Μεταξύ πολιτικών και δημοσιογράφων, παραγόντων της οικονομικής ζωής και θεσμικών, δημοσιολογούντων και εθισμένων στο σχολιασμό της επικαρότητας η συζήτηση ξεκινά με την ερώτηση «τι βλέπεις; θα κλείσει η αξιολόγηση», και καταλήγει σε εκτιμήσεις για την ημερομηνία των εκλογών. Όποιος βλέπει ότι θα κλείσει η αξιολόγηση σύντομα, τοποθετεί τις κάλπες αργά, όποιος θεωρεί ότι η εκκρεμότητα θα παραταθεί, προβλέπει ραγδαίες εξελίξεις νωρίς.
Οι απόψεις που διατυπώνονται μπορούν να σχηματοποιηθούν ως εξής: Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το μόνο που νοιάζει τον Α. Τσίπρα είναι η εξουσία και επομένως θα τα δώσει όλα στους πιστωτές αρκεί να σώσει την πρωθυπουργική καρέκλα. Υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν ότι δεν θα προκύψει σύντομα συμφωνία με τους πιστωτές γιατί είναι δομική η αμφιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορεί να συνδυάσει τη μνημονιακή στροφή με την αντιμνημονιακή πεποίθηση. Ανάμεσά τους είναι όσοι εκτιμούν πως το καλοκαίρι θα εξελιχθούν διεργασίες για τη συγκρότηση οικουμενικής κυβέρνησης αφού μειώσεις συντάξεων δεν αποφασίζονται από ένα ή δύο κόμματα μόνα τους και γι’ αυτό θα κληθούν όλες οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να σηκώσουν το βάρος. Το κάδρο συμπληρώνεται με κουβέντες για ειδικά δικαστήρια, με αναφορές στην πρωτοφανή διεθνή στήριξη που είχε για διάφορους λόγους επί δυο χρόνια η παρούσα κυβέρνηση, για τη βοήθεια των ευρωσοσιαλιστών που συνεχίζεται, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες και το ενδεχόμενο σκλήρυνσης των capital controls.
Έτσι κι αλλιώς, η σεναριολογία είναι μονόδρομος από τη στιγμή που δεν υπάρχει επίσημη πληροφόρηση, μόνο διαρροές, ενδείξεις, θολά μηνύματα, αντιφατικά σήματα. Ακούμε ότι η διαπραγμάτευση εστιάζει σε φορολογικό-ασφαλιστικό-ενεργειακά-εργασιακά και από εκεί και πέρα καθένας μπορεί να υποθέσει ό,τι θέλει λαμβάνοντας ως δεδομένη τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων, όπως επίσης την επιμονή της κυβέρνησης για αντίμετρα που θα ισχύσουν μόνο αν υπάρξει υπέρβαση του στόχου για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος, προκειμένου να γλυκαθεί το χάπι που θα καταπιούν οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Με βάση τα όσα κυκλοφορούν, οι δικοί μας θέλουν μείωση του ΕΝΦΙΑ για τους οικονομικά ασθενέστερους, οι έξω επιμένουν στη μείωση του φόρου των επιχειρήσεων. Το ΔΝΤ ζητά μείωση συντάξεων το 2019 και η κυβέρνηση αντιπροτείνει σταδιακή περικοπή σε βάθος δύο ή τριών ετών. Επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων εμείς, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων αυτοί. Πώληση μονάδων της ΔΕΗ τώρα ή με ένα πιο ελαστικό χρονοδιάγραμμα. Και κάπως έτσι η διελκυνστίδα συνεχίζεται χωρίς καμία πλευρά να ενημερώνει επίσημα για το πραγματικό περιεχόμενο των διαβουλεύσεων ώστε να πάρουν θέση κόμματα και πολίτες και, αν δεν το κάνουν, να αναλάβουν την ευθύνη της αμηχανίας τους. Με έναν τρόπο, έτσι βολεύονται όλοι: Η κυβέρνηση για να υποκαθιστά την (μη) πολιτική με την επικοινωνία, η αντιπολίτευση για να κρύβεται και να κρατιέται μακριά από τη φωτιά, το κοινό για να μη σοκάρεται και να μένει στα εύκολα κλισέ (σκηνοθετημένη η διαπραγμάτευση, πάντα στο τέλος βρίσκεται συμβιβασμός, όλοι κοροϊδεύουν, τι χειρότερο να μας συμβεί κοκ).
Πιστεύει κανείς ότι είτε περάσουν οι απαιτήσεις των πιστωτών είτε αντέξουν οι ελληνικές κόκκινες γραμμές θα λυθεί το ελληνικό πρόβλημα; Όχι βέβαια. Η δημογραφική διάσταση που είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας μας δεν λαμβάνεται καθόλου υπόψιν στη διαπραγμάτευση, ενώ η αναβάθμιση του επιπέδου της Παιδείας, η αξιολόγηση και επομένως η αποδυνάμωση του πελατειασμού, η επιτάχυνση στην απονομή Δικαιοσύνης, η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και η βελτίωση λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης έχουν εγκαταλειφθεί ως επιδιώξεις.
Αυτό περίπου είναι το αδιέξοδό μας: Η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει το συντομότερο δυνατό για να ανακοπεί η κάθοδος της οικονομίας, αλλά ακόμα κι αν κλείσει δεν πρόκειται να αποκτήσουμε πραγματική προοπτική φυγής από το τέλμα, και επειδή αυτό δεν θα συμβεί θα μεγαλώσει ο αντιευρωπαϊσμός και ο δραχμισμός και έτσι θα βαθύνει η υστέρησή μας.
Είναι βία η απουσία νοήματος.
Εσύ που πληρώνεις ΕΦΚΑ παράλληλα με άλλες κρατήσεις για σύνταξη και περίθαλψη ξέρεις ότι η εισφορά αυτή δεν θα σου εξασφαλίσει αξιοπρεπή σύνταξη ούτε θα σε σώσει όταν έρθει η ώρα να βρεθείς στο δημόσιο νοσοκομείο. Και επειδή το ξέρεις απελπίζεσαι, και επειδή απελπίζεσαι τρελαίνεσαι, και επειδή τρελαίνεσαι φωνάζεις, και επειδή φωνάζεις δεν ακούς, και επειδή δεν ακούς δεν επικοινωνείς, και επειδή δεν επικοινωνείς απομονώνεσαι, και επειδή απομονώνεσαι αγριεύεις, και επειδή αγριεύεις αρρωσταίνεις, και τελικά δεν θυμάσαι από πού έρχεσαι και πού ήθελες να πας.