Δε χρειάζεται πολλή κουβέντα ούτε εν τέλει βαθυστόχαστες αναλύσεις. Η δημοκρατία, η αστική, το παιδί του Διαφωτισμού, η προαγωγός της Ισότητας κινδυνεύει από εκείνους από τους οποίους πάντοτε κινδύνευε. Από τους αρνητές της ισότητας, από τους δισταγμένους.
Δεν είναι νεολογισμός ο «δισταγμένος». Απηχεί τη σκέψη των θεμελιωτών και στοχαστών του ορθού λόγου και της ισότητας. Δε θα τον υποστηρίξω άκαιρα, εδώ. Έτσι «δισταγμένοι», θα ορίσω εν τάχει, παρουσιάζονται οι κήρυκες του ενδεχόμενου, του «και αν», οι φοβιστές και τρομοκράτες της αλλαγής, όσοι συντηρούν τη θέση τών άλλων μη κουνήσουν στο ελάχιστο από τη δική τους.
Εξόχως εύγλωττο. Να το καλύτερο παράδειγμα λογικής παραδρομής που οδηγεί στο μίσος: οι βαθμιδωτές, πολύμορφες σχετικοποιήσεις εδώ κι εκεί, με πρώτη αυτήν που γίνεται έναντι του Ολοκαυτώματος. Έπονται εξισώσεις ισοπεδώσεις: της γνώσης με τη θυμοσοφία, του Λόγου με τα κίνητρα, της ποίησης με τις μαντινάδες, του σώματος με το βιασμό.
Έχω όμως το καλύτερο. Η επίκληση του δήθεν μέτρου υπό την κάλυψη της επέλευσης του απίθανου. Γιατί να βάλουμε κανόνες στο, όπως το λεν οι κρεμανταλάδες, φλερτ; Γιατί η λογοτεχνία («είναι ατομική έκφραση») να μην μπορεί να εκφέρει «γύφτος»; Γιατί τα «λόγια να φορούν σώβρακα»; Μη μας περιορίζετε! Γιατί βγήκαν ΤΩΡΑ να μιλήσουν για βιασμό; Δίκη προθέσεων: Έως πού θα το πάμε; Δεν έχουμε δικαίωμα στην «άκακη προσβολή»; «Έτσι δεν ήταν πάντα;». Έπειτα αστόχαστοι παραλληλισμοί: όσοι μιλούν για το άδικο είναι «πουριτανοί», όσοι επικαλούνται την ισότητα «υποσκάπτουν» τα θεμέλια ενός δικαιώματος που ονόμασαν κανονικότητα.
Αντινοηματοδότηση. Οικεία. Στην προπαγάνδα. Πλέον εγκολπωμένη, δικαιωμένη στα στόματα και τις διαθέσεις κάθε αρνητή. Αυτονακηρύσσονται «Δημοκράτες», «Ελεύθεροι», ποτέ ωστόσο «Δίκαιοι» κι ας μιλάν για τα δικά τους δίκια, ποτέ «Αδελφοί» ή «Αλληλέγγυοι» κι ας μας κάνουν τα γλυκά μάτια. Είναι πάντα «ηθικοί», αλλά τους λείπει η ηθική», δεν έχουν όρια, περιορισμούς. Αναγνωρίζουν σύνορα και μόνον.
Αγενείς. Όχι ανάγωγοι. Κάποιος μας το δίδαξε: να πατάμε το κεφάλι τού πνιγμένου, να μιλάμε για «δικαιώματα» του ιδιοκτήτη σκλάβων, να επιλέγουμε να υπερασπιστούμε το ηθικό «μεγαλείο» τής βίαιης σταθερότητας έναντι του ειρηνικού διακυβεύματος ως τέτοιου.
Παντού αυτό βλέπω. Δεν είναι όπως Αμερική. Ούτε Βανδέες. Είναι τούτη η αυταπάτη πως το κακό είναι «των άλλων», όταν συχνά είμαστε «εμείς οι αυτουργοί». Μέρα με τη μέρα. Επιγράφεται λαμπρώς: όταν υπόκειται η Ισότητα των απόψεων, αυτοστιγμεί και φρικαλέα διασφαλίζεται το αέναον της εξαπάτησης των σωμάτων και των ψυχών, της βίας: της ανισότητας των ανθρώπων.
Κηρύττω την αποστροφή στην ισότητα της γνώμης. Υπερασπίζομαι την αγάπη προς τους ανθρώπους, τη δημοκρατία.