Πριν δέκα χρόνια, θυμάμαι, βρισκόμουν στις Βρυξέλλες. Ένα γνωστό μου πρόσωπο ήταν στην Αθήνα. Πρωθυπουργός στην Ελλάδα ήταν ο Κώστας Σημίτης. Και τότε μας προέκυψαν τα Ίμια. Όπου φύγει – φύγει ο γνωστός μου. Μπήκε στο αυτοκίνητό του και εις νήσον χλοερά κατέφυγε κάπου στα Δυτικά. Ο Σημίτης, τότε Πρωθυπουργός, αφού κατάφερε να κινητοποιήσει στρατεύματα και Αμερικανούς, έδωσε λύση στο πρόβλημα. Θα θυμάστε το τι άκουσε τότε από την αντιπολίτευση επειδή τόλμησε να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς για την παρέμβασή τους. Το τι άκουσε τότε δεν λέγεται «ο ..προδότης».

Όπως είχαν προβλέψει όλοι σχεδόν οι αναλυτές και οι δημοσκοπήσεις, ο Ερντογάν θριάμβευσε για ακόμη μια φορά στον δεύτερο γύρο των εκλογών για την Προεδρία- τις εκλογές για το Κοινοβούλιο τις είχε ήδη κερδίσει στον πρώτο γύρο.

Μετά τον αναμενόμενο θρίαμβο τα φώτα είναι στραμμένα σε δυο τομείς. Την εσωτερική πολιτική και την στάση της Τουρκίας στη διεθνή σκακιέρα.

Σε ότι αφορά τα εσωτερικά, είναι βέβαιο ότι θα ενταθεί η καταστολή των αντιφρονούντων. Οι φυλακισμένοι ή οι διωκόμενοι αντίπαλοί του θα μαρτυρήσουν και πάλι. Η διεθνής κατακραυγή θα συνεχιστεί εις μάτην. Τα ανθρώπινα δικαιώματα θα συνεχίσουν να γράφονται στα παλαιότερα των υποδημάτων του «Σουλτάνου». Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι μετά τη θριαμβευτική του νίκη το καθεστώς θα είχε την μεγαλοψυχία να φανεί πιο αρεστό στη Δύση. Αλλά δεν την έχει. Η πολύχρονη παραμονή του στην εξουσία δεν έχει περιθώρια για μεγαλοψυχίες προς τους αντιπάλους του. Εκτός από τους πολιτικούς του αντιπάλους και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τους γκιουλενιστές, η εσωτερική αντιπολίτευση είναι εχθρός και πολλές φορές ταυτίζεται με βολικό τρόπο με τους Κούρδους του PKK.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.fortunegreece.com