Συνήθως για τη γέννηση του καινούργιου αρκεί ένας γάμος. Στην περίπτωση όμως της Κεντροαριστεράς, πολυκερματισμένης σε κόμματα, κομματίδια, πρωτοβουλίες, κινήσεις, με πολλές απόψεις, προτάσεις και στρατηγικές, πολύ φοβάμαι ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον τέσσερις γάμοι αλλά και μία κηδεία.
Ο πρώτος γάμος ήδη συντελείται μεταξύ των κομμάτων, κινήσεων και πολιτών που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα για την ενότητα και την αναγέννηση της δημοκρατικής παράταξης, με πρώτο βήμα την κοινή κάθοδο στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Η Ευρωελιά είναι γεγονός, διαψεύδοντας όσους βιάστηκαν να πανηγυρίσουν ως αποτυχία τις όποιες αναπόφευκτες διαφοροποιήσεις. Ολες οι συνεργαζόμενες δυνάμεις έχουν ήδη συμφωνήσει στον κοινό τίτλο και στα κριτήρια της ανανέωσης, της αξιοκρατίας και της αντιπροσωπευτικότητας, προκειμένου να επιλεγούν υποψήφιοι κοινής αποδοχής, εγγυητές της ενότητας, αλλά και της προοπτικής. Η αποσαφήνιση του ρόλου των 58 παρέχει τη δυνατότητα να ολοκληρωθεί ο γάμος αυτός, χωρίς άλλες περιττές τριβές και μονομερείς αξιώσεις, αλλά με τις αναγκαίες συγκλίσεις.
Ο δεύτερος γάμος πρέπει να γίνει με τη ΔΗΜΑΡ, με την οποία αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Ο γάμος αυτός θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει όταν λήξουν τα Μνημόνια και τα συνακόλουθα επώδυνα μέτρα, δηλαδή όταν αρθούν οι λόγοι τους οποίους επικαλείται η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ για τις σημερινές της επιλογές. Για αυτό και η τελική συγκρότηση του νέου φορέα, είτε με τη μορφή συμμαχικής Ελιάς σε πρώτη φάση, είτε και με τη μορφή ενός νέου ενιαίου οργανισμού στη συνέχεια, θα πρέπει να δρομολογηθεί μετά τις επερχόμενες ευρωεκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων θα διαμορφώσει νέα δεδομένα και νέους συσχετισμούς, σε ένα ολοένα και πιο ευνοϊκό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που αρχίζει να διαμορφώνεται στη χώρα μας.
Ο τρίτος γάμος αφορά εκείνες τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και τους προοδευτικούς πολίτες που έχουν στραφεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο απεγκλωβισμός από δημαγωγικές και ανεδαφικές πολιτικές θα είναι όλο και πιο εφικτός όσο η σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρίσκει ανταπόκριση σε ευρύτερες δυνάμεις με τις οποίες θα ήταν σε θέση να διαμορφώσει αριθμητικά εναλλακτική κυβερνητική λύση. Γι? αυτό και κάνουν λάθος όσοι από τώρα τείνουν χέρι συνεργασίας ή κλείνουν το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού έτσι αποδυναμώνουν την πίεση για γόνιμες μετατοπίσεις ή διαφοροποιήσεις που ασκείται από την τωρινή περιχαράκωσή του.
Ωστόσο, η επιτυχία του γάμου αυτού εξαρτάται και από… μία κηδεία. Η αναγέννηση της Κεντροαριστεράς δεν είναι μόνο ζήτημα ενότητας, αλλά και ανανέωσης ιδεών, πολιτικών και πρακτικών. Γι? αυτό και πρέπει να θάψουμε, και μάλιστα σε βαθύ τάφο, τον λαϊκισμό, τον κρατισμό, τις πελατειακές σχέσεις… Μαζί να θάψουμε επίσης τίτλους, σύμβολα, οριοθετήσεις και ιδεολογήματα που σηματοδοτούν το χθες και δυσχεραίνουν τη γέννηση του νέου.
Ειδικότερα, η διαμόρφωση ενός σύγχρονου και προοδευτικού προγραμματικού λόγου που θα αποτελεί τη σημαία αλλά και το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα του νέου φορέα απαιτεί και έναν τέταρτο γάμο, για να παντρέψουμε τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος με τα λαϊκά συμφέροντα και πρωτίστως με τα συμφέροντα εκείνων που έχουν πληγεί κατεξοχήν από την κρίση. Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια έχει δυσφημιστεί και ενοχοποιηθεί, είτε γιατί περιλαμβανόταν στα επώδυνα Μνημόνια, είτε επειδή έπληττε κεκτημένα συμφέροντα, είτε επειδή συσχετιζόταν, άλλοτε δίκαια και άλλοτε άδικα, με απολύσεις, ανεργία…
Μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές εάν δεν αποκτήσουν λαϊκό έρεισμα δεν θα μπορέσουν να στεριώσουν και να ολοκληρωθούν. Ομως, κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί όσο αποτελούν μνημονιακές επιταγές ή προτάγματα μιας πεφωτισμένης ελίτ διανοουμένων και εκσυγχρονιστών πολιτικών. Μόνο όταν αντιστοιχηθούν με τα συμφέροντα των δυνάμεων της παραγωγικής εργασίας, της δημιουργικής γνώσης και της υγιούς επιχειρηματικότητας και γίνει αντιληπτό ότι εξυπηρετούν το κοινωνικό συμφέρον, και πάνω απ? όλα την αντιμετώπιση των διευρυνόμενων κοινωνικών ανισοτήτων, θα ενεργοποιήσουν μεταρρυθμιστικά διεκδικητικά κινήματα που θα τις υποστηρίζουν και θα τις προωθούν, όπως συνέβη με τους προοδευτικούς πανεπιστημιακούς και τον νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Ετσι, θα αποτελέσουν τον συνδετικό ιστό μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας που, με ρήξεις αλλά και με συναινέσεις, θα ηγηθεί της νέας εποχής.