O Χέγκελ υποστήριζε ότι η πονηρία της ιστορίας έγκειται στο ότι μέσα από τεθλασμένες διαδρομές η λογική καταφέρνει να επιβάλλεται τελικά στα πράγματα, ενώ ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική προσπαθώντας και έχοντας στόχο να φθάσει στις Ινδίες. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μου φαίνεται ότι ταιριάζει αρκετά με την κατά Χέγκελ πονηρία της ιστορίας και με την κατά Κολόμβο ετερογονία των σκοπών. Πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε με στόχο να καταργήσει τα Μνημόνια και κατέληξε, με το τρίτο και αυστηρότερο Μνημόνιο που υπέγραψε, να νομιμοποιήσει την ύπαρξή τους στη μαστιζόμενη από την κρίση ελληνική κοινωνία.
Πράγματι επίσης, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έφτασε στο σημείο αυτό μέσα από μια απίστευτα τεθλασμένη πορεία που ξεκίνησε από τον διωγμό της τρόικας, τη διαγραφή του χρέους και το αλήστου μνήμης πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, κόστους περίπου δώδεκα δισ., πέρασε από μια σκληρή στα λόγια, αλλά ανύπαρκτη στην ουσία διαπραγμάτευση επτά μηνών με τους δανειστές, η οποία δεν απέδωσε απολύτως τίποτα, μεσολάβησε ένα δημοψήφισμα που έδωσε ένα βροντερό ΟΧΙ, το οποίο έγινε αμέσως μετά ένα μεγάλο ΝΑΙ σε ακόμα βαρύτερο πρόγραμμα από εκείνο που είχε αρχικά προταθεί, έγιναν και δεύτερες εκλογές προκειμένου να απαλλαγεί ο κ. Τσίπρας από τους αδιάλλακτους πρώην συναγωνιστές του, έκλεισαν οι τράπεζες και η Οικονομία οδηγήθηκε πάλι στην ύφεση, ενώ όλα τελείωσαν με την αποδοχή αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, άμεσης εφαρμογής οδυνηρών προαπαιτούμενων μέτρων και τελικής αξιολόγησης της εφαρμογής τους από τους εταίρους, πράγμα που, εφόσον έχει αίσια έκβαση, θα ανοίξει τον δρόμο της συζήτησης για τη βιωσιμότητα του χρέους και την ομαλή δανειοδότηση της χώρας. Ακόμα όμως εντυπωσιακότερο είναι το ότι η κυβέρνηση θεωρεί τώρα πως ο πλέον σίγουρος και αποτελεσματικός τρόπος για την έξοδο από τα Μνημόνια είναι η πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή τους! Ο δρόμος που διανύθηκε μέσα σε έναν χρόνο είναι πραγματικά τεράστιος. Ουσιαστικά περάσαμε από τον παραλογισμό στη λογική.
Εχω την πεποίθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε εξαρχής κανένα απολύτως σχέδιο, εκτός από τη βαρουφάκεια θεωρία ότι η Ευρώπη θα ενέδιδε στις ελληνικές απαιτήσεις μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης της Ευρωζώνης. Φυσικά κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν επαληθεύτηκε, αλλά αντίθετα λειτούργησαν και εδώ η ετερογονία των σκοπών και η πονηρία της ιστορίας. Οι συντηρητικοί εταίροι της Ελλάδας όταν πείστηκαν μετά τις ευρωεκλογές του 2014 ότι η κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα ήταν σε θέση ούτε να εφαρμόσει τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, αλλά ούτε και να αντέξει στην καταστροφική κριτική της τότε αντιπολίτευσης, αποφάσισαν σιωπηρά να πάρουν από το χέρι μιαν αριστερή κυβέρνηση, η οποία δεν θα είχε πολλά περιθώρια ελιγμών και θα ήταν αναγκασμένη να εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ανοχή. Προσωπικά εύχομαι ο κύκλος αυτός των τεθλασμένων διαδρομών της λογικής να κλείσει με την εκλογή Μητσοτάκη, την ανάδειξη της ΝΔ σε μια ευρωπαϊκή, σύγχρονη κεντροδεξιά μεταρρυθμιστική παράταξη και τη σταδιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο σοσιαλιστικό μόρφωμα με ευρωπαϊκή και δημοκρατική δέσμευση. Μόνο έτσι θα επανέλθει το πολιτικό μας σύστημα σε ισορροπία και μόνο αυτή η νέα ισορροπία θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει την περαιτέρω πορεία της χώρας. Κατά τα άλλα, εύχομαι αίσιον και ευτυχές το 2016!