Είναι γνωστό το ιστορικό «παράδοξο»: Από το Ολοκαύτωμα σώθηκαν μόνον οι απαισιόδοξοι Εβραίοι.
Όσοι δηλαδή απώλεσαν έγκαιρα κάθε ελπίδα ότι μπορούσε να αλλάξει το φονικό πρόσωπο των ναζί και έτσι, για να σωθούν, έφυγαν μετανάστες στην Αμερική.
Αντίθετα, όλοι οι αισιόδοξοι εβραίοι έγιναν βορά στην τερατώδη βιομηχανία θανάτου που επινόησε και υλοποίησε η ναζιστική θηριωδία.
Τηρουμένων των αναλογιών – αν συγχωρείται η ύβρις της «αναλογίας», αφού το ολοκαύτωμα, ως το απόλυτο κακό, δεν μπορεί με τίποτε να συγκριθεί - η σημερινή εικόνα της Ιταλίας οφείλεται στην αρχική της αισιοδοξία.
Επειδή δηλαδή ήλπισαν ότι και χωρίς τα μέτρα προφύλαξης που σήμερα αποφασίζουν θα αντιμετώπιζαν την επιδημία.
Η σοβαρή αυτή προειδοποίηση της πραγματικότητας στέλνει ένα φοβερό μήνυμα: αυτή είναι και η δική μας εικόνα από τις επόμενες ημέρες, αν δεν φερθούμε σοβαρά.
Αν δηλαδή δεν εφαρμοστούν τα πιο αυστηρά ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ μέτρα. Έστω και αν είναι αντιδημοφιλή, έστω και αν θίγουν την οικονομία, περικόπτουν τις ανέσεις, περιορίζουν την ελεύθερη κίνησή μας και εν τέλει περιστέλλουν το ίδιο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης.
Διότι, ναι μεν το μεγάλο προνόμιο της Δύσης και ταυτόχρονα θεμελιώδες χαρακτηριστικό της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι ότι εδώ οι άνθρωποι διαθέτουν ελεύθερα τον εαυτό τους, πλην όμως αυτό δεν τους δίνει το δικαίωμα να παρασύρουν στον θάνατο και τους άλλους.
Διότι μία τέτοια απαίτηση προσκρούει σε μία υπέρτερη δημιουργία της φιλελεύθερης Δημοκρατίας: στο πρωτείο της ανθρώπινης ζωής. Η οποία είναι ο μοναδικός αυτοσκοπός. Γι? αυτό και υπερτερεί κάθε άλλου κανόνα ή αρχής. Άλλωστε, χωρίς την ανθρώπινη ζωή δεν υπάρχουν ούτε κανόνες, ούτε αρχές.
Γι αυτό ακριβώς η προστασία της «ζωής των άλλων» είναι «απροϋπόθετη» υποχρέωση όλων. Και την υποχρέωση αυτή ουδείς δικαιούται να την παραβιάσει, χωρίς τιμωρία.
Ούτε οι «αισιόδοξοι» που πιστεύουν στην «καλοσύνη» του θανατικού.
Ούτε οι αφελείς που επαφίενται σε επικίνδυνες δεισιδαιμονίες, οι οποίες δήθεν αίρουν τον κίνδυνο.
Ούτε οι απατεώνες του κοινού Ποινικού Δικαίου, που μετά τις ιδιόγραφες επιστολές του Χριστού και το «φάρμακο» για την φαλάκρα πουλάνε τώρα ….«προφυλακτικά» για τον ιό.
Ούτε οι δημόσιοι τσαρλατάνοι που διαδίδουν ότι το θανατικό είναι αρρώστια των ….χριστιανών και των πλουσίων!
Οι οποίοι, με την στάση τους, είτε ως «επικίνδυνοι ηλίθιοι», είτε ως κυνικοί έμποροι του θανάτου, τρέπονται σε «συμμάχους» του ιού.
Απέναντι λοιπόν στον ιό και τους «συμμάχους» του, η πολιτεία οφείλει να μην θεωρήσει κανένα μέτρο ως υπερβολή. Αρκεί αυτά να προστατεύουν την ανθρώπινη ζωή.
Αν μάλιστα πείσει και την κοινωνία να τα συμμεριστεί και τα θεωρήσει δικά της, τότε πιθανόν να επιβεβαιώσουμε ακόμη και τους ποιητές. Και να κάνουμε «οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».
Πηγή: www.tanea.gr