Θα χάσει η Ευρώπη μία σπάνια ευκαιρία; αναρωτιέται ο Φίλιπ Στέφενς στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και εξηγεί πως οι Ευρωπαίοι έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στα φιλόδοξα σχέδια της Γαλλίας και στην τσιγκουνιά της Γερμανίας.
Οι οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών αναπτύσσονται , η ανεργία μειώνεται και από το Παρίσι έρχεται μία χιονοστιβάδα ιδεών για την αναζωογόνηση της ΕΕ. Στη Γερμανία όμως τα οραματικά σχέδια του Εμανουέλ Μακρόν γίνονται δεκτά με μία τυπική , ψυχρή ευγένεια γιατί οι Γερμανοί θα επιμείνουν στην πολιτική λιτότητας και στην άρνηση τους να δώσουν περισσότερα χρήματα από το υπερβολικό πλεόνασμα τους.
Εδώ και αρκετά χρόνια το Βερολίνο “γκρίνιαζε” για την απουσία ενός σοβαρού συνομιλητή στο Παρίσι , ενός πολιτικού στα Ηλύσια Πεδία που θα ήταν έτοιμος να εκσυγχρονίσει τη γαλλική οικονομία και να αποκαταστήσει τη γαλλογερμανική δυναμική στην ευρωπαϊκή πολιτική.
Η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ πήρε αυτό που ζήτησε και ακόμα πιο πολύ . Ο Εμανουέλ Μακρόν δεν είναι μόνο ένας παθιασμένος ευρωπαϊστής αλλά είναι και ένας πρόεδρος που θέλει να πρώτα από όλα να τακτοποιήσει τα του οίκου του , που θέλει να διορθώσει τα κακώς κείμενα της γαλλικής οικονομίας.
Και είναι γεγονός πως κατάφερε ήδη να μειώσει το έλλειμμα στον προϋπολογισμό , να κάνει μεγάλες αλλαγές στον εργατικό νόμο και να μειώσει τους φόρους. Έχει κερδίσει επάξια τη θέση του στο τιμόνι της Ευρώπης στο πλευρό της Γερμανίας.
Για τον επανασχεδιασμό της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη χρονική συγκυρία και ίσως είναι η πρώτη φορά που η ανάγκη για τη μεταρρύθμιση της ΕΕ συμπίπτει με την ευκαιρία.
Κάποια προβλήματα , όπως η καταλανική κρίση και η επέκταση του λαϊκισμού και του εθνικισμού σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης , δεν θα επιλυθούν σύντομα όμως τα σύννεφα μίας αιώνιας κρίσης έχουν περάσει.
Η εμπιστοσύνη στην οικονομία της ευρωζώνης έχει ανακτηθεί , η προσφυγική κρίση έχει καταλαγιάσει , και ο λαϊκισμός έχει τεθεί υπό έλεγχο στις περισσότερες χώρες . Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλα είναι καλά.
Σύμφωνα με τους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς η ευρωζώνη χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση , η προσφυγική κρίση που ξέσπασε το 2015 έδειξε τις αδυναμίες της ΕΕ στη διαχείριση των εξωτερικών της συνόρων, τα προβλήματα που έχει η συνθήκη Σένγκεν ενώ η ραγδαία άνοδος του λαϊκισμού αποκάλυψε το θυμό που νιώθουν αυτοί που έμειναν πίσω στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία.
Σε αυτή τη χρονική συγκυρία έρχεται ένας νέος , άφθαρτος πολιτικός προκαλεί σεισμό στη Γαλλία και θέλει να τα αλλάξει όλα στην ΕΕ και απέναντι του βρίσκει μία γκρίζα Γερμανία που μεταφράζει την πρόταση του για δημιουργία κοινού ευρωπαϊκού προϋπολογισμού ως ένα ακόμα κάλεσμα προς τους γερμανούς φορολογούμενους να πληρώσουν .
Το Βερολίνο γυρνάει την πλάτη του στο εθνικό συμφέρον του γράφει ο Φίλιπ Στέφενς και προσθέτει πως όταν μία χώρα υποστηρίζει ότι τα δομικά προβλήματα της ευρωζώνης θα επιλυθούν αν όλες οι άλλες χώρες ακολουθήσουν το παράδειγμα της τότε δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί κανείς αν από μία ευρωπαϊκή Γερμανία περνάμε σε μία γερμανική Ευρώπη.
Το παιχνίδι δεν έχει χαθεί . Και η είσοδος στη Μπουντεστάγκ του ξενοφοβικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία ίσως λειτουργήσει ως ξυπνητήρι προς τους πολιτικούς της Γερμανίας για να αντιληφθούν ότι και η δική τους χώρα έχει πρόβλημα . Πρόβλημα που όλα τα πλεονάσματα του κόσμου δεν μπορούν να επιλύσουν.
Η γερμανίδα καγκελάριος δεν είναι Ευρωπαία από ένστικτο αλλά κατανοεί απόλυτα τη γεωπολιτική σημασία της Ευρώπης και πως είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας να προχωρήσει η ολοκλήρωση της ΕΕ.
Πολλοί λένε ότι πάντα η Γαλλία και η Γερμανία ξεκινούν από διαφορετική βάση , από άλλη αφετηρία αλλά τελικά τα βρίσκουν . Ο γαλλικός ενθουσιασμός και ο γερμανικός σκεπτικισμός είναι εντέλει ένας χρυσός συνδυασμός γράφουν οι αναλυτές.
Αυτό που έχει σημασία είναι την κατάλληλη στιγμή να δείξουν την πολιτική θέληση που χρειάζεται για να έρθει η ισορροπία.
Μπορούμε να ελπίζουμε πως αυτό θα συμβεί και τώρα .
Προς το παρόν βέβαια τη Γαλλία κυβερνά ένας πρόεδρος που έχει τη γενναιότητα να μιλάει δυνατά για μία ισχυρή Ευρώπη και περιμένει μία απάντηση από το Βερολίνο που σιωπά .