—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Σε ένα από τα συνηθισμένα καλοκαιρινά του ταξίδια ο γνωστός τραγουδιστής Γιάννης Πάριος, επιστρέφοντας με το Blue Star Delos από την Πάρο στην Αθήνα,παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην ΕΡΤ. Ήταν η εποχή της «σκληρής διαπραγμάτευσης», που ακόμη και η θερινή ραστώνη έμοιαζε να έχει διαταραχθεί από τα συνεχή πρωθυπουργικά διαγγέλματα, τη «σκληρή διαπραγμάτευση» και τελικά την ψήφιση του τρίτου και σκληρότερου Μνημονίου από την ελληνική Βουλή. Ήταν επίσης η πρώτη φορά, που ο κ. Τσίπρας ένιωσε την ανάγκη να αναζητήσει τη συναίνεση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, διαβλέποντας πως το σενάριο της πτώσης της κυβέρνησης είχε ήδη γραφτεί από τον Παν. Λαφαζάνη, ο οποίος εξακολουθούσε να μη καταλαβαίνει την αλλαγή στις νέες σκηνοθετικές οδηγίες του πρωθυπουργού. Από μια άποψη, η εικόνα του Γιάννη Πάριου που παρακολουθούσε στην τηλεόραση του πλοίου τη συνέντευξη του κ. Τσίπρα, συμπύκνωνε το νόημα αυτών των εξελίξεων και τη δικαιολογημένη αγωνία για την έκβασή τους. Λίγους μήνες μετά, και καθώς οδεύουμε πλέον προς τα Χριστούγεννα, η συναίνεση ξανάπεσε στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου, συνοδευμένη από το ενδεχόμενο νέων κοινοβουλευτικών εξελίξεων.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της κυβέρνησης και σχεδόν επιβεβλημένη πολιτική πρακτική η αναζήτηση ευρύτερη συναινέσεων, μπροστά στα δύσκολα προβλήματα του τόπου. Για όποιον/α μάλιστα έχει «περάσει» από την Ανανεωτική Αριστερά, αποτελεί κοινό τόπο πως η συναίνεση δεν είναι απλώς μια τακτική αλλά σταθερή απόπειρα διεύρυνσης και εμπλουτισμού του δημοκρατικού διαλόγου. Στο πλαίσιο αυτό, η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την επιδιωκόμενη συναίνεση στο Προσφυγικό, στην Παιδεία και στο Ασφαλιστικό μόνο καλοδεχούμενη θα μπορούσε να είναι. Με μια διαφορά: η συναίνεση δεν μπορεί να εξαντλείται σε έναν στιγμιαίο ελιγμό αλλά πρέπει να προκύπτει από μια κατακτημένη «πολιτική κουλτούρα», που θα προκρίνει τις συνθέσεις και όχι τις διαιρέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, το πραγματικό ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ διαθέτει πλέον το πολιτικό κεφάλαιο για να οδηγήσει τη χώρα (αλλά και τα πολιτικά κόμματα) σε ένα νέο οδικό χάρτη μεγάλων συναινετικών πρωτοβουλιών, γύρω από τα ζητήματα που ίδια προκρίνει ως μείζονα θέματα εθνικής συνεννόησης…
Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art