Το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας την Κυριακή υπέστη μία τεράστια, τεκτονική θα έλεγα, αλλαγή. Οι «Πλάκες» μετακινήθηκαν και, όπως πάντα, προκάλεσαν σεισμό, δυσανάλογα μεγάλο, όμως, με την αρχική αιτία. Η αλλαγή στην ηγεσία ενός κόμματος, ακόμη και μεγάλου, σπάνια είναι αιτία για «κοσμογονική» αλλαγή. Ενίοτε, όμως, μικρές υπόγειες κινήσεις προκαλούν μεγάλους σεισμούς. Και από τους πολύ μεγάλους σεισμούς γεννιώνται νέες «Γαίες», ακόμη και Ήπειροι. Έτσι και με τη χθεσινή αλλαγή Προέδρου στη ΝΔ.
Ξεκίνησε ως απλή αλλαγή προσώπου, σε ένα μόνο κόμμα, αλλά φαίνεται ότι η πολιτική «ενέργεια» που, συμπιεσμένη, περίμενε την εκτόνωσή της ήταν τεράστια. Η πίεση την οποία είχε προκαλέσει η συνεχιζόμενη και βαθύνουσα κρίση, από τη μια και η ολοένα πιο φανερή ανικανότητα της Κυβέρνησης να τη διαχειριστεί, από την άλλη, συμπίεσαν τα πολιτικά «ένστικτα» της Κοινωνίας σε βαθμό έκρηξης. Και η έκρηξη συνέβη μόλις εμφανίσθηκε, ως καταλύτης, μία ελκυστική εναλλακτική λύση. Η διαφαινόμενη ως πιθανή και δυνατή «απελευθέρωση» της οικονομίας και της κοινωνίας έδωσε διέξοδο στις συσσωρευμένες «πιέσεις» μίας κοινωνίας χωρίς προοπτική.
Όταν μία αλλαγή ωριμάσει, όλα «συνωμοτούν» για να συμβεί. Ξαφνικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης φάνηκε να διαθέτει μία απάντηση για όλα όσα μας πιέζουν. Η απογοήτευση από ψευδεπίγραφες υποσχέσεις που φέρνουν συνεχώς μεγαλύτερη φτώχεια, έφτασαν σε σημείο «τήξης» με το Ασφαλιστικό. Ξαφνικά, ο μύθος της αγελάδας που γεννά ατελείωτες ποσότητες γάλακτος «έσκασε». Η προοπτική μίας ζωής υπό την καθ’ υμάς, αλλά και παντού «Αριστερά», έχασε την αίγλη της και, ξαφνικά, ο Βασιλιάς ήταν γυμνός.
Σε τέτοιες καταστάσεις, οι λαοί στρέφονται σε ότι μπορεί να παρουσιαστεί ως καινούργιο, ζωογόνο, αλλά και πειστικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι άγνωστος στο ελληνικό κοινό. Είναι, όμως, το «καινούργιο». Φαίνεται ότι με διαφορά δεκαετιών από την Ευρώπη, η χώρα θα γνωρίσει κάτι δομικά διαφορετικό από την αιώνια «κλάψα» μίας και ενιαίας Αριστεράς που κυβέρνησε ακόμη και υπό «γαλάζιο» μανδύα. Η περίφημη κοινωνία «παραμάνα» της Δύσης, στην Ελλάδα υπήρξε μόνο ως «κοινωνία προαγωγός». Οι πολίτες εκδίδονταν ψηφίζοντας για να έχουν «προστασία».
Τώρα οι πολίτες αποφάσισαν να ψηφίσουν, διακομματικά, γιατί τέτοια ήταν η ψήφος στο Μητσοτάκη, για να αποκτήσουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν μόνοι τους το μέλλον τους. Η απελευθέρωση από το κόμμα σημαίνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Και για την Ελλάδα, ναι αυτό ήταν μία «τεκτονική αλλαγή». Και ως τέτοια, θα έχει ανάλογες συνέπειες.
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»