Οι προβολείς σβήνουν σιγά-σιγά πάνω από τις Πρέσπες αφού φώτισαν άπλετα για μερικούς μήνες όλες τις παθογένειες που εξακολουθούν να εμποδίζουν την χώρα να κάνει έστω και μερικά δειλά βήματα προς τα εμπρός. Μια κυβέρνηση που επέλεξε τον διχασμό και την μικροκομματική πολιτική από την συναίνεση και μια -αξιωματική και όχι μόνο – αντιπολίτευση που παρέμεινε δέσμια των εθνικιστικών εμμονών ενός «ανάδελφου» λαού.

Η επικαιρότητα επανέρχεται στη σκληρή της καθημερινότητα για να αποκαλύψει για μια ακόμα φορά την μεγάλη μνημονιακή εξαπάτηση του ελληνικού λαού που ακολούθησε την αντιμνημονιακή. Οι θεσμοί βρίσκονται στη χώρα μας και μάλιστα ακόμα πιο αυστηροί και απαιτητικοί μετά το «τέλος των μνημονίων» καθώς ετοιμάζονται να φύγουν χωρίς συμφωνία. Λογικό, από τη στιγμή που η κυβερνητική προεκλογική ασυδοσία, αδιαφορώντας για την οικονομική αβεβαιότητα μιας αποκλεισμένης από τις αγορές χώρας, ξεπουπουλιάζει το μαξιλάρι των πλεονασμάτων της υπερφορολόγησης.

Η ιστορία δεν γυρίζει πίσω παρά για να θυμίσει, να κρίνει, και να δώσει μαθήματα. Καμιά φορά και για να τιμωρήσει εκείνους που επιμένουν, τέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά, να τη γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια για μια χούφτα εξουσίας.