Για άλλη μια φορά —η πρώτη ήταν με αφορμή το «σύμφωνο συμβίωσης»—, μια κρίσιμη νομοθετική ρύθμιση που αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα (η ανέγερση τεμένους στην Αθήνα) εγκρίθηκε από τη Βουλή με τις ψήφους της ευρύτερης δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Ο συνήθως «φτηνός» αλλά πάντα κρίσιμος κυβερνητικός εταίρος (ΑΝΕΛ) καταψήφισε τη διάταξη: το αυτονόητο, δηλαδή, δικαίωμα των μουσουλμάνων συμπολιτών μας να έχουν έναν δικό τους λατρευτικό χώρο για να επιτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Θυμίζω ότι δεν υπάρχει ακόμη κοιμητήριο για μουσουλμάνους, (είναι αλήθεια πως, ως δήμαρχος Αθήνας, ο Νικήτας Κακλαμάνης είχε θέσει το θέμα αυτό από παλιά) και, βέβαια, ακόμη και τώρα, παραμένει σε εκκρεμότητα η «διάνοιξη» ενός στοιχειώδους θρησκευτικού χώρου για την τέλεση βασικών τελετών, όπου προηγείται η μουσουλμανική πομπή σε οδούς: π.χ. γάμοι, μνημόσυνα.
Το τέμενος, στη «μαύρη επέτειο», μάλιστα, της 4ης Αυγούστου, ήταν ένα αρκετά ενδεικτικό θέμα για να αναδυθεί, και πάλι, ο ακροδεξιός πυρήνας της Βουλής: Χρυσή Αυγή και ΑΝΕΛ. Για τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή δεν υπήρχε κανένα ερωτηματικό. Το επιβεβαίωσε με την ανοίκεια και αντιδημοκρατική επίθεση της η Χρυσή Αυγή στον κ. Χουσεΐν Ζεϊμπέκ, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους ΑΝΕΛ, αρκεί η επίσημη ανακοίνωσή τους για να καταστήσουν σαφή τη διαφωνία τους: «Οι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ως διακριτός πολιτικός φορέας έχουμε αρχές και θέσεις που διαφέρουν από εκείνες του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε όμως και αυτά που μας ενώνουν με πρώτο από όλα έναν κοινό στόχο: να απαλλάξουμε τη Πατρίδα μας από τα μνημόνια, να πατάξουμε τη διαπλοκή και τη διαφθορά και να βάλουμε τα θεμέλια ώστε να μπει επιτέλους μια τάξη στο κράτος. [1]
Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι στην ανακοίνωσή τους οι ΑΝΕΛ επικαλούνται κάποιες «αρχές και θέσεις». Είναι μάλλον αυτές «οι κόκκινες γραμμές» που ξέχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν υπέγραψε μαζί τους το δικό του αντιμνημονιακό «σύμφωνο συμβίωσης» για να έρθει στην εξουσία, συνάπτοντας μια ανίερη συμμαχία με τη λούμπεν ακροδεξιά του Καμμένου. Ο ψεκασμένος εταίρος με τα ελικόπτερα και τις στολές παραλλαγής «δεν έκανε πίσω» στις δικές του ιδεολογικές αρχές αλλά δεν αγνόησε και την ευέλικτη προσαρμογή του στα νέα κυβερνητικά δεδομένα: καταψήφισε όλα τα «δικαιωματικά» νομοσχέδια, ζήτησε την πολιτική απομάκρυνση του Μουζάλα, φώναξε για την «ξακουστή Μακεδονία», εγγυήθηκε για την τάξη και την ασφάλεια μέσω του ελληνικού στρατού για το ενδεχόμενο plan B του Βαρουφάκη, μοίρασε στο διαδίκτυο ιπτάμενες selfies με την κ. Δούρου και τον κ. Τσίπρα. Από τη στιγμή που η ριζοσπαστική «πρώτη φορά» αριστερά διέγραψε μονομιάς όλη την προηγούμενη ιστορική και ιδεολογική της διαδρομή, ο κ. Καμμένος δεν είχε κανένα λόγο να μην φτιάχνει περιστασιακά τις ράγες στο «τρενάκι του μικρού Αλέξη», (όπως το είχε κάνει, άλλωστε, και στη γνωστή προεκλογική διαφήμιση).
Κάπως έτσι φτάσαμε σε μια πολιτική τερατογένεση που οδηγεί διαρκώς σε νέα κυβερνητικά αδιέξοδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συχνά κατηγορεί «τα κόμματα του Κέντρου» (όπως προσφάτως χαρακτήρισε συλλήβδην την Κεντροαριστερά ο ίδιος πρωθυπουργός), για «στρατηγική συμπόρευση» με τη ΝΔ. Ωστόσο, σε όλες τις κρίσιμες στιγμές που έφερε στη Βουλή νομοσχέδια, τα οποία άγγιζαν την «ταυτοτική ατζέντα» της πολιτικής του, χρειάστηκε τη συνδρομή της Κεντροαριστεράς? ενίοτε –όλο και πιο συχνά, τελευταία— και της Κεντροδεξιάς. Κάποιοι ανόητοι «κομματικοί σύμβουλοι» της Κουμουνδούρου αλλά και του Μαξίμου διαβλέπουν σε αυτή την τακτική τη θριαμβευτική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υποχρεώνει τα κόμματα της Κεντροαριστεράς να συμπορεύονται μαζί του, ενώ την ίδια στιγμή εξασφαλίζονται οι «δύο βάρκες» της ηγεμονίας του: η κυβερνητική (με τους ΑΝΕΛ) και η ευρύτερη πολιτική (με τα κόμματα της αντιπολίτευσης). Κάποιοι άλλοι αναλυτές ωστόσο διαβλέπουν ήδη την οριστική απώλεια της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της διαρκούς διολίσθησης του κόμματος στον πολιτικό κυνισμό μιας εξουσίας χωρίς ιδεολογικό πρόσημο: «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ».
Αυτό που για όλο για τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο είναι ένα πολιτισμικό κεκτημένο της δημοκρατικής δημόσιας σφαίρας (το τέμενος), για την Ελλάδα είναι μια πρόσφατη θερινή κατάκτηση, η οποία ψηφίστηκε με την οξεία αντίδραση του ακροδεξιού εταίρου της συγκυβέρνησης, που, πέρσι, τέτοιο καιρό, διακήρυσσε τις δικές του «αρχές και θέσεις»: την απειλή, δηλαδή, ότι, ανά πάσα στιγμή, ο κ. Καμμένος «θα στείλει τζιχαντιστές στην Ευρώπη». Τα καλά νέα για τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας είναι πως επιτέλους θα αποκτήσουν θεσμικά ένα χώρο λατρείας στην Αθήνα. Τα κακά νέα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η μόνη «αριστερή συμμαχία» που του έμεινε είναι πλέον η δημοκρατική ευρωπαϊκή αντιπολίτευση. Κι όμως, μετά από όλα αυτά, ο «συγκυβερνήτης» κ. Καμμένος κάπου θα εκπροσωπήσει, φαντάζομαι, την κυβέρνηση στον επικείμενο εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου, αξιοποιώντας επικοινωνιακά την «ελληνοχριστιανική» επιλογή του και μιλώντας, βεβαίως, για τις επιτυχίες της υπερήφανης και λαοπρόβλητης κυβέρνησης. Καλό είναι το τέμενος αλλά ακόμη καλύτερο είναι να προσέχει ο πρωθυπουργός τους απεχθείς τεμενάδες των παράταιρων εταίρων του, προκειμένου να παραμείνουν, πάση θυσία, στην εξουσία. Στο τέλος, άλλωστε, ο λογαριασμός θα έρθει και στους δύο.