Σύννεφα αρχίζουν και ξαναμαζεύονται στις σχέσεις της κυβέρνησης με τους εταίρους-δανειστές. Σύννεφα όμως μαζεύονται και στις σχέσεις της κυβέρνησης με σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα, κάτι που προμηνύει πολιτική καταιγίδα. Τα προτεινόμενα μέτρα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχουν προκαλέσει τις έντονες αντιδράσεις των θιγομένων, θεωρούνται ανεπαρκή και ατελέσφορα από το κουαρτέτο.
Το αδιέξοδο φαίνεται πως είναι πλήρες και δεν είναι ορατή κάποια συμβιβαστική λύση. Τα περιθώρια υποχωρήσεων για την κυβέρνηση είναι μηδαμινά, καθώς τα εξαγγελθέντα μέτρα ήδη προκαλούν κοινωνικές εντάσεις. Και να αναλογιστούμε ότι αυτό το σκηνικό αφορά μόνον την αξιολόγηση. Δεν έχουμε εισέλθει ακόμη στη συζήτηση για το δημοσιονομικό κενό, από την οποία θα προκύψουν νέα μέτρα.

Η κυβέρνηση φαίνεται πως σε πρώτη φάση σχεδιάζει να αντιμετωπίσει την κατάσταση με αντιπερισπασμό, που θα αφορά τις τηλεοπτικές άδειες, τις διάφορες λίστες και την εξαγγελία διορισμών στο δημόσιο. Αυτό το τελευταίο μάλλον θα επιδεινώσει τις σχέσεις με τους εταίρους- δανειστές, που ήδη έχουν εκδηλώσει την ανησυχία τους για τους αθρόους διορισμούς μετακλητών υπαλλήλων.

Όμως και η τακτική του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης έχει σαφέστατα όρια, όταν τα φλέγοντα προβλήματα αφορούν τα οικονομικά των νοικοκυριών. Εκεί τα περιθώρια οποιασδήποτε κυβέρνησης να στρέψει αλλού την προσοχή είναι ανύπαρκτα.

Μέχρι τώρα οι εταίροι-δανειστές έδειχναν μία ανοχή στο ΣΥΡΙΖΑ και έβαζαν νερό στο κρασί τους, γιατί στο πολιτικό στερέωμα δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Αναγκαστικά τον άκουγαν και αναγκαστικά έκαναν υπομονή. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και η δημοσκοπική εκτίναξη των ποσοστών της αλλάζει αυτό το σκηνικό. Φαίνεται πως υπάρχει ένας πιο αξιόπιστος συνομιλητής, κάτι που μάλλον θα σκληρύνει και τις θέσεις των εταίρων-δανειστών απέναντι στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στο σημείο αυτό είναι λογικό να υπάρχει από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και ένας σχεδιασμός εκτάκτου ανάγκης, δηλαδή μία επανάληψη όλων αυτών που ζήσαμε τον Ιούνιο του 2015. Μία ρήξη με τους εταίρους με όλα τα επακόλουθα. Μία απόδοση των ευθυνών για το αδιέξοδο σε αυτούς και στην επιμονή τους για σκληρά μέτρα. Μία θυματοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ που υπερασπίζεται τα εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων. Και κοινός παρονομαστής όλων των πτυχών αυτού του σχεδιασμού το γνωστό συριζαϊκό μοτίβο πως “το τρίτο μνημόνιο δεν το πιστεύαμε και δεν το θέλαμε, μας το επέβαλαν”.

Βέβαια και οι αντοχές και οι ανοχές των εταίρων μας έχουν εξαντληθεί κι έτσι δεν νομίζω πως είναι διατεθειμένοι να δεχτούν την επανάληψη του καλοκαιρινού έργου. Έχουν και το μαχαίρι και το καρπούζι. Άλλωστε οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι φροντίζουν κατά καιρούς να μας υπενθυμίζουν πως ο κίνδυνος του Grexit δεν έχει εκλείψει και ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να επανεμφανιστεί.

Το ζητούμενο είναι πως η οικονομία, η κοινωνία, το ίδιο το πολιτικό σύστημα δεν αντέχουν καινούργιο σεισμό τέτοιου μεγέθους. Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μετατραπούν σε αδιέξοδα μιας χώρας.Είναι κανόνας πως στην πολιτική αλλά και στη ζωή βάζουμε κόκκινες γραμμές, όταν μπορούμε να τις υπερασπιστούμε.