Το ιδεολογικό τέλος της νεοκομμουνιστικής Αριστεράς που εμπνέονταν από τον εμφύλιο πόλεμο, τα πάθη και τις συνέπειές του συνετελέσθη ουσιαστικά και τυπικά με τη δεινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, της “πρώτης φοράς Αριστεράς”. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανήσθηκε να πιστεύει ότι με την άνοδό του στην εξουσία το 2015 “θα έπαιρναν τα όνειρα εκδίκηση”, τα όνειρα για την πολιτική επιβολή νεο-κομμουνιστικών ιδεών μπολιασμένων με ισχυρή δόση λαϊκισμού. Πρώτα απ’ όλα δεν θα πρέπει να παραγνωρίζονται οι κομμουνιστικές καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ. Το έδειξε ο Ν. Αλιβιζάτος σε έρευνα η οποία πιστοποίησε ότι “στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ είναι περισσότεροι”. Εικοσι-επτά (27) τον αριθμό υπουργοί και υφυπουργοί των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Αύγουστο 2018 σε σύνολο ενενήντα (βλέπε Ν.Κ. Αλιβιζάτος, “Πόσο κομμουνιστικές είναι οι καταβολές του ΣΥΡΙΖΑ;” Books Journal, τ. 90, Σεπτέμβριος 2018). Και όπως αναλύει, “ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινώντας από το ξέσπασμα της κρίσης, το 2009, έως το καλοκαίρι του 2015 χρησιμοποίησε την πιο ακραία γλώσσα και την πιο ανεύθυνη συνθηματολογία εναντίον όχι μόνο του “νεοφιλελευθερισμού” της Μέρκελ και των “ντόπιων εκπροσώπων” του αλλά και της “αστικής δημοκρατίας”. Ειδικά η κομμουνιστική ανανέωση, λησμονώντας την ιστορική συμβολή του χώρου από τον οποίο προέρχεται, έφθασε ως το σημείο να απαξιώσει τη Μεταπολίτευση ως περίοδο διαφθοράς και αναξιοπιστίας, τη δε Ευρωπαϊκή Ένωση ως “ανάλγητο κλαμπ των νεόπλουτων της παγκοσμιοποίησης” (στο ίδιο). Και ο φλεγματικός Economist είχε γράψει βέβαια τον Αύγουστο 2018 ότι “η Ελλάδα κυβερνάται από ομάδα νεο-κομμουνιστών και κακοπληρωμένων καθηγητών” (The Economist, 18 Αυγούστου 2018). Ιδιαίτερα η ομάδα αυτή, μολονότι καταδίκασε το διχαστικό λόγο του μίσους του εμφυλίου, εμπνέονταν απ’ αυτόν και μαζί με το ισχυρό σύνδρομο θυματοποίησης αντλούσε και νομιμοποίηση. Πίστευε ότι μια μεγάλη δέσμη ιδεών θα έπρεπε να επικρατήσει μέσω της δημοκρατικής διαδικασίας. Πολλές κατασκευές όπως τα περί “ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς”, κλπ., είχαν εν πολλοίς ως αφετηρία την περίοδο του ’40 και του εμφυλίου ως εμπειρία ηρωισμού, αγωνιστικότητας και τελικά νομιμοποίησης μέσω κυρίως της θυματοποίησης. Και παρά τη ρητορική για σοσιαλδημοκρατική μεταμόρφωση, οι αναφορές στο «ηρωικό αυτό παρελθόν» δεν έπαψαν να εμπνέουν.
Με την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτού του είδους η Αριστερά τελείωσε. Και τελείωσε οριστικά. Ένα επώδυνο κεφάλαιο κλείνει. Μια ορισμένη ιδεολογική κυριαρχία κατέρρευσε. Μια άλλη κανονικότητα αναδύεται. Η οποιαδήποτε Αριστερά θα πρέπει απ’ εδώ και πέρα να νομιμοποιείται στη βάση σύγχρονων ιδεών. Να εμπνέει και να εμπνέεται από το σήμερα και όχι από το χτες. Η θυματοποίηση δοκίμασε τα όριά της. Τελείωσε. Η (δήθεν) αθωότητα της “δρακογενιάς” αμαυρώθηκε.
Είναι και αυτό ένα κάποιο άλλο τέλος του εμφυλίου…