Η θεωρία που διατύπωσε το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα περί του «τέλους της ιστορίας» δεν επαληθεύτηκε στη συνέχεια, προς ανακούφιση εκείνων που εξακολουθούν να ταυτίζουν την ιστορία με την ιδεολογία τους. Λησμονούν, όχι τυχαία, ότι μπορεί να μην τελείωσε η ιστορία, ωστόσο οι ιστορικοί κύκλοι συνεχίζουν να κλείνουν παραχωρώντας τη θέση τους στους νέους που ανοίγουν. Ένας τέτοιος κύκλος έκλεισε την περασμένη Κυριακή το βράδυ με την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Όχι επειδή εξελέγη ο συγκεκριμένος υποψήφιος αλλά επειδή το συγκεκριμένο κόμμα έπαψε να έχει ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας μετά την κρίση.
Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσαν στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλοι οι υποψήφιοι και ειδικά οι δύο συμμετέχοντες στον δεύτερο γύρο. Η μια πλευρά παρέμεινε εμμονικά προσηλωμένη σε μια αδιέξοδη περιχαράκωση στο όνομα της αριστερής καθαρότητας και των ιδεοληψιών που κόστισαν στη χώρα πολύ ακριβά στο πρόσφατο παρελθόν. Η προσπάθεια να εκφραστούν οι απόψεις αυτές από ένα φρέσκο και δυναμικό πρόσωπο ήταν καταδικασμένες εξ αρχής. Η εικόνα της Έφης Αχτσιόγλου με τη γροθιά της υψωμένη, μετά την ήττα της, θα μπορούσε να ήταν εξώφυλλο στον μεταδικτατορικό «ΟΔΗΓΗΤΗ» της ΚΝΕ.
Η άλλη πλευρά εμφανίστηκε ως ο επίσημος κληρονόμος της εξάρτησης που απέκτησε ο Αλέξης Τσίπρας από τον λαϊκισμό σε όλη τη διάρκεια της προεδρικής του θητείας, ακόμα και μετά τις διαδοχικές ήττες που υπέστη από τον σημερινό πρωθυπουργό. Άλλωστε, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είχε τίποτε άλλο να δώσει πέραν της υπόσχεσης «μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη» που, όπως αποδείχτηκε, ήταν αρκετή για να γίνει ο εκλεκτός ενός αλλοπρόσαλλου, απολίτικου στην πλειοψηφία του, κοινού που είχε απηυδήσει να περιμένει μάταια τη «δεύτερη φορά στην εξουσία», Αριστερά ή μη παραμένει αδιάφορο. Ο δρόμος για έναν Τραμπισμό αλά ελληνικά είχε ανοίξει πολύ πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Μαζί με τον ιστορικό κύκλο της διαδρομής του ΣΥΡΙΖΑ ως παραμορφωτικής μετάλλαξης του «Συνασπισμού» ολοκληρώθηκε ουσιαστικά και ο κύκλος της παρουσίας των τελευταίων εκπροσώπων της «γενιάς του Πολυτεχνείου» στην πολιτική ζωή της χώρας. Ηγετικά στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος, που έδωσαν πριν μισό αιώνα, μαζί με μια ολόκληρη γενιά φοιτητών, το φιλί της ζωής στη δημοκρατία συνέβαλαν στη συνέχεια καθοριστικά στη διαμόρφωση της αποϊδεολογικοποιημένης φυσιογνωμίας της δήθεν «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Η συγκυβέρνηση με ακροδεξιούς, η συμπόρευση με λαϊκιστές καθώς και η ανοχή τόσο στις πολιτικές συμπεριφορές όσο και στον ρόλο ενός ηγέτη που τώρα καταγγέλλουν, σφράγισαν αρνητικά τον κύκλο αυτό.
Το αποτέλεσμα της κάλπης του ΣΥΡΙΖΑ βάζει οριστικά τέλος και στην αυταπάτη της «προοδευτικής συνεργασίας» που εξακολουθούσαν να διατηρούν στελέχη διαφόρων πλευρών της αντιπολίτευσης που προσδοκούσαν σε μια διαφορετική εξέλιξη της ψηφοφορίας. Την ώρα που η κυβέρνηση συνεχίζει να πειραματίζεται, παρουσιάζοντας αρρυθμίες στην αποτελεσματική αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων, η συγκρότηση μιας ισχυρής και ευρείας δημοκρατικής παράταξης είναι επείγουσα και αναγκαία. Μιας προοδευτικής δύναμης αποφασισμένης να συγκρουστεί με τις χρόνιες παθογένειες και να στηρίξει τολμηρές μεταρρυθμίσεις αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος που της αναλογεί, εξισορροπώντας το πολιτικό σύστημα προς όφελος της δημοκρατίας και της χώρας.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 30/09/2023
Πηγή: www.tanea.gr