Γιατί να ασχολούνται ακόμη με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί είναι ένα κόμμα που αν μετασχηματιστεί, μπορεί να προσφέρει πολλά στην ελληνική κοινωνία και στην υπόθεση της συνύπαρξης της σοσιαλδημοκρατίας με τη ριζοσπαστική Αριστερά, όπως χρόνια τώρα συνέβαινε στη Δυτική Ευρώπη. Όσοι βλέπουν σ΄ αυτόν ένα σταλινικό κόμμα που ήθελε να κάνει δικτατορία, στην καλύτερη των περιπτώσεων, συγχέουν τις προσπάθειες αυτού του κόμματος να ελέγξει τους «αρμούς της εξουσίας», όπως ήταν η προσπάθεια με τις τηλεοπτικές άδειες,(ίδιου χαρακτήρα ήταν και οι υποκλοπές) με τον σταλινισμό. Καθιστούν έτσι τον σταλινισμό από ολοκληρωτικό εγκληματικό καθεστώς απλή αυταρχική πρακτική.. Ο αντισυριζαϊσμός τους δεν τούς επιτρέπει να διακρίνουν τις αυταρχικές τάσεις των σημερινών πολιτικών συστημάτων προς τη συγκέντρωση των εξουσιών στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας (πρωθυπουργοκεντροποίηση των εξουσιών). Αυτούς όμως καλό είναι να τους αφήσουμε στον φανατισμό τους.
Αρχές Σεπτεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει νέο αρχηγό. Δυστυχώς καμία από τις υποψηφιότητες δεν έδειξε πρόθεση να προβεί σεβαθιά αυτοκριτική με τομές. Η κυρία Αχτσιόγλου χαρακτήρισε απλουστευτικό και λανθασμένο το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στραφεί προς το Κέντρο ή στα αριστερά. Θα ήταν μια σωστή παρατήρηση, αλλά αν δεν διευκρινιστεί ποιες πολιτικές, ποιες συμμαχίες και ποια συμφέροντα καλείται να υπηρετήσει στο εξής ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε αυτή η αναφορά εγκλωβίζει το κόμμα στο γήπεδο του αντιπάλου. Η υποψήφια ζήτησε ένα αριστερό κόμμα, κορμό μιας ευρύτερης συμμαχίας με τον «δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο». Δεν τόλμησε όμως να ζητήσει είτε το κόμμα της να μετατραπεί σε πολυτασικό σοσιαλδημοκρατικό είτε τουλάχιστον να συναντηθεί με την όποια ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Δεν τόλμησε να τονίσειπως το κόμμα καλείται να εκφράσει τη συμμαχία των μεσαίων με τα λιγότερο ευνοημένα στρώματα με σοσιαλδημοκρατικές και ριζοσπαστικές αριστερές πολιτικές που θα καταλήγουν στο κέντρο των κοινωνιών.
Ο κ. Ευκλείδη Τσακαλώτοςμίλησε για συνέχεια και τομές. Χωρίς όμως να διευκρινίσει ποιες είναι οι τομές και ποια η συνέχεια, θύμισε τα σοβιετικά εγχειρίδια μαρξισμού – λενινισμού. Σ’ αυτόν τον εξαθλιωμένο μαρξισμό υποτίθεται πως οι ποσοτικές αλλαγές στη φύση και στην κοινωνία αποτελούν τη συνέχεια και οι ποιοτικές την τομή. Ποιοτική αλλαγή ήταν η κυριαρχία του κόμματος επί της κοινωνίας. Τίποτα δηλαδή, εκτός από λόγια για την αναπαραγωγή της εξουσίας του κόμματος. Το κόμμα σύμφωνα με τον κ. Τσακαλώτο και ίσως και τον κ. Τεμπονέρα πρέπει να γίνει (ή να ξαναγίνει;) μια καλή ριζοσπαστική μη λαϊκιστική Αριστερά. Να συνεχίζει δηλαδή να κουβάλα το σπέρμα της κρίσης του ως μέσο για την υπέρβασή της, τετραγωνίζοντας τον κύκλο.
Ο κ. Νίκος Παππάς,περισσότερο τολμηρός και πιο κοντά στην πραγματικότητα, αλλά με το βάρος της καταδίκης του, τόνισε πως «θα ήταν λάθος κάθε αναδίπλωση στη «φωλιά» της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Ο κ. Τζουμάκας πέρα από να τον τιμά κανείς για την αντιδικτατορική του δράση, εξακολουθεί είτε ήταν στο ΠΑΣΟΚ είτε είναι στον ΣΥΡΙΖΑ να εκφράζει το ρεύμα του αριστερού αντιεκσυγχρονισμού. Οψόμεθα και ελπίζουμε.
Πηγή: www.tanea.gr