Ζούμε μια τέτοια συγκυρία, ώστε τα γεγονότα τρέχουν πριν προλάβει η συνείδησή μας να τα καταγράψει και να τα αξιολογήσει. Χιλιόμετρα μπροστά από σχεδιασμούς και προβλέψεις. Πριν προφτάσουμε να σκεφτούμε και να πάρουμε μια θέση, αλλάζουν θέσεις τα πράγματα και μας σπρώχνουν σε άλλη θέση. Κι από θέση σε θέση μένουν πίσω ευχολόγια, αυταπάτες, επιθυμίες, αγάπες, συμπάθειες. Και -αυτό κι αν είναι- εκπίπτουν σε ειρωνεία αποφάσεις, συλλογικές ή ατομικές, και προθέσεις, συλλογικές ή ατομικές επίσης.

Οι σκέψεις αφορούν τη συμφωνία με τους δανειστές, όπως καταλάβατε. Τη ζώνη αγνότητας που χάσαμε μπαίνοντας στη ζώνη του μνημονιακού λυκόφωτος. Την προσπάθεια να κρατήσουμε τις ορφανές ελιές μας και τ’ αμπέλια μας σε συνθήκες ξηρασίας. Και τελικώς την προσπάθεια να κρατηθούμε όρθιοι, και επί των επάλξεων, όταν πολλά και εύγλωττα καλούν στην αποστράτευση διά της απογοήτευσης ή διά της στράτευσης στη γοητεία της ήττας. Άλλη μια ήττα για να μη χάσουμε τη συνέχεια, εν ολίγοις.

Οι σκέψεις όμως αφορούν και τα δικά μας, που δεν είναι πια δικά μας, μιας και το κρακ από τις ρωγμές του ΣΥΡΙΖΑ ακούγεται πεντακάθαρα και στο τελευταίο σπίτι. Τα δικά μας, που ξεκίνησαν ως ενότητα στη διαφορετικότητα κι έφτασαν να παράγει το ίδιο κόμμα και αποφασισμένη κυβέρνηση και αποφασιστική αντιπολίτευση. Διεθνής πρωτοτυπία! Κι ενώ πριν από λίγες μέρες όλοι ομονοούσαν στην ανάγκη της ενότητας, πριν αλέκτορα φωνήσαι η διάσπαση έχει συντελεστεί. Με τον ανώτατο συντελεστή, μάλιστα.

Έχει συντελεστεί, αλλά η συνείδηση που λέγαμε δεν θέλει να το παραδεχτεί. Και όσο δεν το παραδέχεται, τόσο τα πράγματα θα περιπλέκονται περισσότερο και θα μας μπλέκουν χειρότερα. Ξέρετε ποια είναι η απόδειξη ότι η διάσπαση έχει συντελεστεί; Είναι ότι στο σημείο όπου βρισκόμαστε η ενότητα κανέναν δεν θα ωφελούσε. Μάλλον θα έβλαπτε πολιτικά -και όχι μόνο- τους πάντες. Σκεφτείτε το. Οι μεν θα έδιναν ένα σήμα ότι δεν εννοούν το αντάρτικο που κάνουν. Οι δε ότι δεν εννοούν να κυβερνήσουν με βάση τις επιλογές που έκαναν. Και οι μεν και οι δε ότι δεν εννοούν να καταλάβουν.

Θα δεχτούμε την αλήθεια, συνεπώς; Ένα καθαρό διαζύγιο είναι απείρως καλύτερο από τη θολούρα μιας εικονικής ενότητας. Και ο πρώτος λόγος τώρα ανήκει στον πρωθυπουργό και όσους στηρίζουν τη συγκεκριμένη κυβέρνηση. Με τις συγκεκριμένες επιλογές. Η αξιοπιστία τους απέναντι στην κοινωνία εξαρτάται από την αποφασιστικότητά τους να λύσουν τον Γόρδιο Δεσμό στην παράταξή τους. Οι κομματικοί καταλογισμοί -ποιος φταίει και γιατί- είναι το ελάχιστο. Η ευθύνη απέναντι στην κοινωνία και τη χώρα είναι το μείζον…