Στις 24 Ιανουαρίου 2019 κλείνουν τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τον κυβερνητικό συνασπισμό των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. και ενώ ο Πάνος Καμμένος θα είναι δικαιολογημένα απών από το σβήσιμο των κεριών της γενέθλιας τούρτας, μετά το σκηνοθετημένο διαζύγιο, θα λάβει και θα γευθεί το κομμάτι που δικαιούται.
Αξίζει να τονισθεί ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες εξακολουθούν να είναι μέλος του κυβερνητικού συνασπισμού ΣΥ.ΡΙΖ.Α.–ΑΝ.ΕΛ. αφού παρέχουν υπουργούς και βουλευτές που θα διευκολύνουν την ύπαρξη της κυβέρνησης, την άσκηση κυβερνητικής πολιτικής και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης όποτε και αν χρειαστεί αυτή.
Μέλη και υποστηρικτές της παρούσας παρακμιακής κυβέρνησης, οι οποίοι εντάχθηκαν και εντάσσονται στους κόλπους της αποτελούν
- πολιτικοί γυρολόγοι όλων των κομματικών παρατάξεων
- ξεπεσμένοι πολιτικοί που ανασύρθηκαν από τα αζήτητα της πολιτικής ζωής
- ξεφτισμένοι που θεωρούν ότι μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο καθώς και
- όσοι αποβλήθηκαν από τον υγιή πολιτικό κόσμο και τοποθετήθηκαν στο πολιτικό χρονοντούλαπο
Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 25 Ιανουαρίου 2015 ήταν απόρροια της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο υποψήφιος Σταύρος Δήμας, ο οποίος στηρίχθηκε από Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ορισμένους ανεξάρτητους βουλευτές δεν κατάφερε να συγκεντρώσει, στην τρίτη ψηφοφορία της 29ης Δεκεμβρίου 2014, τον απαιτούμενο αριθμό των εκατόν ογδόντα (180) βουλευτών.
Συνέπεια αυτού ήταν η προκήρυξη εκλογών, η επικράτηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού με τη συμμετοχή του εθνικολαϊκιστικού κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, κατόπιν συνεννοήσεως Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου. Στο συγκεκριμένο σημείο πρέπει να τονισθεί ότι η κυβέρνηση συνεργασίας Τσίπρα – Καμένου δεν προέκυψε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είχε προαποφασισθεί πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της κυβέρνησης των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.–ΑΝ.ΕΛ., μοναδικό για κυβερνήσεις συνεργασίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, είναι η ανυπαρξία κυβερνητικής συμφωνίας με συγκεκριμένους όρους.
Κατά τη διάρκεια της βραχυπρόθεσμης προεκλογικής περιόδου καθώς και της περιόδου που προηγήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγειλε σε υψηλούς τόνους, κάνοντας χρήση πολύ σκληρής γλώσσας, όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις (με εξαίρεση αυτή της χρονικής περιόδου 2004 – 2009) ενώ δεσμεύτηκε ότι η «πρώτη Αριστερή κυβέρνηση» θα άλλαζε τα ΠΑΝΤΑ, θα τα έκανε ΟΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.
Η συγκυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., από την πρώτη στιγμή υιοθέτησε τη μέθοδο της διγλωσσίας. Στο εσωτερικό της χώρας έδινε τη ψευδαίσθηση της σκληρής διαπραγμάτευσης και της αντίστασης στα μνημόνια ενώ στο εξωτερικό και ιδιαίτερα προς τους δανειστές της χώρας, δεσμευόταν για την υλοποίηση όλων των απαιτήσεων.
Οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι μας αξιωματούχοι ανακάλυψαν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα έναν απρόσμενο σύμμαχο, έναν ιδιοτελή φιλόδοξο άνθρωπο που επιθυμούσε να καταλάβει τη θέση του Πρωθυπουργού, να γίνει ο νεότερος ηλικιακά Πρωθυπουργός, ενώ το αντίτιμο ήταν να περάσει με:
- μεγάλη προθυμία
- ανυπαρξία διαμαρτυριών και
- ελάχιστη γκρίνια
τα δυσκολότερα μέτρα εις βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Δεν πρέπει να λησμονηθεί η προφανής πολιτική απειρία καθώς και η αναξιοπιστία και ανικανότητα του κυβερνητικού συνασπισμού στην επίλυση σοβαρών και συσσωρευμένων προβλημάτων. Παρ’ όλα αυτά οι Έλληνες ψηφοφόροι, θεωρώντας ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, ανέλαβαν το ρίσκο και τους ανέθεσαν το ρόλο του τιμωρού και της ανατροπής των πολιτικών φτωχοποίησής τους. Συνέπεια αυτού ήταν η πολιτική εξαπάτηση του ελληνικού λαού από την πρώτη «Αριστερή κυβέρνηση» και η προσθήκη ενός Τρίτου, αχρείαστου, Μνημονίου.
Δυστυχώς όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετατραπεί από αντισυστημικό παράγοντα στο κύριο γρανάζι του συστήματος και το μόνο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ που πέτυχε ήταν να:
- κάνει περισσότερους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις,
- αυξήσει τις οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας,
- οδηγήσει τη χώρα σε αδιέξοδο και
- «φορτώσει» τις επόμενες πολλές γενιές με πάρα πολλές δεσμεύσεις.
Η περίοδος που διανύουμε μέχρι την ημέρα των εκλογών θα είναι αρκετά δύσκολη, άκρως συγκρουσιακή με τακτικιστικές μεθοδεύσεις, άλωση του Κεντροαριστερού χώρου και εμφάνιση του κυβερνητικού τραγέλαφου ως το μοναδικό «προοδευτικό» πόλο, δημιουργώντας υποτιθέμενο αντιδεξιό μέτωπο, ξεχνώντας τον ακροδεξιό κυβερνητικό συνεταίρο του όλα αυτά τα χρόνια.
Όλοι εμείς οφείλουμε να ορθώσουμε αναχώματα και να εμποδίσουμε – αποκαλύψουμε αυτές τις μεθοδεύσεις, δίνοντας μάχη εδραίωσης του τρίτου πόλου σταθερότητας της δημοκρατικής, ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, με ενωτική και χωρίς αποκλεισμούς στρατηγική μετάβασης σε συνθήκες ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και εν τέλει ανάταξης της χώρας, εδραιώνοντας την στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ένωσης και των ιδεωδών της.