Τέσσερις μήνες μετά τις εκλογές και είμαστε ακόμη σε κατάσταση συναγερμού και απόλυτης ανασφάλειας.
Ανεξαρτήτως πώς, η διαπραγμάτευση της νέας κυβέρνησης με εταίρους και δανειστές δεν λέει να τελειώσει, παρά τα πολλά ορόσημα και τις εμφανείς πια συνέπειες σε όλα τα πεδία της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Χωρίς αμφιβολία, η οικονομία στενάζει από τα βάρη της παρατεταμένης πιστωτικής ασφυξίας, οι επιχειρήσεις δίνουν καθημερινές μάχες επιβίωσης, ακόμη και ο αναγεννημένος τομέας του τουρισμού πιέζεται, κινδυνεύει να χάσει τη λάμψη του εξαιτίας του γενικού κλίματος υποβάθμισης των πάντων.
Επίσης, το κράτος υπολειτουργεί λόγω έλλειψης πόρων, οι μισθοί και οι συντάξεις εξασφαλίζονται την τελευταία ώρα και οι πολίτες ζουν περίοδο ατέλειωτης αβεβαιότητας, η οποία κλονίζει τις ζωές, επηρεάζει τις συνειδήσεις και σίγουρα αλλάζει τις πεποιθήσεις (οι κοψοχέρηδες πληθαίνουν τελευταία).
Είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να ζήσει επί μακρόν σε κατάσταση γενικευμένης ανασφάλειας.
Οσο περνά ο καιρός και το ελληνικό πρόβλημα δεν βρίσκει λύση μακράς πνοής, τα πάντα μπορεί να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή, με όποια αφορμή.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η υπερέκθεση στο τυχαίο και στο απρόβλεπτο μόνο δυσμενείς εξελίξεις μπορεί να φέρει σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου οι εσωτερικοί κίνδυνοι ανθούν και οι διεθνείς περισσεύουν.
Επιπλέον ο χρόνος τελειώνει. Τον Ιούνιο το τρέχον πρόγραμμα εξαντλείται. Χωρίς νέα συμφωνία η Ελλάδα θα μείνει απόλυτα εκτεθειμένη, χωρίς δικούς της πόρους και χωρίς πρόσβαση στις αγορές.
Στην περίπτωση αυτή η πτώχευση πρέπει να θεωρείται δεδομένη, με συνέπειες που δεν είναι δυνατόν να αποδοθούν με ακρίβεια.
Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση και προσωπικά ο Πρωθυπουργός οφείλουν να δώσουν εγκαίρως, εντός των επόμενων ολίγων ημερών, λύση καθαρή και ευθεία.
Ή να ολοκληρώσουν τη διαπραγμάτευση αναλαμβάνοντας και την ευθύνη των μέτρων που θα τη συνοδεύουν ή να δηλώσουν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους στο παρόν ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον και να καλέσουν τον ελληνικό λαό να κάνει τις επιλογές του.
Αλλες ενδιάμεσες λύσεις που θα αναιρούν στρατηγικές επιλογές δεκαετιών ερήμην του ελληνικού λαού προφανώς δεν μπορούν να υπάρξουν.
Εδώ που φθάσαμε λοιπόν δεν μένει τίποτε άλλο στον κ. Τσίπρα παρά να αναλάβει τις ευθύνες του.