθος περίπου έξι μηνών θα φαινόταν πως επί της πολιτικής ουσίας δεν έχει να εισφέρει κάτι το διαφορετικό, ενώ θα αναδεικνύονταν και τα περιορισμένα οργανωτικά όριά του. Τώρα οι εκλογές βρίσκουν το τόλμημά του στο pick που διαθέτει κάθε πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα. Η νέα κίνηση φιλοδοξεί να αποσπάσει ψήφους από το ΠΑΣΟΚ, το “Ποτάμι”, πιθανόν από το ΣΥΡΙΖΑ και τη δεξαμενή των αναποφάσιστων. Δεν γνωρίζω αν αυτές οι εισροές θα είναι αρκετές, για να εισέλθει στη Βουλή, σίγουρα όμως θα προξενήσουν ζημία στα όμορα κόμματα. Έτσι το ΠΑΣΟΚ, αντιμέτωπο με σωρεία προβλημάτων, που επιτείνονται από την αριστερόστροφη διεύρυνση του “Ποταμιού”, δίνει αγώνα εκλογικής επιβίωσης. Μάλλον η μετεκλογική περίοδος θα εγκαινιάσει νέα φάση εσωστρέφειας. Το ΚΚΕ έχω την αίσθηση πως θα δεχτεί ισχυρή και στοχευμένη πίεση από το ΣΥΡΙΖΑ και πιθανόν να καταγράψει νέα χαμηλά ποσοστά.
Η Χρυσή Αυγή, διακινδυνεύω την πρόβλεψη, θα είναι τρίτο κόμμα. Η προφυλάκιση των “ακραίων” και η εξαφάνισή τους από το προσκήνιο, όπως φάνηκε και στις ευρωεκλογές, τους έκανε καλό. Φαίνεται πως έχουν δέσει έναν κόσμο, γύρω στο 7%, που με μιαν ευπρόσωπη προεκλογική παρουσία ενδέχεται να τον αυξήσουν.
Τέλος ο ΣΥΡΙΖΑ, το φαβορί, πρέπει να ισορροπεί άβολα ανάμεσα στις πολιτικές των συνιστωσών του και να περιορίζει την πολυφωνία των στελεχών του, που ανησυχεί συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα και φυσικά τους δανειστές μας. Η αντιμνημονιακή ρητορεία δεν αρκεί, όταν τα ερωτηματικά που εγείρονται από αυτήν είναι περισσότερα από τις απαντήσεις που δίδονται.
Περιμένουμε λοιπόν τις προσεχείς ημέρες να δούμε τις τακτικές των κομμάτων, τις δημοσκοπήσεις και πιθανόν τις διαφαινόμενες συγκλίσεις και συμμαχίες.