Αν μου ζητούσαν να υποδειξω το πιο ελεεινό, χιλιοτριμμένο, εξωπραγματικό, αλλά φαινομενικά και ειλικρινέστερο - από την πλευρά αυτών που το εκφέρουν - κλισέ, χωρίς δισταγμό θα διάλεγα το «από τύχη ζούμε».

Αν το έπαιρνε «τοις μετρητοίς» ένας άνθρωπος που δεν ζούσε στη χώρα, θα περίμενε ότι οι πολίτες της ζουν σε έναν κόσμο αναρίθμητων κινδύνων τους οποίους η οργανωμένη πολιτεία αμελεί ή είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει. Κι αν οι διανοητικές του αντιστάσεις ήταν τέτοιες, ώστε να αμφιβάλλει, τα εξημμένα πρόσωπα, οι φουσκωμένες φλέβες και η δίκαια οργή αυτών που τον εκστομίζουν, θα τις έκαναν να υποχωρήσουν, και να πιστέψει ότι επισκέπτεται μια χώρα μελλοθανάτων στην οποία οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις μύγες.

Ότι δεν είναι έτσι - κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να το εξηγήσει, αν ο συνομιλητής του ήταν ένας λογικός άνθρωπος - δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν προβλήματα. Μας έχουν πληγώσει κι εμάς, όπως άλλωστε κι όλον τον κόσμο, τραγωδίες και καταστροφές τις οποίες η Πολιτεία αμέλησε να προβλέψει, αστόχησε να αντιμετωπίσει, και σε μια μάλιστα περίπτωση, επεχείρησε να αποκρύψει...

Όμως η λύση δεν είναι η παράνοια και η διαστροφή της πραγματικότητας που βυθίζουν τον απροετοίμαστο πολίτη στη μαύρη απελπισία και στην ελλιπή, και ανακριβή κατανόηση της πραγματικότητας. Εκτός, αν το επιδιωκόμενο είναι η ανάδευση των θολών νερών του ανορθολογισμού, που τα κύματά του (η συσχέτιση των πυρκαγιών με τις ανεμογεννήτριες, η υπονόμευση του 112, ως μέτρου που σώζει κυριολεκτικά ζωές, και της ανάγκης απομάκρυνσης της βιομάζας από τα οικόπεδα) έχουν αρχίσει να μας τραντάζουν.