Κατ’ αρχήν ανακούφιση. Ανακούφιση για την αποφυλάκιση των δυο Ελλήνων αξιωματικών που πέρασαν στις φυλακές της Αδριανούπολης τόσους μήνες με την αγωνία και την αβεβαιότητα, των ίδιων και των οικογενειών τους, για τη διάρκεια και τις συνέπειες της κράτησής τους. Ανακούφιση για την – πιο μόνιμη θέλουμε να ελπίζουμε – εξομάλυνση των σχέσεων με την Τουρκία του Ερντογάν σε μια δύσκολη στιγμή όπου και οι ψαράδες του Αιγαίου έπαιρναν τα όπλα. Ανακούφιση γιατί η χώρα βγαίνει απ’ αυτή τη κρίση χωρίς να υποκύψει στον ανοιχτό εκβιασμό της ανταλλαγής με τους «8» και της παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η δικαιολογημένη αυτή ανακούφιση δεν μπορεί ωστόσο να απαλείψει ένα αίσθημα ανησυχίας που υπήρξε διάχυτο από την πρώτη στιγμή του συνοριακού επεισοδίου και της σύλληψης των δύο αξιωματικών. Είναι δυνατόν, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή των σχέσεων των δύο χωρών, μετά την αίτηση πολιτικού ασύλου από τους 8 Τούρκους στρατιωτικούς και την από κάθε άποψη αποτυχημένη επίσκεψη Ερντογάν, να επιδεικνύεται τέτοια επιπολαιότητα από αξιωματικούς και συνολικά την έμπειρη στρατιωτική μεθοριακή διοίκηση που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τις διεθνείς σχέσεις της χώρας; Η προσπάθεια της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί πολιτικά την απελευθέρωση των δύο αξιωματικών, πέρα από τις δεκαπενταυγουστιάτικες γελοιότητες του επικίνδυνου, όπως αποδείχτηκε, Καμμένου, αυξάνει ακόμα περισσότερο το αίσθημα της ανησυχίας. Η επιχειρούμενη ηρωποίησή τους, τα πρωθυπουργικά αεροσκάφη, οι τιμητικές επικοινωνιακές υποδοχές κλπ. δεν αποσκοπούν παρά στην αλλαγή μιας ατζέντας που γίνεται όλο και βαρύτερη για τους κυβερνώντες.